Διαπιστώνει ότι ένα άγνωστο αυτοκίνητο του έχει κλείσει την είσοδο-έξοδο της πυλωτής και δεν μπορεί να βγει, πλησιάζει το αυτοκίνητο, κλειδωμένο και χωρίς κανένα στοιχειό για τον ιδιοκτήτη του.
Μπαίνει στο αμάξι του πατάει ελαφρά την κόρνα, σκέφτεται ότι κάποιος θα είναι εκεί κοντά και θα ακούσει το κορνάρισμα και θα το πάρει, κανείς δεν εμφανίζεται ,πατάει πάλι την κόρνα με μεγαλύτερη διάρκεια μήπως και δεν άκουσε την πρώτη φορά , από την άλλη σκέφτεται ότι είναι πολύ αργά και δεν έχει το δικαίωμα να ξυπνήσει όλη την γειτονία για έναν που θεώρησε σωστό να του κλείσει την έξοδο του αυτοκινήτου του, πιστεύοντας ότι δεν ενοχλεί κανέναν τέτοια ώρα.
Σταθμίζει την κατάσταση ο χρόνος είναι πολύτιμος το ξέρει ,έχουν περάσει ήδη 15 λεπτά όσα θα χρειαζόταν για να είναι εκεί, παίρνει την απόφαση καλεί το κέντρο μιας εταιρίας ραδιο-ταξί σε 2 λεπτά εμφανίζεται ένα ταξί .
Μπαίνουν στο κτήριο μετά από 30 λεπτά και κατευθύνονται στο όροφο που είναι το δωμάτιο ,έξω από το το δωμάτιο συγκεντρωμένα 4 άτομα, κατάλαβε όπως κατάλαβε και η γυναίκα του που έπεσε με κλάματα στην αγκαλιά της μάνας της, η γυναίκα του ρωτάει «Πότε πέθανε?» , «Πριν 10 λεπτά, σε ζήτησε αλλά δεν είχες έρθει ακόμα» .
Σκεφτόταν ακόμα το νούμερο του αυτοκινήτου που στέρησε στην γυναίκα του το δικαίωμα να είναι κοντά στον αδελφό της ,ζώντας μαζί τις τελευταίες του στιγμές ,ένα παλικάρι 45 χρονών χτυπημένο απρόσμενα από τον καρκίνο.
Σκέφτεται ακόμα με ποια λογική κάποιος αδιαφορεί τόσο πολύ για τον συνάνθρωπο του, γύρισαν μετά από 2 ώρες το αυτοκίνητο που τους είχε κλείσει το αυτοκίνητο τους έλειπε, κανείς από την γειτονία δεν ήξερε ή δεν ήθελε να πει ποιανού ήταν, και να μάθαινε δεν είχε σημασία, ποτέ όμως δεν θα ξεχάσει το νούμερο αυτού του αυτοκινήτου.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
