ότι η απεργία ισοδυναμεί με αίτηση παραίτησης η οποία γίνεται υποχρεωτικά αποδεκτή. Για τους δημόσιους υπάλληλους που ηγούνταν σε πορείες προβλεπόταν ποινή φυλάκισης τουλάχιστον 3 μηνών και για τους υπόλοιπους που παίρναν μέρος ποινή έως 1 έτος.
Ενδιαφέρον έχει και το Ν.Δ.1240 της 16/17 Απρ. 1942 περί επιβολής της ποινής του θανάτου εις απεργούντας δημοσίους λειτουργούς, καθώς και του Ν.Δ.1732 της 6/8 Σεπτ. 1942 περί μη καταβολής τριμήνων αποδοχών εις τους εκ της υπηρεσίας απολυομένους δημοσίους υπαλλήλους λόγω αυθαι-ρέτου αποχής εκ των καθηκόντων των.
Όλη η νομοθεσία ήταν φτιαχμένη ώστε να πιέζει τους δημοσίους υπαλλήλους να είναι σωστοί. Αυτό τελείωσε με την εφαρμογή του δημοσιουπαλληλικού κώδικα, που τους δίνει στο άρθρο 46 συνδικαλιστική ελευθερία και δικαίωμα απεργίας.
Και έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
