Πρέπει να ξέρει ότι και τα σχολεία είναι μικρογραφία της κοινωνίας μας και τα παιδιά που έρχονται κοινωνικοποιούνται πρώτιστα στα σπίτια τους. Ανάλογα το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό υπόβαθρο υπόβαθρο της οικογένειας είναι και τα παιδιά της. Συνήθως τα παιδιά στην τάξη και στο σχολείο αναπτύσσουν φιλίες μέσα από τη μακροχρόνια σχέση, την άμιλλα και το παιχνίδι. Πολλές φορές πάνω στο παιχνίδι συμβαίνουν μικροκαβγάδες που μπορεί να οδηγήσουν και σε τραυματισμό. Συμβαίνει κατά κύριο λόγο στα διαλείμματα. Εκεί επεμβαίνει διακριτικά ο δάσκαλος εφημερεύων και ο δάσκαλος της τάξης, που γνωρίζει τη ψυχοσύνθεση των εμπλεκόμενων παιδιών. Πρέπει να ακολουθήσει πέρα από τις σχετικές νουθεσίες και πρόγραμμα παρέμβασης στην τάξη(συμμετοχή στην ίδια ομάδα εργασίας με ρόλους που θα αλληλοσυμπηρώνονται, συζήτηση όλης της τάξης για το συμβάν με δημοκρατικό τρόπο κ. α. ) Μην ξεχνάμε επίσης ότι μέσα από τις μικροφιλονικείες οριοθετείται και η αξία του κάθε παιδιού στην μικρή κοινωνία τους. Πρέπει να γίνεται γνωστό τσα δειλά παιδιά ότι το σχολείο δεν είναι γυάλα κι ότι θα πρέπει κι αυτά να διεκδικούν με περισσότερο θάρρος τα δικαιώματα τους... Όσον αφορά τους κατά βάση ταραξίες η τάξη πάντα συνασπίζεται υπέρ του αδικημένοι μαθητή, τρέχουν το δηλώνουν στο δάσκαλο και στο διευθυντή και ακολουθείται άλλη πορεία. (Συζήτηση με τους γονείς του, γνώμη ειδικού παιδοψυχολογου) και καταρτίζεται πρόγραμμα παρέμβασης. Αυτά συμβαίνουν τουλάχιστο στα σχολεία που δούλεψα... Και μην ξεχνάμε ότι όλοι μας γίναμε δάσκαλοι γιατί αγαπάμε τα παιδιά και αγωνιούμε για τη ζωή τους σχεδό όπως και οι γονείς τους...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
