Ακούγοντας την ομιλία του, συνειδητοποίησα πόσο δίκαιο έχει σε κάποια πράγματα και πόσο βαθιά έχει ριζώσει όντως στη νοοτροπία μας, ο ρόλος του (Α)ντρα απέναντι στη (γ)υναίκα. Μπορεί να έχουμε αποδεχτεί σε γενικές γραμμές την ισότητα στα δικαιώματα, όμως εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε το ‘κουτί του ανδρισμού’ όπως το αποκαλεί (περίπου) ο Tony Potter.
Ένα κουτί με όλες τις συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν έναν ‘αληθινό’ άντρα, που όχι μόνο επιβαρύνει τις γυναίκες που συναναστρέφεται, αλλά καταπιέζει και τον ίδιο! Όπως π.χ. το κλασικό: Οι άντρες δεν κλαίνε….
Δείτε όμως την ομιλία του ίδιου καλύτερα…. (προς το παρόν είναι στα αγγλικά αλλά αρκετά κατανοητό)
Προσέξτε ιδιαίτερα το σημείο που περιγράφει την εμπειρία του με την κοπέλα με ειδικές ανάγκες και σκεφτείτε (οι άντρες) πόσες φορές βρεθήκατε σε παρόμοια θέση. Να φοβάστε δηλαδή να παραδεχτείτε στους φίλους σας, ότι δεν θέλατε να κάνετε σεξ!
Για να μη σχολιάσω και το θέμα της ‘πρώτης φοράς’ στους άντρες…
