Ξαφνικά, σήμερα, ακούω από δω κι από κει πως το Πολυτεχνείο δεν υπήρξε, ούτε νεκροί, ούτε συνθήματα, ούτε η νύχτα εκείνη...απόλυτο τίποτα! Ίσως να μην υπήρξε ούτε η δικτατορία κι όλη η πορεία της χώρας μας να ήταν σπαρμένη με ροδοπέταλα και να εκφράστηκε μέσα από τραγούδια φθηνής προπαγάνδας και μουσικές ! που παίζουν τα τύμπανα στις παρελάσεις. Πάντοτε, όμως, μέσα στο δικό μου το μυαλό αυτήν τη μέρα θα παίζει μία και μόνο σκηνή: η αγωνία του μικρού παιδιού που περιμένει τον πατέρα του να γυρίσει, τα λόγια της μητέρας του που με λυγμούς ψέλλισε: "Σκότωσαν τα παιδιά.-"
Αναγνώστρια
