Ενός «μανιφέστου» που φέρει την υπογραφή του σοσιαλιστή γάλλου πολιτικού και αποσκοπεί - έτσι τουλάχιστον φιλοδοξεί ο συγγραφέας του - να σηματοδοτήσει την αλλαγή δόγματος του ΔΝΤ. Διότι ο Στρος-Καν υποστηρίζει ότι το Ταμείο έχει πλέον αποκηρύξει τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού και ότι έχει ασπαστεί αυτές του κεϊνσιανισμού!
Μόλις έφθασε στη Γενεύη προερχόμενος από την ελληνική πρωτεύουσα, οι υπηρεσίες του ΔΝΤ έδωσαν στη δημοσιότητα το επτασέλιδο πόνημα του Στρος-Καν, το οποίο τιτλοφορείται «Η Τριπλή Επιστροφή - Ο αντίκτυπος της χρηματοοικονομικής κρίσης στην παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση». Αφού διαπιστώνει ότι η κρίση κατέρριψε το δόγμα ότι «οι απορρυθμισμένες αγορές ουδέποτε χρεοκοπούν» (στις ανεπτυγμένες οικονομίες), ένα νέο δόγμα άρχισε σταδιακά να αναδύεται μέσα από τα ερείπια της παλαιάς οικονομικής τάξης - αυτής που κατέρρευσε μαζί με τις αγορές. Το δόγμα αυτό επιτάσσει την αναθεώρηση των δομών λειτουργίας των οικονομιών των ανεπτυγμένων κρατών και των διακρατικών οικονομικών σχέσεων.
«Είναι πλέον καιρός για μια τριπλή επιστροφή», τονίζει ο Στρος -Καν. Η πρώτη αφορά την επιστροφή της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης. Διότι, «κατά μίαν έννοια, η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση οφείλεται στην κακή διακυβέρνηση, γεγονός που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το παγκόσμιο αναπτυξιακό μοντέλο έχασε την ισορροπία του και τη διατηρησιμότητά του», όπως εξηγεί ο γάλλος πολιτικός. Ο Στρος-Καν θεωρεί ότι η κρίση έγινε ευκαιρία για να αναθερμανθούν οι διακρατικές σχέσεις, για να ενισχυθεί η διεθνής συνεργασία και για να συντονιστούν οι εθνικές πολιτικές, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η οικονομική δυσπραγία. Δημιουργήθηκε ο όμιλος των 20 μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη (G20), ένας άτυπος θεσμός που δίνει την ευκαιρία στους ηγέτες των πλούσιων κρατών της Δύσης να καθήσουν στο ίδιο τραπέζι με τους ηγέτες των ιλιγγιωδώς αναπτυσσομέων κρατών της Ανατολής για να συζητήσουν για το κοινό πλέον - ελέω παγκοσμιοποίησης - οικονομικό τους μέλλον.
Ο Στρος-Καν θεωρεί ότι η επιστροφή της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης κατέστησε σαφή την ανάγκη ενός διακρατικού συντονισμού με στόχο κάποια ρύθμιση των κανόνων του παιχνιδιού, τον καθορισμό δηλαδή ενός πλαισίου δράσης των δυνάμεων και συνιστωσών της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και επιχειρηματικότητας. «Τα παραδείγματα της Ελλάδας και της Ιρλανδίας έδειξαν ότι όσο καθυστερούμε και δεν ενισχύουμε την εποπτία και όσο δεν δημιουργούμε αποτελεσματικούς μηχανισμούς που θα δώσουν λύση στις κρίσεις, απλώς οδεύουμε προς την επόμενη κρίση ή τη μολυσματική μετάδοση της παλαιάς», είπε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του ΔΝΤ.
Η «δεύτερη επιστροφή» αφορά το ίδιο το Ταμείο. Την τοποθέτηση δηλαδή του ΔΝΤ στο κέντρο της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Από το Νταβός του Ιανουαρίου του 2008, που το Ταμείο προειδοποίησε για τη σοβαρότητα της σοβούσης παγκόσμιας οικονομικής, μέχρι το Λονδίνο του Απριλίου του 2009, που οι ηγέτες του G20 συνειδητοποίησαν ότι δεν αρκεί πλέον να στηρίζουν την ανάπτυξη και να επιδιορθώνουν τις πολλαπλασιαζόμενες ρωγμές του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, οι χρηματοδοτικές πηγές του ΔΝΤ τριπλασιάστηκαν και το Ταμείο έλαβε την εξουσιοδότηση από τα μέλη του να εκδώσει Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα ύψους 250 δισ. δολαρίων, γράφει ο Στρος-Καν.
Ως κεντροαριστερός, ο Στρος-Καν δεν φοβήθηκε να κάνει την αυτοκριτική του επειδή «το ΔΝΤ δεν μπόρεσε να προβλέψει την κρίση». Όμως, πρόσθεσε ότι «ήταν από τους πρώτους διεθνείς θεσμούς που προειδοποίησε για τη βαρύτητα και τη σοβαρότητά της». Ο επικεφαλής του Ταμείου υποστηρίζει ότι το κρίσιμο διάστημα που μεσολάβησε από το Νταβός του 2008 στο Λονδίνο του 2009 συντελέστηκε η μεγάλη μεταστροφή του χρηματοπιστωτικού οργανισμού, που πλέον «απηύθυνε έκκληση στην διεθνή κοινότητα και στις κυβερνήσεις να στηρίξουν με τους προϋπολογισμούς τους την καταρρέουσα καταναλωτική ζήτηση - αυτή ήταν η περίφημη πολιτική κινήτρων που προτείναμε».
Εδώ θα παρατηρούσε, βεβαίως, και στην περίπτωση της Ελλάδας και στην περίπτωση της Ιρλανδίας και βεβαίως των άλλων ευρωπαϊκών κρατών (και κυρίως της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας) οι συνταγές του ΔΝΤ αποσκοπούν στη δημοσιονομική εξυγίανση και στον αποπληθωρισμό και όχι στην οικονομική επέκταση και στην τόνωση της εσωτερικής ζήτησης. «Όλοι εξεπλάγησαν που έβλεπαν το ΔΝΤ, που προηγουμένως ήταν τόσο φιλελεύθερο, να γίνεται "κεϊνσιανικό"», σημειώνει επί λέξει ο Στρος-Καν. Υπενθυμίζεται ότι η πολιτική του βρετανού οικονομολόγου Τζον Μέιναρντ Κέινς είναι αυτή που εφάρμοσε ο αμερικανός πρόεδρος Φρανκλίνος Ρούσβελτ από το 1933 τερματίζοντας την αποπληθωριστική πολιτική του προκατόχου του Χέρμπερτ Χούβερ, η οποία αντί να βγάλει την αμερικανική οικονομία από την ύφεση που προέκυψε μετά το χρηματιστηριακό κραχ του 1929, βύθισε τον αμερικανικό λαό στη φτώχεια και την ανέχεια.
Η «τρίτη επιστροφή» που διαπιστώνει ο Στρος-Καν έχει να κάνει με την επιστροφή του Ταμείου στην αρχική αποστολή του, στην αποστολή δηλαδή των ιδρυτών του το 1944 στο Μπρέτον Γουντς των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι η υποχρέωση της εξεύρεσης συνεργατικών λύσεων στα παγκόσμια οικονομικά προβλήματα. Εδώ ο επικεφαλής του Ταμείου παρέλειψε να αναφερθεί στην Ελλάδα, η οποία στάθηκε η αφορμή για την έμπρακτη ανάμιξη του διεθνούς χρηματοπιστωτικού οργανισμού στα προγράμματα διάσωσης όχι μόνο των αναπτυσσομένων οικονομιών αλλά και των ανεπτυγμένων έπειτα από 34 ολόκληρα χρόνια. Όταν δηλαδή είχε προσφύγει στη βοήθεια του Ταμείου η κυβέρνηση των Εργατικών στη Βρετανία για να αντιμετωπίσει τη δραματική οικονομική κατάσταση που είχε προκαλέσει στη χώρα η πρώτη πετρελαϊκή κρίση.
http://www.tovima.gr
