Πρέπει κάποιος να το σκεφτεί σοβαρά και να βάλει κάτω όλα τα υπέρ και τα κατά για να αποφασίσει.
Στην περίπτωση του σκύλου, πρέπει να γνωρίζει ότι θα ζήσει για 10++ χρόνια και φυσικά το αυτονόητο, ότι δεν είναι ρούχο ο σκύλος να τον βαρεθούμε και να τον πετάξουμε, ούτε κινητό τηλέφωνο, να μας βγει κακό και να το αλλάξουμε.
Είναι ελάχιστες οι φορές που υπάρχουν αληθινές δικαιολογίες για να μην μπορείς να κρατήσεις κοντά σου το σκυλί σου. Δικαιολογίες του τύπου “Θέλω να πάω διακοπές και δε μπορώ να τον πάρω ή να τον αφήσω κάπου” ή “Κάνει συνέχεια ζημιές και είναι άτακτος” είναι τουλάχιστον αστείες και απαράδεκτες.
Ένα σκυλί (και αναφέρομαι σε αυτά γιατί δεν έχω εμπειρίες από γάτες) δεν γεννιέται γνωρίζοντας να κάθεται, να ξαπλώνει, να μην τραβάει το λουρί στη βόλτα, να μη λερώνει, να μη γαυγίζει και λοιπά, όπως ένας άνθρωπος δε γεννιέται γνωρίζοντας τα ανάλογα..ανθρώπινα στοιχεία συμπεριφοράς.
Είναι ευθύνη του κάθε ιδιοκτήτη να μάθει στο σκυλί του όσα θέλει (και φυσικά μιλάω για σωστές συμπεριφορές και όχι για εντολές επίδειξης του ανδρισμού που λείπει στο εκάστοτε αφεντικό, όπως να δαγκώνει και να κάνει αγριάδες το σκυλί).
Τα ζώα δεν είναι έξυπνη ιδέα για δώρο στα παιδιά μας που έφεραν στον έλεγχο άριστα ή που το ζήτησαν για τα Χριστούγεννα, ούτε είναι έξυπνο δώρο για τον/την σύντροφό μας που είδε ένα στην κρύα βιτρίνα του συνοικιακού πετ σοπ και το βρήκε χαριτωμένο.
Το να αγοράζει κάποιος ένα σκυλί για τα παιδιά του και μετά από κάποιους μήνες, αφού έχει συνειδητοποιήσει την ευθύνη, να το δίνει κάπου ή ακόμα χειρότερα να το παρατάει, δίνει το χειρότερο μήνυμα στα παιδιά. Είναι σαν να τα μαθαίνει ότι από τους γύρω τους μπορεί να παίρνουν ό,τι θέλουν για όσο θέλουν και μετά, όταν τελειώσουν, να τους παρατάνε.
Είναι απλά λάθος.
Την στιγμή που παίρνεις ένα σκύλι, πρέπει να ξέρεις πως και λεφτά θα ξοδέψεις, και θα μπεις στην διαδικασία να ψάξεις ξενοδοχείο που να δέχεται ζώα το καλοκαίρι, και το σπίτι θα πρέπει να καθαρίζεις πιο συχνά, και το αγαπημένο σου βιβλίο μπορεί να βρεις φαγωμένο, και οι “φίλοι” θα σου λένε το μακρύ και το κοντό τους, αλλά…
Αλλά όταν γυρνάς σπίτι, κι αυτό είναι το πιο απλό παράδειγμα, και βλεπείς αυτή την φάτσα να σου κάνει χαρές και ξέρεις ότι ρε γαμώτο γι’ αυτό το πλάσμα είσαι κυριολεκτικά ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο, τότε όλα τα παραπάνω αξίζουνε.
Θέλω απλά να πω σε όλους τους γονείς ότι είναι καταπληκτικό να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με την παρουσία κάποιου σκύλου ή γάτας, είναι τρομερά τα μαθήματα ζωής που θα πάρουν.Αν όμως για δίαφορους λόγους οι γονείς δε μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτή την υποχρέωση, ας μην το πάρουν κοντά τους κι ας προσπαθήσουν να εξηγήσουν στα παιδιά τους τον λόγο. Μπορουν να ενημερωθούν σχετικά και να αποκτήσουν κάποιο άλλο ζωάκι, κάποιο ψαράκι για παράδειγμα που και πάλι μπορεί να μάθει πολλά στα παιδιά ενώ χρειάζεται λιγότερα έξοδα, χώρο και θυσίες.
Όταν έχεις λόγους να ΜΗΝ αποκτήσεις ζωάκι, αυτοί είναι σεβαστοί.Όταν όμως από επιπολαιότητα αποκτάς και μετά βρίσκεις λόγους για να το ξεφορτωθείς, τότε είναι απλά δικαιολογίες (τονίζω ότι υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, αν και λίγες).
Είναι πραγματικά άδικο να έχουμε περάσει έστω και κάποιους μήνες με ένα σκυλάκι, και μετά να το δίνουμε κάπου ή να το αφήνουμε μόνο στο δρόμο, και αυτό το δύστυχο να μην μπορεί να καταλάβει τί έκανε, γιατί του συνέβει αυτό..
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να σκεφτούμε πιο λογικά πριν από μία τέτοια κίνηση..
http://www.effie-rizou-photo.com
