Και εδώ είναι που μου έρχεται στο μυαλό το τραγούδι του Μανώλη Φάμελου και της Δήμητρας Γαλάνη. Το Χιόνι έπεφτε, όλο το βράδυ ώσπου έγινε παντού σιωπή! Αν στη μεγάλη πόλη η αγάπη έχει χαθεί...μα κάτω από το χιόνι, μια καρδιά χτυπά βαθιά μες στη γη!
Πώς μπορούμε να αγνοούμε τόσους ανθρώπους γύρω μας και να κοιτάμε ο καθένας το μικροπρόβλημα του. Πως να κάνουμε την ευτυχία, λύπη και την ελπίδα βάρος που πρέπει να σηκώνει κανείς για καιρό. Τελικά ο άνθρωπος είναι αυτοκαταστροφικός. Χρειάζεται ο ένας το άλλο για να πάει μπροστά. Από μόνος του τείνει προς την καταστροφή. Είναι λύση να μην κοιτάζουμε το πρόβλημα; Όχι, γιατί αν δεν το κοιτάζεις απλά θα πέσεις πάνω του ξερός! Χωρίς άμυνα. Από την άλλη δεν είναι λύση να το κοιτάζεις συνέχεια...πρέπει να παίρνεις από το δρόμο εφόδια...σαν τους μαραθωνοδρόμους που λούζονται με νερό, πίνουν ισοτονιά, βρέχονται με σφουγγάρια. Γιατι εκείνοι ξέρουν...πως ο μαραθώνιος είναι μακρύς δρόμος. Και άρα θέλει να εκεμεταλλευόμαστε όλες τις ευκαιρίες.
Η διαφορά λοιπόν θα έρθει ατομικά από τον καθένα...αν γίνει καλύτερος άνθρωπος. Δραστήριος, ενεργός, ζωντανός...αλλά πάλι, μόνος του δεν μπορεί. Θέλει άλλους ανθρώπους για έμπνευση. Για καθοδήγηση...για συμπαράσταση. Ο άνθρωπος που έχει κοντά του κι άλλον άνθρωπο και χτίζει αντικρυστά την πορεία της ζωής του με εκείνον είναι ευτυχισμένος. Σε μια ευτυχία που είναι τόσο απλή και καθημερινή, που γίνεται πελώρια και τυλίγει και τους δύο.
Είναι καιρός λοιπόν να πούμε τι έχουμε να δώσουμε για τον άλλο, που θα μας κάνει να πάρουμε διπλά. Ένα δώρο, όταν το κάνεις από καρδιάς, δεν το κάνεις για τον άλλο ίσως...μέσα από την χαρά που επιδιωκεις να δώσεις, βρίσκεις ικανοποίηση, επιβεβαίωση, δέσιμο κι εσύ ο ίδιος! Μια καλή και μια ανάποδη λοιπόν οι άνθρωποι πλεγμένοι μαζί κι όχι κουβάρι, θα συνέθεταν το πιο όμορφο υφαντό!
Το χιόνι...ένα γραμμάριο ημιπαγωμένου νερού και μας κάνει ευτυχείς...φανταστείτε τι θα μπορούσε να προκαλέσει ένα άνθρωπος, στον άλλο!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
