Αργά αλλά σταθερά, δίχως να γίνεται αντιληπτό γινόμαστε αντικείμενα των αντικειμένων μας. Εξαρτόμαστε από αυτά, δουλεύουμε σαν σκλάβοι για να τα αποκτήσουμε. Εδώ και πάνω από διακόσια χρόνια ολόκληρες γενιές ανθρώπων δούλεψαν σαν σκλάβοι όλη τους τη ζωή βασιζόμενοι στην αόριστη υπόσχεση των ισχυρών ότι αν δουλέψεις θα ανταμειφθείς και πέθαναν σκλάβοι. Δεν γνώρισαν την ελευθερία. Ξυπνάμε το πρωί μέσα στο άγχος, τρέχουμε σαν παλαβοί αδιαφορώντας για τα πάντα γύρω μας ώστε να είμαστε στην ώρα μας στη δουλειά και να μην απολυθούμε γιατί στη σύγχρονη δυτική κοινωνία δεν μπορείς να καλλιεργείς αυτά που τρως πρέπει να τα αγοράζεις για αυτό δουλεύεις σαν το σκυλί εννιά και δέκα ώρες την ημέρα, γιατί αν δεν το κάνεις θα πεθάνεις της πείνας, αλλά δεν είναι αυτό που σε νοιάζει. Με όλα αυτά τα πλαστικοποιημένα και μεταλλαγμένα προϊόντα μπορείς να τραφείς, όμως αυτό που σε πειράζει είναι ότι δεν θα μπορείς να αγοράσεις καινούργια ρούχα, καινούργιο υπολογιστή ή καινούργια τηλεόραση. Να μην υποβαθμιστεί το επίπεδο της ζωής σου, το οποίο όμως αγνοείς πως είναι ήδη υποβαθμισμένο και αρρωστημένο. Συνεχίζεις λοιπόν ν! α ζεις μέσα στην ματαιοδοξία της Δυτικής κοινωνίας, μακριά από τη φύση την οποία καταστρέφεις και παραβιάζεις τους νόμους της με κάθε τρόπο. Φτώχεια, δολοφονίες, ανεργία και εξαθλίωση των συμπολιτών σου δεν σε νοιάζουν, για το γεγονός ότι αυτήν ακριβώς τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές κάποιο παιδάκι πεθαίνει σε κάποια άλλη πλευρά του πλανήτη αβοήθητο, από πείνα και δίψα δε δίνεις δεκάρα τσακιστή, αρκεί εσύ να συνεχίσεις να ζεις μέσα στην χρυσή φυλακή σου, που σου προσφέρει τη δήθεν αφθονία σου. Να οδηγείς ένα καλό αυτοκίνητο, να έχει! ς μια καλή, με πολλά χρήματα δουλειά, το όνομα κάποιου τύπου στο βρακί σου, αυτά σε νοιάζουν. Όμως τίποτα δεν κρατάει για πάντα και τώρα που το σύστημα πνίγηκε στην ίδια του την αφθονία κοιτάς με τρόμο να σου παίρνουν τα «κεκτημένα» σου, τον μισθό σου να πέφτει. Τις ώρες εργασίας να αυξάνονται με την απειλή της απόλυσης να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου, τις τράπεζες να σε πιέζουν για την αποπληρωμή των δόσεων των δανείων σου, με τα οποία στην καλύτερη αγόρασες κάποιο ακίνητο, ενώ στη χειρότερη τα σπατάλησες για να αγοράσεις άχρηστες αηδίες. Πώς αισθάνεσαι λοιπόν νεοέλληνα, άνθρωπε της Δύσης, που ανήκεις στη Δύση;
Αναγνώστης