Ήδη, πριν ακόµα το βιβλικό «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» γίνει πράξη, ο Κάιν, έχοντας σε ολόκληρο τον κόσµο µόνο τον αδελφό του απέναντί του, βιάστηκε, είναι η αλήθεια, να εγκαινιάσει την ιστορία των δολοφονιών. Η δολοφονία, ανάλογα µε την εποχή και το νοµικό καθεστώς µέσα στο οποίο συντελείται, αποδεικνύεται µια συνήθης πρακτική για την επίλυση των διαφορών. Ωστόσο, στην πολιτική αποτελεί ενίοτε και µέσον.
527: Η δολοφονία ενός Ολυμπιονίκη
Ο Κίµων ο Αθηναίος, γιος του Στησαγόρα, έζησε κατά τον 6ο π.Χ. αιώνα και καταγόταν από τον δήµο των Φιλαϊδών. Πρόκειται για τον πατέρα του µαραθωνοµάχου Μιλτιάδη και τον παππού του γνωστότερου Κίµωνα, του συντηρητικού Αθηναίου πολιτικού (506 - 449 π.Χ.). Αυτός, λοιπόν, ο Κίµωνας εξορίστηκε από την πόλη στα χρόνια της τυραννίας του Πεισίστρατου. Ως εξόριστος έλαβε µέρος στην Ολυµπιάδα που διεξήχθη το 532, στο αγώνισµα του τεθρίππου, και αναδείχτηκε Ολυµπιονίκης. Τέσσερα χρόνια µετά, στην επόµενη Ολυµπιάδα, έλαβε και πάλι µέρος στο ίδιο αγώνισµα και στέφτηκε εκ νέου Ολυµπιονίκης. Ωστόσο, αυτή τη φορά, πιθανώς από υπολογισµό σκέφτηκε να αφιερώσει αυτή του τη νίκη στον άνθρωπο που τον εξόρισε, τον τύραννο Πεισίστρατο. Πράγµατι, αυτή του η ιδέα υπήρξε αποτελεσµατική, µια και έκαµψε τον τύραννο, ο οποίος του επέτρεψε να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Το 524 π.Χ. λαµβάνει για τρίτη φορά µέρος στην Ολυµπιάδα, όπου νίκησε και πάλι µε δικά του άλογα. Ωστόσο, εδώ φαίνεται ότι τελείωσε και η καλή του τύχη, µια κι αυτή του η επιτυχία προκάλεσε τον φθόνο των γιων του Πεισίστρατου, οι οποίοι τον δολοφόνησαν. Από τον Ηρόδοτο µαθαίνουµε ότι το σώµα του θάφτηκε στη «διά κοίλης» οδό και απέναντί του ενταφίασαν και τα άλογά του που τον ανέδειξαν Ολυµπιονίκη. Η µοίρα του, αντί για τιµές, του επιφύλαξε αυτόν τον ατιµωτικό θάνατο. Οι Πεισιστρατίδες, όπως αποκαλούνταν οι γιοι του Πεισίστρατου, εκµεταλλεύτηκαν το πολιτικό καθεστώς της τυραννίας, προκειµένου να ικανοποιήσουν το µίσος τους. Υπό αυτή την έννοια, πρόκειται για µια µορφή πολιτικού εγκλήµατος.
514: Οι Τυραννοκτόνοι
Η επόµενη δολοφονία αναφέρεται στον Ίππαρχο, τον έναν εκ των δυο Πεισιστρατιδών. Ο Αρµόδιος και ο Αριστογείτων ήταν ένα ερωτικό ζευγάρι της αρχαίας Αθήνας και το καλοκαίρι του 514 π.Χ. σκότωσαν τον Πεισιστρατίδη τύραννο Ίππαρχο, αδελφό του Ιππία. Λέγεται ότι τα κίνητρα αυτή τη φορά σχετίζονταν µε την ερωτική αντιζηλία (τελικά η ζήλια, σε συνδυασµό µε τον φθόνο, είναι θανατηφόρα), αλλά και µε την πολιτική. Έτσι, ο Ιππίας συνέχισε να κυβερνά µόνος του για τέσσερα χρόνια ακόµα, µέχρι που καταλύθηκε ολοκληρωτικά η τυραννία και παραχώρησε τη θέση της στο δηµοκρατικό πολίτευµα.
Εφιάλτης: Ένας ηγέτης της δημοκρατίας
Ο Εφιάλτης ( - 461), γιος του Σοφωνίδη, υπήρξε διαπρεπής πολιτικός της κλασικής περιόδου στην Αθήνα. Δυστυχώς, δεν έχουν διασωθεί λεπτοµέρειες του βίου του. Ωστόσο, γνωρίζουµε ότι διαδέχτηκε τον Θεµιστοκλή, ο οποίος ήταν ηγέτης της δηµοκρατικής παράταξης, το 471 π.Χ., µετά τον εξοστρακισµό του. Δίπλα του µαθήτευσε πολιτικά ο περίφηµος Περικλής. Στην παράδοση έχει µείνει ως φτωχός, δίκαιος και αδιάφθορος πολιτικός. Αντιπαρατέθηκε µε τον συντηρητικό εκπρόσωπο της αριστοκρατικής παράταξης Κίµωνα, που ήταν ιδιαίτερα δηµοφιλής στην πολιτική σκηνή της εποχής. Αγωνίστηκε για τον περιορισµό της εξουσίας του αριστοκρατικού σώµατος του Αρείου Πάγου. Για τις πολιτικές του µεταρρυθµίσεις, η κυριότερη πηγή είναι ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία». Συγκεκριµένα, ξεκίνησε µια σειρά δικαστικών διώξεων σε βάρος των µελών του ανωτάτου δικαστηρίου κατηγορώντας τους για διαφθορά. Αυτό είχε ως αποτέλεσµα να πληγεί το γόητρο του Αρείου Πάγου στην αθηναϊκή κοινωνία. Αργότερα, και συγκεκριµένα το 462/61 π.Χ., εκµεταλλεύτηκε την απουσία του Κίµωνα, που έλειπε στη Μεσσηνία εξαιτίας του Γ Μεσσηνιακού Πολέµου, για να περάσει νόµο που αφαιρούσε µια σειρά από εκτελεστικές και δικαστικές αρµοδιότητες από τον Άρειο Πάγο. Επίσης, λόγω των πολιτικών συγκυριών, εκµεταλλεύτηκε τη δυσαρέσκεια των Αθηναίων προς τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι απέπεµψαν το εκστρατευτικό τους σώµα από την Ιθώµη που έσπευσε προς βοήθειά τους εναντίον των επαναστατηµένων ειλώτων. Οι Αθηναίοι, εκνευρισµένοι από την απρεπή και προσβλητική στάση των Σπαρτιατών, συµµάχησαν µε τους παραδοσιακούς εχθρούς τους, τους Αρ-γείους, και στην Αθήνα κυριάρχησε η αντισπαρτιατική δημοκρατική παράταξη. Αυτό υπήρξε η αρχή της αλλαγής και στην εξωτερική πολιτική της Αθηναϊκής Συμμαχίας, στην οποία υπό την ηγεσία του Εφιάλτη συνέδραμε πλέον και ο Περικλής.
Πιο συγκεκριμένα, με τον νόμο που ψήφισε η Εκκλησία του Δήμου οικειοποιήθηκε τις πολιτικές, ελεγκτικές και δικαστικές αρμοδιότητες του Αρείου Πάγου, της Βουλής και των λαϊκών δικαστηρίων της Ηλιαίας. Ο Άρειος Πάγος διατήρησε μόνο τη δικαστική αρμοδιότητα για φόνους εκ προθέσεως, τραυματισμούς με σκοπό τον φόνο, εμπρησμούς, δηλητηριάσεις και κοπές ιερών δέντρων, όταν και οι δύο διάδικοι ήταν Αθηναίοι πολίτες. Οι μεταρρυθμίσεις που επέβαλε ο Εφιάλτης στη λειτουργία των θεσμών ήταν ουσιαστικές και έδωσαν άλλον αέρα στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, ανοίγοντας ουσιαστικά τον δρόμο στον διάδοχό του Περικλή για τη μεγάλη πορεία που ακολούθησε. Ανέθεσε στη Βουλή αρμοδιότητες που αφορούσαν τη διοίκηση, αλλά και την κατέστησε υπεύθυνη για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων που ανέκυπταν στο διάστημα ανάμεσα σε δύο συνεδριάσεις του Δήμου. Επίσης, επέφερε αλλαγές και στον τρόπο λειτουργίας της Ηλιαίας. Φυσικά, όλες αυτές οι ριζικές μεταρρυθμίσεις δημιούργησαν και εχθρούς. Έτσι, με την επιστροφή του συντηρητικού Κίμωνα στην Αθήνα έγινε μια ανεπιτυχής προσπάθεια να ανατραπούν οι αλλαγές που επέφερε ο Εφιάλτης. Μάλιστα, ο Κίμων θεωρήθηκε υπεύθυνος για την προσβολή που δέχτηκαν οι Αθηναίοι από τους Σπαρτιάτες. Επιπλέον, η αποτυχημένη επιχείρησή του στη Μεσσηνία συνέβαλε τελικά στο να εξοστρακιστεί το 461 π.Χ. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να δολοφονηθεί αυτός ο σπουδαίος ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης στην Αθήνα από όργανα των ολιγαρχικών. Εσφαλμένα, μεγάλο μέρος από το μεταρρυθμιστικό έργο του Εφιάλτη έχει αποδοθεί στον διάδοχό του Περικλή, ο οποίος κατέστησε την Αθήνα ηγετική δύναμη στο Αιγαίο αλλά και σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο.
401: Η δολοφονία των λοχαγών
Έμειναν στην ιστορία ως «Μύριοι» – επειδή αριθμούσαν 10.000 (για την ακρίβεια, ήσαν 13.000…) – από τον Ξενοφώντα, ιστορικό, «πολεμικό ανταποκριτή» και κατόπιν στρατηγό του εκστρατευτικού σώματος των Ελλήνων μισθοφόρων οι οποίοι είχαν θέσει εαυτούς στην υπηρεσία του Κύρου του Νεότερου. Με δυο λόγια, ο Κύρος ο Νεότερος προσέλαβε τους Μυρίους, λέγοντάς τους όμως ψέματα ότι θα πολεμούσαν τους Πισίδες που ήταν ανυπότακτοι και προκλητικοί μέσα στη σατραπεία του Κύρου. Ωστόσο, σύντομα οι Μύριοι αντελήφθησαν ότι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τα βασιλικά στρατεύματα του μεγάλου βασιλιά Αρταξέρξη. Για να τους δελεάσει ο Κύρος αναγκάστηκε να τους αυξήσει την αμοιβή. Το φθινόπωρο του 401 έγινε στα Κούναξα η καθοριστική μάχη, όπου τα στρατεύματα του βασιλιά Αρταξέρξη υπερίσχυσαν του Κύρου, παρά το γεγονός ότι οι Μύριοι νίκησαν τους αντιπάλους τους. Έτσι, ο Τισσαφέρνης άρχισε τις διαπραγματεύσεις με τους μισθοφόρους για το πώς ουσιαστικά θα αποχωρήσουν από τα εδάφη της αυτοκρατορίας. Λέγεται ότι τους πρότειναν να παραδώσουν τα όπλα τους και να προσέλθουν ικέτες στο προαύλιο των ανακτόρων του μεγάλου Βασιλέως. Επίσης, κάποιοι Πέρσες αξιωματούχοι τούς πρότειναν να συνεχίσουν ως μισθοφόροι του αυτή τη φορά. Μετά τις συνεχείς πρωτοβουλίες του Τισσαφέρνη για μια συνάντηση των Ελλήνων στρατηγών μαζί του, ο Κλέαρχος δέχτηκε να τον δει, αφού πρώτα έλαβε σαφείς διαβεβαιώσεις ότι δεν θα εμποδιστεί η επιστροφή των Μυρίων και ότι θα τους δώσουν και τρόφιμα προς διευκόλυνση της υποχώρησής τους. Αφού διάβηκαν τον Τίγρη ποταμό, ο Τισσαφέρνης κάλεσε τους Έλληνες στρατηγούς και λοχαγούς στη σκηνή του. Ο Κλέαρχος, πεπεισμένος για τις καλές προθέσεις του Τισσαφέρνη, πήγε. Την επομένη δέχτηκε να πάρει μαζί του στο δείπνο και τους άλλους στρατηγούς. Η εμπιστοσύνη του Κλέαρχου στα λεγόμενα του Τισσαφέρνη υπήρξε μοιραία. Οι στρατηγοί συνελήφθησαν και ο Αρταξέρξης διέταξε την εκτέλεσή τους .Μαζί τους δολοφονήθηκαν και είκοσι λοχαγοί που περίμεναν έξω από τη σκηνή.
http://www.topontiki.gr/article/14031
