«Τη δεκαετία του ’60, ήξερα ότι ήμουν κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ηξερα ότι προοριζόμουν για μεγάλα πράγματα. Θα μου πείτε, αυτός ο τρόπος σκέψης απέχει πολύ απο τη μετριοφροσύνη. Συμφωνώ. Η μετριοφροσύνη είναι μια λέξη που δεν μου ταιριάζει. Και ελπίζω να μην μου ταιριάξει ποτέ». Μπορείς να κατηγορήσεις τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ για πολλά πράγματα: Για το γεγονός ότι επί χρόνια κανένας δεν μπορούσε να προφέρει το όνομά του σωστά. Για το γεγονός ότι ποτέ δεν προσπάθησε να βελτιώσει την υποκριτική του ικανότητα, αλλά βάσισε την καριέρα του στο κατά το βιβλίο Γκίνες «πιο καλοσχηματισμένο σώμα του πλανήτη». Για το γεγονός ότι απαρνήθηκε με περισσή χαρά την αυστριακή καταγωγή του, θεωρώντας την ημέρα που πήρε την αμερικανική υπηκοότητα τη σημαντικότερη της ζωής του. Για το γεγονός ότι ακριβώς τη στιγμή που ανακηρυσσόταν ζωντανός θρύλος, επιβεβαίωσε το συντηρητισμό του θέτοντας υποψηφιότητα για κυβερνήτης της Καλιφόρνια στο πλευρό των ρεπουμπλικάνων και του Τζορτζ Μπους του νεότερου.
Για το μόνο πράγμα που δεν μπορείς, όμως, να τον κατηγορήσεις είναι το γεγονός πως υπήρξε, ακόμη και ασυνείδητα, πιο έξυπνος από τις επιλογές του, πιο πνευματώδης από τους μονοδιάστατους ρόλους του και με διαφορά ο πιο αναγνωρισμένος μεν, υποτιμημένος δε, action hero που πάτησε ποτέ το πόδι του στο Χόλιγουντ. Ανατρέχοντας στις αθώες μέρες ενός Χόλιγουντ που γεννούσε μιλιταριστικές περιπέτειες προς μαζική κατανάλωση, ο Σβαρτσενέγκερ είχε την τύχη να γίνει «η μούσα» του Τζέιμς Κάμερον και τη διορατικότητα να επιλέξει το ρόλο του Εξολοθρευτή, που θα άλλαζε για πάντα όσα γνωρίζαμε μέχρι τότε για τις περιπέτειες, επιστημονικής φαντασίας και μη. Και αυτό ήταν αρκετό για να δικαιώσει την «πείνα» ενός πρωταθλητή από τον ευρωπαϊκό βορρά που είχε έρθει σε αυτόν τον κόσμο για να στηρίξει στους γυμνασμένους ώμους του το αμερικάνικο όνειρο: «Οταν ήρθα για πρώτη φορά στην Αμερική, βρήκα τον καινούριο μου εαυτό. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν πώς θα γινόμουν πλούσιος, πώς θα έχτιζα την καριέρα μου, πως θα γινόμουν ο πιο γυμνασμένος άντρας στον κόσμο. Ολα περιστρέφονταν γύρω από τον εαυτό μου. Στον αθλητισμό, μαθαίνεις να μην αφήνεις τίποτα να μπαίνει ανάμεσα σε σένα και το στόχο σου. Θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό στο να βάζω στο μυαλό μου μια συγκεκριμένη ιδέα ή ένα στόχο και να προσπαθώ να τον πετύχω. Ολόκληρη η ζωή μου ήταν μια σειρά στόχοι, τους οποίους επέλεξα, επιδίωξα, πέτυχα και ένιωσα ικανοποίηση γι’ αυτό».
Και η Αμερική, η χώρα της «δύναμης», της «υγείας» (ακόμη και αν αυτή οφείλεται σε υπερκατανάλωση στεροειδών) και του απενοχοποιημένου entertainment, θα του άνοιγε διάπλατα τις πόρτες του Χόλιγουντ: «Δεν ήθελα ποτέ να με πάρει ο κόσμος στα σοβαρά. Η υπόθεση ?Χόλιγουντ? γενικά, πρέπει να αντιμετωπιστεί πιο χαλαρά. Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα ήταν να κάνω τους ανθρώπους να διασκεδάζουν, οι ταινίες να βγάζουν καλά λεφτά και να περνάω καλά με ό,τι κάνω. Εδώ δεν παίρνω εγώ τον εαυτό μου στα σοβαρά, γιατί να έχω την απαίτηση να το κάνουν οι άλλοι;».
Παρά ταύτα, ο κόσμος τον πήρε τελικά στα σοβαρά. Το 2003 εκλέγεται κυβερνήτης της Καλιφόρνια, αξίωμα το οποίο διατηρεί έως σήμερα: «Μεγαλώνοντας, γίνεσαι λίγο πιο σοφός. Η ζωή σου δεν κρίνεται μόνον από το πόσα έχεις κερδίσει, αλλά κι από το πόσα είσαι διατεθειμένος να προσφέρεις. Ολοι θέλουν να είναι αρεστοί και να νιώθουν ότι τους έχουν ανάγκη και τους αγαπούν. Κάποιοι αντέχουν και με μια μικρή δόση από αυτό: Να είναι αγαπητοί από την οικογένειά τους, τα παιδιά τους, τους συγγενείς τους... Κάποιοι άλλοι θέλουν κάτι παραπάνω από αυτό. Είμαι ένας από αυτούς. Και η ήττα δεν ήταν ποτέ στις επιλογές μου. Ζω μόνο για να νικάω. Οταν σταματήσω να το πιστεύω, τότε όλα θα έχουν τελειώσει».
http://www.ethnos.gr
