Σε όσους δεν γνωρίζουν το πως λειτουργούν τα δημοτικά σχολεία αυτά ίσως τους φανούν παράξενα τα παρακάτω..
Ένα 2/θέσιο δημοτικό σχολείο φίλοι μου έχει το προφανές, 2 ΜΟΝΟ αίθουσες για να φιλοξενήσει 6 διαφορετικές τάξεις της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το σχολείο μας ήταν κλασικά κτήριο του 1950 χωρίς θέρμανση, παρά μόνο κάτι ξυλόσομπες του 1940 που μόνο ζέστη δεν πρόσφεραν. Στην μια αίθουσα στριμωχνόμασταν η 1η, 3η και 4η δημοτικού, ενώ στην άλλη η 2α, 5η και η 6η. Η κάθε αίθουσα είχε περίπου στα 30 παιδιά τριών διαφορετικών ηλικιών και τάξεων!
Το μάθημα γινόταν ως εξής: η δασκάλα υπαγόρευε την ορθογραφία στην 1η ενώ εμείς σαν 3η – 4η περιμέναμε την σειρά μας! Εννοείται βέβαια οτι η 3η και 4η κάναμε τα ίδια μαθήματα εκτός από τα μαθηματικά!!!!
Εννοείται βέβαια πως μια χρονιά η 3η κ 4η έκαναν της 3ης τα μαθήματα και την άλλη χρονιά της τετάρτης( το ίδιο βέβαια συνέβαινε και συμβαίνει ακόμα και τώρα και στην 5η και στην 6η)! Κι έτσι όταν πήγαινα εγώ 3η έκανα τα μαθήματα της 4ης κι όταν πήγα 4η έκανα της 3ης!!
Σκεφτείτε τι μπάχαλο επικρατούσε μονίμως από τις 8.15 εώς τις 1.30 σε μία αίθουσα με 3 διαφορετικές τάξεις με διαφορετικά μαθηματικά, μαθήματα, ανάγκες (γιατί η 1η δεν είχε ποτέ την προσοχή που έπρεπε) με διάφορες πρωτοδιόριστες δασκαλίτσες που δεν είχαν ιδέα από διδασκαλία και διαχείριση του χρόνου.
Εννοείται ΠΟΤΕ δεν κάναμε γυμναστική γιατί απλά δεν είχαμε ΠΟΤΕ γυμναστή!
Εννοείται δεν κάναμε ποτέ καλλιτεχνικά γιατί ΠΟΤΕ δεν είχαμε χρόνο! Μάλιστα στην 3η δεν κάναμε ολόκληρη χρονιά ΠΟΤΕ ούτε Θρησκευτικά ΟΥΤΕ ιστορία γιατί η άπειρη δασκάλα δεν προλάβαινε και με το δίκιο της να κάνει καλά καλά τα μαθηματικά και την γλώσσα!!!
Εννοείται δεν κάναμε ΠΟΤΕ Μουσική γιατί απλά ούτε χρόνος υπήρχε ούτε δάσκαλος. Η ειρωνεία σε όλα αυτά ήταν στους βαθμούς προόδου όπου έβλεπες Α’ Ή 10 σε μαθήματα που δεν ήξερες πως είναι και πως γίνονται.
Πραγματικά δεν ξέρω πόσα διαλείμματα κάνει ένα φυσιολογικό σχολείο αλλά εμείς κάναμε 1 άντε αν ήμασταν καλά παιδιά ή βαριόταν ο δάσκαλος κάναμε και 2ο.
Πέρασα 6 χρόνια μέσα σε ένα ερείπιο με ξυλόσομπες (ευτυχώς πλέον βάλανε καλοριφέρ!!) που δεν πρόσφερε όσα θα έπρεπε ούτε σε μένα ούτε στα αδέρφια μου ούτε στους συμμαθητές μου, καθώς μόλις πήγαμε στο γυμνάσιο ακούγαμε την κλασσική ατάκα «τα μάθατε στο δημοτικό» και αναρωτιέσαι πότε εγινε; Μήπως έλειπα; Κενά μαθήσεως με το τσουβάλι!!! Και όλα αυτά την περίοδο 1992-1998 και συνεχίζει ακόμα!
Ξέρω πως σε ένα χωριό το σχολείο απεικονίζει την συνέχιση και την ζωή του τόπου.
Ξέρω πως το κλείσιμο αυτών των σχολείων θα κοστίσει αρκετά στην τοπική κοινωνία. Σίγουρα από τέτοια σχολεία έχουν βγεί άξιοι άνθρωποι, επιστήμονες κ.ά., αλλά πραγματικά μετά από τέτοια ταλαιπωρία-εμπειρία δεν θα έστελνα ποτέ το παιδί μου σε τέτοιο σχολείο.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
