Επι της ουσίας όμως θέλω να προσθέσω μόνον το κάτωθι σχόλιο.
Το Ελληνικό ποδόσφαιρο φίλε/φίλη μου δεν είναι παρά ο καθρέφτης της ίδιας της κοινωνίας μας. Μιάς κοινωνίας που μεχρι το 1970-1980 την χαρακτηρίζαμε ως κοινωνία που εχρηζε επειγούσης θεραπείας. Κι 'ομως, 30-40 χρόνια μετά όλοι διαπιστώνουμε πως τα τότε κραυγαλέα αλλά μετρημένα κρούσματα πολύμορφης αλητείας της πατρίδας μας πήραν πια τη μορφή ανεξέλεγκτης πανδημίας. Μιάς πατρίδας που όσο και αν την αγαπάμε δεν παύει να πληγώνει όσους τουλάχιστον δεν έχασαν την κριτική τους ικανότητα. Αυτή είναι η Ελάδα μας και συνακόλουθα οι Πρόεδροι μας, οι πολιτικοί μας, οι συνδικαλιστές μας, οι ταγοί μας εν γένει. Γιατί άραγε θα έπρεπε να ήταν κάτι διαφορετικό οι " φίλαθλοί μας " ? Ποιός να γαλουχήσει εναν φίλαθλο-οπαδό στη λογική του οτι στο ποδόσφαιρο υπάρχει και η ήττα όταν πουθενά αλλού δεν είναι αποδεκτή ? Ηττα σημαίνει πρωτίστως πως πρέπει - πλήν τών περιπτώσεων που η τύχη βάζει το χέρι της - να αποδεχτεί κάποιος την ανωτερότητα του όποιου αντιπάλου-ανταγωνιστή. Βλέπετε πουθενά να γίνεται αποδεκτό κατι τέτοιο ? Δεν βλέπετε πως ζούμε στη χώρα όπου ο "τσαμπουκάς" είναι το κυρ! ίαρχο - και δυτυχώς ευρέως αποδεκτό - στοιχείο της νεοελληνικής κουλτούρας ?
Καταλήγω : λυπάμαι που θα το πώ - καθώς θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα οπτιμιστή - αλλά δεν βλέπω σωτηρία για την πατρίδα μου. Χανόμαστε...
Αναγνώστης
