Τα επιχειρήματα πως ο κόσμος κοιμόταν με ανοιχτές τις πόρτες και πως τα παιδιά έπαιζαν στις γειτονιές καθώς και το εμφαντικό ΥΠΗΡΧΑΝ γειτονιές είναι λόγια του αέρα. Είναι σα να λέμε γιατί χτίζουμε πολυκατοικίες. Δεν ήταν υπεύθυνη η δικτατορία για αυτά. Η Ελλάδα προερχόταν από δύο Παγκοσμίους πολέμους, έναν εμφύλιο και δεκάδες συγκρούσεις με τους Τούρκους. Το 1967 ήταν αποδεκατισμένη σε όλους τους τομείς. Βέβαια η οικονομική ανυπαρξία της τόσο στο εσωτερικό όσο, κυρίως στο εξωτερικό ήταν περισσότερο πλεονέκτημα για τις μεγάλες δυνάμεις τις εποχής. Η Αγγλία, η Γερμανία και κυρίως η Αμερική επεδίωξαν να παίξουν κυρίαρχο ρόλο γεωπολιτικά στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Είναι εμφανές πως η εξάρτηση που θα δεχόταν η Ελλάδα θα ήταν παραπάνω από σημαντική. Η δικτατορία ούτε έχτισε ούτε συντήρησε γειτονιές. Αυτή ήταν η χωροταξική κατάσταση της ταλαίπωρης Ελλάδας τότε. Και ταλαίπωρη δεν ήταν μόνο η Ελλάδα αλλά πολλές χώρες της Ευρώπης, και αυτό είναι πολύ σημαντικό. (Ήδη μετά το τέλος του δευτέρου Π. Πολέμου -1950 η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, 1967 η Ευρωπαϊκή Κοινότητα- υπήρξαν τα πρώτα βήματα για την οικονομική κυρίως αυτονομία της Ευρώπης). Τα χρόνια μετά το Β' Π.Π. υπήρξαν χρόνια ανάπτυξης για όλους, λιγότερο η περισσότερο. Η Ελλάδα δε γινόταν να μην ακολουθήσει -και για επτά χρόνια δεν ακολούθησε. Για ποιους δρόμους μιλάμε για ποιο ρεύμα για ποια καλοπέραση; Μήπως να φέρουμε στ νου μας την Κύπρο; Για ποια χρήματα; Τα μπουντρούμια της ασφάλειας ήταν γεμάτα από αντιφρονούντες. Μπορούσε κάποιος να συλληφθεί επειδή αγόραζε την τάδε αντί για τη δείνα εφημερίδα. Το κράτος τελούσε υπό τρομοκρατία. Κάθε δικτάτορας έχει να λέει ένα, πως επί των ημερών του υπήρξε οικονομική άνθιση. Ξεχνάει βέβαια τον αποκλεισμό. Σε μια Ελλάδα που το δημοτικό το έβγαζε ένας στους δέκα οι απαιτήσεις του κόσμου ήταν ελάχιστες. Και οι κακουχίες των προηγούμενων χρόνων τις έκαναν ακόμη λιγότερες. Αλλά τα όπια ήταν πολλά. Ο Παπαδόπουλος υπήρξε επίορκος, λοιποτάκτης, προβοκάτορας, διορισμένος από τον εαυτό του ως πρωθυπουργός. Τα τσάμικα και οι μεγαλόσταυροι ήταν το θεαθήναι. Μπορεί κάποιος να ανατρέξει οπουδήποτε να διαβάσει για τη λιποταξία του με τη βοήθεια των Βρ. Μυστ. Υπ στη Μ.Ανατολή το 1944 και για πολλά άλλα άκρως τιμητικά. Διαβάζω για ελευθεροστομία στη Χούντα. Είναι αστείο να υπάρχουν τέτοιες απόψεις. Η λογοκρισία στο κάθετι, η μόνιμες απαγορεύσεις και οι προκατασκευασμένες ειδήσεις μπορεί σαν έννοιες να μην ακούγονται ξένες σήμερα, μιας και κατά πολύ, ενδεχομένως και με πιο ύπουλο τρόπο συμβαίνουν και σήμερα, αλλά η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι αυτοί ήταν δικτάτορες. Μη εκλεγμένοι. Το να αρνείται ο καθένας το μερίδιο συμμετοχής του σε ό,τι συμβαίνει σήμερα είναι αφέλεια.
Να θυμίσω τον Μουσολίνι, Τσαουσέσκου, Πινοσέτ και πόσοι άλλοι προφανώς πήγαν τα κράτη τους μπροστά. Άσχετα εάν η σημερινή πολιτική κατάσταση είναι για γέλια είτε μας αρέσει είτε όχι εμείς την εξελέξαμε και εμείς έχουμε τη δύναμη να τη διώξουμε. Αλλά ο καθένας μας στην κάλπη είτε δεν πάει καν είτε μπροστά της τον τρώνε τα προσωπικά του συμφέροντα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
