να ανασάνουν με ανακούφιση και να ατενίζουν τα επόμενα 3 καθοριστικά παιχνίδια (με Ζενίτ για το europa league, με Ηρακλή για την τελευταία αγωνιστική του α’ γύρου του πρωταθλήματος και με Λάρισα και πάλι σε μονό παιχνίδι για την πρόκριση στην επόμενη φάση του κυπέλλου), που εν πολλοίς κρίνουν τη συνέχεια της ΑΕΚ και στις 3 διοργανώσεις, με μεγαλύτερη ελπίδα και αισιοδοξία.
Ωστόσο, παρά το ευρύ σε έκταση σκορ, δε νοείται κανείς αυτή την ώρα, όπως δυστυχώς είδα εν μέρει να συμβαίνει σε μερίδα του φιλικά προς την ΑΕΚ διακείμενου τύπου, να επιδίδεται σε διθυραμβικές αναλύσεις και άκαιρους ενθουσιασμούς, που δε δικαιολογούνται ούτε από την εικόνα του συγκεκριμένου παιχνιδιού (το σκορ, όπως θα δούμε και παρακάτω, αποτελεί μαγική εικόνα) ούτε πολύ περισσότερο από τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή εντός των τειχών της ομάδας.
Άλλωστε, είναι πολύ νωπές ακόμη οι εντυπώσεις από την οικτρή εικόνα της ΑΕΚ μόλις πριν από μια εβδομάδα στον αγώνα του Περιστερίου με τον Ατρόμητο, που προκάλεσαν, απόλυτα δικαιολογημένα, σωρεία αρνητικών κριτικών, με ευθείες αιχμές τόσο για την αγωνιστική εικόνα ορισμένων παικτών όσο και για τις, αναμφίβολα και εξόφθαλμα εσφαλμένες, επιλογές του Χιμένεθ, που συνηγόρησαν και συνέβαλαν καθοριστικά στην εικόνα αυτή.
Με βάση αυτά, δε θα ήταν δυνατό μέσα σε μια εβδομάδα να δούμε -και όντως, άλλωστε, δεν είδαμε- μια ομάδα μεταμορφωμένη που θα συνεγείρει και θα συναρπάζει με την απόδοσή της και θα έφτανε με χαρακτηριστική ευκολία σε μια ευρεία και άνετη επικράτηση, όπως αυτή που οδήγησε στο 4-0 επί της ΑΕΛ.
Τι συνέβη, λοιπόν, και η ΑΕΚ αυτή τη φορά έφτασε σε μια τόσο άνετη νίκη; Κατ’ αρχήν, τηρήθηκαν από την τεχνική ηγεσία οι στοιχειώδεις κανόνες της κοινής ποδοσφαιρικής λογικής. Οι κανόνες αυτοί, η μη τήρηση των οποίων τιμωρεί αυστηρά τους «παραβάτες», οδηγώντας τους ορισμένες φορές ακόμη και στη γελοιοποίηση, καταστρατηγήθηκαν βάναυσα από το Μανόλο Χιμένεθ σε μια σειρά θεωρητικά εύκολων αγώνων (με ΠΑΝΙΩΝΙΟ, ΕΡΓΟΤΕΛΗ, ΚΑΒΑΛΑ και ΑΤΡΟΜΗΤΟ), με αλλοπρόσαλλες και ακατανόητες, εν πολλοίς, επιλογές, που σε συνδυασμό με τις κτυπητές απουσίες ελέω τραυματισμών και τη δεδομένη ελλειμματικότητα του ρόστερ της ΑΕΚ, είχαν ως αποτέλεσμα μια ΑΕΚ που δε βλεπόταν, που εμφάνιζε μια αποκαρδιωτική εικόνα και γινόταν εύκολη λεία στις ορέξεις ακόμη και βετεράνων ποδοσφαιριστών, όπως ο Στέλιος Σφακιανάκης του Ατρομήτου.
Ευτυχώς, αυτή τη φορά ο Μανόλο Χιμένεθ επέλεξε το δρόμο της σύνεσης και της λογικής και διάλεξε για τη βασική 11άδα ένα σχήμα 4-2-3-1, έχοντας αυτή τη φορά το Λυμπερόπουλο (και όχι τον ανύπαρκτο Γκερέϊρο) στη θέση «1», πίσω και πολύ κοντά στο μοναδικό φουνταριστό Μπλάνκο, γεγονός που επέτρεπε στον ορεξάτο και ιδιαίτερα φορμαρισμένο Αργεντίνο στράϊκερ να παίρνει καθοριστικές βοήθειες και να αποτελεί μια συνεχή και μόνιμη απειλή για τα καρέ της εστίας του Αμπάρη.
Επίσης, η απουσία του Ντιόπ έδωσε την ευκαιρία στον Ισπανό τεχνικό να παίξει με δύο αμυντικά χαφ ήτοι τους Μάκο-Γκέντσογλου, οι οποίοι σαφώς είναι πολύ περισσότερο κατάλληλοι (έχοντας τη δυνατότητα να διανύουν περισσότερα χιλιόμετρα και να καλύπτουν μεγαλύτερους χώρους) για το επιθετικογενές 4-2-3-1 από τον ποιοτικό αλλά βαρύ και ιδιαίτερα αργό Σενεγαλέζο, ο οποίος είναι ηλίου φαεινότερο ότι είναι πολύ χρήσιμος και απαραίτητος σε κλειστά ματς, στα οποία απαιτείται έλεγχος του ρυθμού και πάγωμα του παιχνιδιού, υπό την προϋπόθεση πάντα ότι θα συνεπικουρείται από άλλα δύο αμυντικά χαφ σε ένα συμπαγές 4-3-3, όπως το είδαμε να εφαρμόζεται με ιδιαίτερα πετυχημένο τρόπο και να οδηγεί σε μεγάλες νίκες στα ματς με ΑΡΗ, ΠΑΟ και ΧΑΙΝΤΟΥΚ.
Τα παραπάνω στοιχεία ορθολογικότητας και συνετής διαχείρισης επέτρεψαν στην ΑΕΚ να μπει δυνατά από την αρχή στον αγώνα και να επιβάλει, ειδικά στα πρώτα 15 λεπτά, το ρυθμό της, να κυκλοφορήσει την μπάλα και να φτάσει με αξιώσεις στα αντίπαλα καρέ, με οργανωμένες προσπάθειες και σωστή επιθετική ανάπτυξη.
Πραγματικά, σ’ αυτό το διάστημα είδαμε μια ΑΕΚ, όπως πρέπει και θα θέλαμε να είναι, δηλαδή μια ομάδα που επιβάλλει το ρυθμό της, γίνεται το αφεντικό του αγώνα, αναπτύσσεται ορθόδοξα και με μεθοδικό σχέδιο και βγάζει ικανοποιητικούς αυτοματισμούς, χωρίς να επιτρέπει στον αντίπαλο να αμφισβητήσει την κυριαρχία της.
Στην εικόνα αυτή καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι Μάκος-Γκέντσογλου, που ανέβαιναν ψηλά, κάλυπταν χώρους, επέτρεπαν στην ομάδα να διατηρεί τη συνοχή της στον άξονα και να κυκλοφορεί με ασφάλεια και σιγουριά την μπάλα, δημιουργώντας κινδύνους για την εστία της ΑΕΛ.
Ωστόσο, μετά το εντυπωσιακό πρώτο τέταρτο, που οδήγησε και στο 1ο γκολ του Ισμαέλ Μπλάνκο, η ΑΕΚ υποχώρησε, η πίεση προς τα αντίπαλα καρέ εξασθένησε, οι Μάκος-Γκέντσογλου έμεναν τις περισσότερες φορές κάτω από τη σέντρα και ο Σκόκο, παρά την άμεση συμμετοχή του στο 1ο γκολ και κάποιες ακόμη καλές προσπάθειες, εξαφανίστηκε και έτσι η ΑΕΚ επανήλθε σε μέτρια επίπεδα απόδοσης, χωρίς όμως να απειληθεί σχεδόν καθόλου, αφού τουλάχιστον η αμυντική της λειτουργία, με προεξάρχοντες τους Δέλλα-Μανωλά (ίσως το καλύτερο κεντρικό αμυντικό δίδυμο του πρωταθλήματος ), ήταν άκρως ικανοποιητική.
Φυσικά, η ΑΕΚ, παρά τη μετριότητά της μέχρι του 80’ του αγώνα, οπότε και η ΑΕΛ έμεινε με 10 παίκτες, πέτυχε από το 83’ έως το τέλος της αναμέτρησης άλλα 3 τέρματα, γεγονός που έδωσε πολλούς την ευκαιρία να πανηγυρίσουν και να μιλήσουν αβασάνιστα για επιστροφή στις μεγάλες εμφανίσεις. Ωστόσο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το 2-0 έγινε με την ΑΕΛ ήδη να παίζει με 10 παίκτες και τα άλλα δύο τέρματα επιτεύχθηκαν στα τελευταία λεπτά, με την ΑΕΛ να παίζει ουσιαστικά με 9 παίκτες, αφού ο Νταμπίζας είχε τεθεί νοκ-άουτ, λόγω τραυματισμού, και να έχει παραδώσει τα όπλα, ενώ και το 3ο γκολ ξεκινά από το πεντακάθαρο οφσάιντ του Μπλάνκο.
Πρόκειται, συνεπώς, για ένα σκορ μαγική εικόνα, που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εξωραΐσει τα πανθολογούμενα και μη αναστρέψιμα, με δεδομένη την ποιότητα του συγκεκριμένου ρόστερ, αγωνιστικά προβλήματα της ΑΕΚ. Μπορούμε, όμως, παρόλα αυτά, να επισημάνουμε ότι αυτή τη φορά είδαμε τουλάχιστον μια διάθεση και ένα πάθος από τους περισσότερους παίκτες, που τους επέτρεψε να μπαίνουν πιο δυνατά και να κερδίζουν τις προσωπικές μονομαχίες, μη επιτρέποντας στον αντίπαλο, παρά τη συνολικά μέτρια εικόνα από το 15’ έως το 80’, να απειλήσει και να πλησιάσει με αξιώσεις την εστία του Αραμπατζή.
Υπήρχαν, ωστόσο, και κάποιοι που για μια ακόμη φορά δεν έδειξαν ούτε πάθος ούτε διάθεση και δε δικαιολόγησαν σε καμία περίπτωση το ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά τους. Αναφέρομαι, φυσικά, στην περίπτωση του Νάτσο Σκόκο, ο οποίος έχει βαλθεί εδώ και ένα μήνα να μας πείσει ότι η ΑΕΚ κακώς έκανε την οικονομική υπέρβαση για να τον κρατήσει στο ρόστερ της για άλλα 3 χρόνια, προσφέροντάς του ταυτόχρονα ένα ηγεμονικό συμβόλαιο και χρήζοντάς τον ηγέτη της νέας ομάδας που φιλοδοξεί να δημιουργήσει. Δυστυχώς, ο χαρισματικός, αλλά και υπερεκτιμημένος, κατά την άποψή μου, Αργεντίνος, επιμένει στην ίδια ατελέσφορη λογική να επιλέγει παιχνίδια, στα οποία μας αποκαλύπτει ορισμένα ψήγματα του αδιαφιλονίκητου ποδοσφαιρικού του ταλέντου, αδικώντας τον εαυτό του, αλλά και την ομάδα.
Ωστόσο, το κακό γι’ αυτόν, πλέον, είναι ότι τελείωσαν οι δικαιολογίες, που τόσο γενναιόδωρα επικαλούνταν συστηματικά τόσο αυτός όσο και οι μάνατζέρ του, προκειμένου να μας πείσουν ότι η ψυχολογική πίεση που υφίστατο αυτός ο χαρισματικός παίκτης δεν του επέτρεπε να ξεδιπλώσει τα πλούσια προσόντα του. Πέρσι ήταν ο «κακός» και «δύστροπος» Μπάγεβιτς, ο οποίος δεν καταλάβαινε το Σκόκο, αλλά και η έλλειψη στόχων και προοπτικών της ομάδας, που έκαναν το «φιλόδοξο» παίκτη να καταπιέζεται ψυχολογικά και να αισθάνεται δυστυχισμένος μέσα στο περιβάλλον της ΑΕΚ, γεγονός που τον ανάγκαζε να αναζητά νέα ποδοσφαιρική στέγη, ακόμη και στους «ποδοσφαιρικούς παραδείσους» του Ρέντη και της Παιανίας!
Φέτος, όμως, τα ψέματα τελείωσαν και οι μάσκες έπεσαν. Ο «κακός» Μπάγεβιτς αποτελεί παρελθόν, το κλίμα στην ομάδα άλλαξε άρδην, ο νέος προπονητής είναι ισπανόφωνος και πολύ πιο κοντά στη νοοτροπία και φιλοσοφία του Αργεντίνου, ενώ ο ίδιος ο Σκόκο έχει πλέον στα χέρια του ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, που τον καθιστά αυτόματα τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη της ομάδας και τον αναδεικνύει σε ηγέτη αυτής.
Τα παραπάνω θα έπρεπε να αρκούν από μόνα τους για μια αγωνιστική μεταμόρφωση του Σκόκο, που θα του επέτρεπε απρόσκοπτα να μας παρουσιάσει τα ποδοσφαιρικά του χαρίσματα, εννοείται σε διάρκεια χρόνου και όχι σε μεμονωμένα 5λεπτα. Δυστυχώς, όμως, ο Αργεντίνος αποδεικνύει ότι είναι κακομαθημένος, συνεχίζει να διαλέγει παιχνίδια, ενώ χάνεται στα περισσότερα, επιδεικνύοντας χαρακτηριστική αδιαφορία, γεγονός που αναγκάζει το Μανόλο Χιμένεθ να τον κάνει, απόλυτα δικαιολογημένα, σε κάθε αγώνα αλλαγή (το ίδιο θα έπρεπε να κάνει και ο Μπάγεβιτς, αλλά συμβιβάστηκε, καθώς μια τέτοια επιλογή θα οδηγούσε σε πρόωρη έξοδό του από την ΑΕΚ).
Η παρουσία του Χιμένεθ είναι, ίσως, η τελευταία ευκαιρία του Σκόκο για να συνετισθεί, να αναλάβει τις ευθύνες του και να θέσει τη δεδομένη ποιότητα και τις τεχνικές του αρετές στην υπηρεσία της ομάδας. Εάν και με τον Ισπανό κόουτς συνεχίζει να εμφανίζει το ίδιο αγωνιστικό πρόσωπο, τότε ο πάγκος θα αποτελεί όλο και πιο συχνό φαινόμενο, καθώς ο Χιμένεθ, παρά τα όποια μέχρι στιγμής λάθη του, δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει από ονόματα και δεν είναι διατεθειμένος να τοποθετήσει κανέναν μεγαλόσχημο «παικταρά» πάνω από το συμφέρον και τις ανάγκες της ομάδας.
ΥΓ1: Είναι, πραγματικά, ιεροσυλία να ταλαιπωρείται ο Μπλάνκο εδώ και 1 ½ χρόνο από τις διοικήσεις της ΑΕΚ, με υποσχέσεις και παλινωδίες, και να μη γίνεται και από την παρούσα διοίκηση μια μικρή υπέρβαση στην προσφορά της προς αυτόν, που θα τον οδηγήσει να πει το ναι στην, επιθυμητή και από τον ίδιο, ανανέωση του συμβολαίου του.
ΥΓ2: Τι να πει κανείς για τον Τραϊανό Δέλλα! Στα 34 χρόνια του, με τόσους τραυματισμούς και με βαρύ σκαρί, παραμένει απλά κορυφαίος και είναι τιμή για την ΑΕΚ που τον έχει στις τάξεις της. Και, φυσικά, κάθε σύγκριση με τον ακριβοπληρωμένο Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς, τον οποίο η διοίκηση Νικολαΐδη επέλεξε για αντικαταστάτη του «Κολοσσού», μετά την εκδίωξή του το καλοκαίρι του 2008, καθίσταται περιττή…
ΥΓ3: Η φετινή παρουσία τόσο του Δέλλα όσο και του Λυμπερόπουλου καταδεικνύει ακόμη περισσότερο το έγκλημα της διοίκησης Νικολαΐδη και του Δώνη, που το «καταραμένο» καλοκαίρι του 2008, με τις ενάντια σε κάθε λογική αποφάσεις τους, στέρησαν από την ομάδα επί δύο χρόνια την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή της…
ΥΓ4: Και όμως, ακόμη και αυτή η μέτρια ΑΕΚ, με 3 ποιοτικές προσθήκες (και όχι φυσικά λύσεις ανάγκης με τελειωμένους πρώην ποδοσφαιριστές, όπως αυτοί που δοκιμάστηκαν «με την οκά» τον τελευταίο καιρό στα Σπάτα) στις θέσεις του δεξιού μπακ, του κεντρικού χαφ και του δεξιού μεσοεπιθετικού, μπορεί να διεκδικήσει στα ίσα τη 2η θέση, που οδηγεί στο champion’s league, ακόμη και στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος. Ο τραγικός ΠΑΟ, παρά το πλασματικό προβάδισμα 7 πόντων, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση φόβητρο…
http://sundaysportstories.blogspot.com
