Είμαι 26 χρονών, απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Παντείου. Προσθέστε στα τυπικά προσόντα άρτια γνώση δύο ξένων γλωσσών ,ECDL και δεκάδες σεμινάρια τα οποία μου στοίχησαν διόλου ευκαταφρόνητα ποσά.
(όχι, δεν ανήκω στην προνομιούχα τάξη που οι γονείς μου θα μου εξασφάλιζαν ένα μεταπτυχιακό, για να δικαιολογήσω και άλλα πεταμένα χρόνια σαν φοιτητής, όπως πολλοί συνομήλικοι μου πράττουν). Η ανάγκη -και το φιλότιμο- λοιπόν με έριξε στην ανεύρεση εργασίας. Και φυσικά μετά από κόπους, χρήματα, διάβασμα, και ανεκτίμητο χρόνο που έχασα το μόνο που κατάφερα είναι 3 χρόνια ανασφάλιστης εργασίας. 3 χρόνια σκλαβιά και χαμαλίκι. 60 ώρες δουλειά την εβδομάδα για 550 ευρώ το μήνα ανασφάλιστα κύριοι… Αυτά είναι τα αφεντικά. Βρίσκουν άτομα με ανάγκη και δίψα για δουλειά και ρους ρουφούν το μεδούλι. Έτσι λοιπόν, αφού τα πάντα κατέληγαν σε φαύλο κύκλο έκανα τα χαρτιά μου και κατάφερα να διεκδικήσω μια θέση στους 500 νεοπροσληφθέντες Ειδικούς Φρουρούς!!! (Αισθάνομαι την τιμή να συγχαρώ το κράτος που κατάφερε να ανεβάσει το επίπεδο της Ελληνικής Αστυνομίας). Η ανεργία έφερε πολλούς πτυχιούχους σε ανάλογη θέση με τη δική μου.
Ξεκινώ λοιπόν αυτή τη δουλειά, από τη μία γεμάτος αισιοδοξία για το μέλλον (επιτέλους θα εισπράττω τα δεδουλευμένα μου και θα ασφαλίζομαι). Θα αρχίσω να ελπίζω δηλαδή πως ότ(αν) φτάσω σε κάποια προχωρημένη ηλικία δεν θα γίνω βάρος κανενός και θα πεθάνω σαν άνθρωπος και όχι σα ζώο. Από την άλλη πλευρά όμως γεμάτος μίσος… Μίσος για τα «αφεντικά» … Η ανάγκη με έκανε να συναντήσω πολλούς από αυτή τη φάρα, που το μόνο που τους νοιάζει είναι πως θα εκμεταλλευτούν τον κάθε νέο που έχει ελπίδες και θέληση για δουλειά κάνοντας τον σκλάβο. Βαρέθηκα να γίνομαι πιο ασήμαντος απ τους ασήμαντους. Χόρτασε το τομάρι μου από αυτούς.
Δεν θα σας κουράσω άλλο. Ήθελα απλώς να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου, και να πώ σε αυτούς που έχουν ακόμη το κουράγιο και τη δύναμη να βγούν στους δρόμους να αγωνιστούν για τα δικαιώματα και το μέλλον τους πώς πολλοί από αυτούς που θα συναντήσουν στην «απέναντι όχθη» δεν είναι τόσο βαθιά νυχτωμένοι ούτε μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Ίσως σε κάποιο τοίχο στο σπίτι τους φιγουράρει ένα πτυχίο που κάποτε με κόπο και όνειρα απέκτησαν.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
