άρχισαν να παρελαύνουν οι πρώτοι υποψήφιοι για να φορέσουν την φανέλα ελληνικών ομάδων. Αν επικεντρώσουμε την προσοχή μας αποκλειστικά στους 3 μεγάλους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα διαπιστώσουμε ότι, ειδικά για την Αθήνα, ήδη έχει γραφτεί και προβληθεί, ως ενδεχόμενοι στόχοι, ένας μεγάλος αριθμός ποδοσφαιριστών.
Δε χωρά αμφιβολία ότι οι μετεγγραφές είναι το όπιο του κάθε οπαδού. Όλοι αναζητούν παίκτες που θα καλύψουν κενά των ομάδων και θα δημιουργήσουν μια νέα δυναμική για τη συνέχεια. Τα σενάρια που δημιουργούνται στις εφημερίδες και τα αθλητικά portal, οι συζητήσεις στα ραδιόφωνα και στα καφενεία και η κάθε λογής αστεία ή σοβαρή πρόταση δίνουν και παίρνουν, γεμίζοντας σελίδες και εκπομπές, όπου ο κάθε ευφάνταστος σεναριογράφος εξιτάρει τη φαντασία του κάθε καλοπροαίρετου ή κακοπροαίρετου φιλάθλου.
Υπό τις παρούσες συνθήκες και μέσα στο πιο αβέβαιο οικονομικό περιβάλλον που έχει γνωρίσει η χώρα εύλογα γεννάται το ερώτημα με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να κινηθούν οι ομάδες στο μεταγραφικό παζάρι και πως θα κατορθώσουν να προσεγγίσουν τους στόχους που επιζητούν.Ο εύκολος τρόπος είναι η οικονομική άνεση των μεγαλομετόχων που θα μπορούν να επενδύσουν μεγάλα ποσά για την αγορά νέων ποδοσφαιριστών. Το είδος αυτό στην Ελλάδα, με εξαίρεση τους Βαρδινογιάννη-Γιαννακόπουλο-Μαρινάκη(ακόμα και αυτοί στην παρούσα φάση είναι σχεδόν απίθανο να επιχειρήσουν να ανοιχτούν), φαίνεται να έχει εκλείψει ή να τείνει προς εξαφάνιση. Πολύ δύσκολο ακόμη και άνθρωποι με οικονομική άνεση και επιφάνεια θα σπεύσουν να επενδύσουν την στιγμή που το οικονομικό πλαίσιο που βρίσκεται η χώρα είναι εξαιρετικά αρνητικό. Κανείς δεν πετάει λεφτά έστω και αν τα έχει αρκετά.
Ο άλλος τρόπος, που είναι όμως δύσκολος και πιο απαιτητικός, υποχρεώνει τις ομάδες, ελλείψει οικονομικών δυνατοτήτων και ευκατάστατων μεγαλομετόχων, να προχωρούν με οργάνωση σ’ έναν συνετό και μακρόχρονο προγραμματισμό προκειμένου να μπορούν την κατάλληλη στιγμή να προσεγγίσουν τους στόχους τους. Μια τέτοια τακτική απαιτεί ωστόσο από την κάθε ομάδα να οργανώνει ένα πλαίσιο συνεργασιών με ανθρώπους του χώρου(managers) και να έχει αναπτύξει η ίδια μια ομάδα έμπειρων ανθρώπων που θα εντοπίζουν ποδοσφαιριστές-ευκαιρίες σε κάθε χώρα. Το ζήτημα είναι ότι καμιά ελληνική ομάδα δεν διαθέτει κάτι αντίστοιχο και ότι γίνεται, όπως όλα στη χώρα, βασίζεται στη συγκυρία και στην προσωπική γνωριμία, ελπίζοντας παράλληλα να αποδειχτεί λαχείο η επιλογή που έγινε. Στην παρούσα κατάσταση ακόμα και αν επιτευχθεί ο εντοπισμός των στόχων δεν μιλάμε(ή σπάνια γίνεται αυτό) για αγορά νέων ποδοσφαιριστών από άλλες ομάδες αλλά για δανεισμό τους από έξι έως το πολύ ένα χρόνο. Οι περισσότεροι παίκτες που πρόκειται να αποκτηθούν αναμένεται να είναι δανεικοί με προοπτική αγοράς(;) στο άμεσο μέλλον. Με τον τρόπο αυτό ικανοποιείται το λαϊκό αίσθημα για μετεγγραφές και οι διοικήσεις βγαίνουν από την δύσκολη θέση.
Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν ισχύουν αν εμφανιστεί σαν πρίγκιπας πάνω σε άσπρο άλογο ή καμήλα, ένας νέος επενδυτής που θα έχει τη διάθεση να ρίξει χρήμα και να αναστατώσει το ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο (για παραμύθι ωραίο ακούγεται, στην πραγματικότητα μακριά από την αλήθεια βρίσκεται).
Το ποδόσφαιρο αποτελεί καθρέπτη και συνέχεια της κοινωνίας. Με μια πολιτεία που λειτουργεί με δανεικά, είναι λογικό και οι ομάδες να καταφεύγουν σε δανεικούς. Όπως όμως επιτυχία της πολιτείας είναι να εξασφαλίζει τέτοιους όρους δανεισμού που να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της έτσι και στις ομάδες επιτυχία είναι να αποκτηθούν δανεικοί παίκτες που έχουν τη διάθεση και τις προοπτικές να προσφέρουν. Διαφορετικά απλώς θα επιχειρήσουν με δανεικούς να κτίσουν παλάτια στην άμμο.
http://sundaysportstories.blogspot.com
