Δεν νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερος ευεργέτης στην Αττική τουλάχιστον.
Οι εκτάσεις που τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν παραχωρήθει στο Κράτος και σε Δήμους και Κοινότητες διάφορες Μητροπόλεις, για την ανέγερση σ’ ολόκληρη την Ελλάδα Νοσοκομείων, Σχολείων, Γυμναστηρίων, Πολιτιστικών Κέντρων κ.λπ., αν μνημονεύονταν αναλυτικά θα αποτελούσαν τόμο, που είναι αδύνατο να τα γράψουμε εδώ.
Τώρα όσοι νομίζουν ότι το κράτος μπορεί να αξιοποίησει την Εκκλησιαστική περιουσία που έχει απομείνει για το καλό της κοινωνίας είναι μάλλον γελασμένοι. Στο παρελθόν από τις πάρα πολλές κατασχέσεις ακινήτων της Εκκλησίας, το κράτος ακολουθούσε πάντοτε την ίδια τακτική. Παίρνει την έκταση, για μεγάλο χρονικό διάστημα αφήνει την περιοχή στο έλεος του Θεού "γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για να την αξιοποιήσει" και στην συνέχεια εργολάβοι "σωτήρες" βρίσκονται να την αξιοποιήσουν έναντι αντιπαροχών βέβαια σε πολιτικά πρόσωπα.
Το λίγο πάντως πράσινο που έχει μείνει στην Αθήνα το χρωστάμε στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία ανήκει το άλσος στο Παγκράτι, το άλσος κοντά στον Ευαγγελισμό, το δάσος (ότι έχει μείνει τουλάχιστον από τις φωτιές) στον Καρέα. Ειναι και πολλά άλλα πράσινα κομάτια μέσα στην Αθήνα τα οποία ελπίζω να μη γίνουν όπως η Καλίπολη στον Πειραιά. Για αυτούς που δεν θυμούνται αναφέρω τα εξής: Η περιοχή της Καλλίπολης (δασική έκταση παλιότερα), ήταν περιουσία της Ιεράς Μονής του Αγίου Σπυρίδωνος, με βασιλικό διάταγμα όμως όλη η περιουσία μεταβιβάστηκε στο Κράτος. Ένα μέρος δώθηκε στο νεοσυσταθέντα τότε Δήμο Πειραιά, το μεγαλύτερο μέρος όμως δοθηκε σε ιδιώτες, και την έκαναν την γνωστή σε όλους μας τσιμεντένια Καλλίπολη. Σκεφτείτε απλά πως θα ήταν η Καλλίπολη αν το κράτος δεν την είχε αρπάξει. Εξαιτίας της κρατικής παρέμβασης ενας πνεύμονας για τον Πειραιά χάθηκε.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ