Οι θυσίες, στις οποίες υποβάλλονται σήμερα οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αλλά και οι άλλοι λαοί του κόσμου, είναι βάρβαρες και χωρίς καμία προοπτική για τα συμφέροντά τους.
Το αντίθετο συμβαίνει. Καλούν το λαό σε θυσίες για να βγουν αλώβητοι από την κρίση οι καπιταλιστές. Και τα μέτρα που παίρνουν δε θα έχουν σταματημό αν δεν οργανωθεί η πάλη και ο αγώνας ενάντια σε αυτή την πολιτική. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξέρουν ότι οι θυσίες του λαού θα συνεχισθούν και θα μεγαλώσουν, αν δεν ξεδιπλωθεί η λαϊκή αντεπίθεση. Η κυβέρνηση ψεύδεται όταν ισχυρίζεται ότι τα δύσκολα για την εργατική τάξη και τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και στο χωριό θα κρατήσουν μόνο μερικά χρόνια, και μετά θα έρθει η «αναγέννηση» της ελληνικής οικονομίας σε όφελός τους. Η αναγέννηση της οικονομίας θα είναι για το κεφάλαιο, άρα σε βάρος τους. Εκπονούν βάρβαρα μέτρα για να κρατήσουν για πάντα, είναι πανέτοιμοι να πάρουν και άλλα ακόμα χειρότερα. Δεν αξίζουν θυσίες σε μια πολιτική που ωθεί τις λαϊκές οικογένειες να δυσκολεύονται να ικανοποιήσουν ακόμα και στοιχειώδεις τους ανάγκες, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το τηλέφωνο, η θέρμανση, ακόμα και η διατροφή των μελών τους, ο παιδικός σταθμός των παιδιών τους, η υγεία τους, η ίδια η δουλειά τους. Οι μόνες θυσίες που αξίζουν είναι για να κατακτήσει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της έναν άλλο δρόμο, μιαν άλλη εξουσία, τη δική τους, για μιαν άλλη κοινωνία.Η αλήθεια είναι μία: Το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει, γιατί ο κεφαλαιοκράτης κλέβει κάθε μέρα στα γιαπιά, στα εργοστάσια, στα βαπόρια, τον κόπο του εργάτη. Ετσι κι αλλιώς κάθε μέρα, κάθε ώρα, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θυσιάζονται για να αυξάνονται τα κέρδη των καπιταλιστών. Αυτή η κατάσταση αποκαλύπτει όχι μόνο τη σαπίλα και τον παρασιτισμό του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και τα ιστορικά του όρια. Σήμερα έχουν ξεσκεπαστεί πολλοί μύθοι για τους οποίους εδώ και χρόνια καλούσαν τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα να θυσιαστούν. Για παράδειγμα: Ο μύθος της παγκοσμιοποίησης, της ευρωπαϊκής ενοποίησης, της απελευθέρωσης της αγοράς. Και τι γίνεται όλα αυτά τα χρόνια; Την ίδια στιγμή που αυξάνεται καθημερινά ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι, το μερίδιο που οι ίδιοι καρπώνονται συρρικνώνεται διαρκώς. Το ΑΕΠ αυξήθηκε 5,5 φορές από το 1990 μέχρι το 2007. Τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν 28 φορές σε αυτά τα χρόνια και το μεροκάματο μία φορά. Πού πήγαν λοιπόν αυτές οι θυσίες και ζητούν σήμερα κι άλλες;
Μία είναι η βασική αγωνία της πλουτοκρατίας και των επιτελείων της: Μην τυχόν ο λαός αντιληφθεί πως η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» θα ταυτίζεται πάντα με τη διαρκή επιδείνωση της δικής του ζωής. Ποτέ δε θα σταματήσουν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου να φέρνουν νέα αντιλαϊκά μέτρα, είτε πρόκειται για εμπλουτισμό, είτε για αναμόρφωση, είτε για επικαιροποίηση της πολιτικής τους. Γιατί μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να κερδίζουν τα μονοπώλια: Να χάνει ο λαός. Και πάντα θα ζητούν θυσίες. Για να κερδίσει ο λαός υπάρχει μόνο ένας τρόπος: Να ηττηθούν τα μονοπώλια.
Δρόμος προς τα πίσω δεν υπάρχει. Μόνο η διαμόρφωση μιας ισχυρής κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας ενάντια στα μονοπώλια, στην ΕΕ και στα κόμματα που υπηρετούν τον καπιταλισμό μπορεί να ορθώσει εμπόδια στο βάρβαρο μνημόνιο διαρκείας που καταδικάζει μόνιμα το λαό στη φτώχεια και στη ζωή χωρίς δικαιώματα. Μόνο η ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του ΚΚΕ, της λαϊκής συμμαχίας, για τη λαϊκή εξουσία, σε βάρος των κομμάτων του συστήματος μπορεί να ανοίξει το δρόμο της ανάπτυξης για τη λαϊκή ευημερία. Ο λαός πρέπει να πάρει διαφορετικό δρόμο απ' αυτόν που επιβάλλουν τα μονοπώλια. Καμία θυσία για τα κέρδη τους, για την κρίση τους. Τα σύγχρονα λαϊκά δικαιώματα μπορούν να κατακτηθούν μόνο σε μια Ελλάδα, όπου τα μονοπώλια, όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις θα είναι λαϊκή περιουσία και θα λειτουργούν με εργατικό - λαϊκό έλεγχο, χωρίς τα δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Με εκτίμηση,
εκ μέρους της Λαϊκής Συσπείρωσης Νομού Ηλείας
