Αυτή και μόνη η διάταξη μπορεί να χαρακτηρίσει το νομοσχέδιό του «απελευθέρωση με τη μεζούρα». Το σημαντικό, όμως, δεν είναι ο γέλωτας που τέτοιες διατάξεις νόμων προκαλούν. Είναι η υποβάθμιση του ρόλου των υπουργών. Είναι δυνατόν κοτζάμ υπουργός να ασχολείται με αποστάσεις «100 μ. εκατέρωθεν των πλησιέστερων άκρων της εξωτερικής κεντρικής πύλης των νοσοκομείων άνω των 150 κλινών»;
Είναι δυνατόν να παζαρεύει τις αποστάσεις, να τροποποιεί τον νόμο και τελικά να μη βρίσκουμε άκρη; Δηλαδή τα 100 μέτρα είναι στην ευθεία ή περιλαμβάνει και τις γωνίες;
Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση, αλλά η περιβόητη απελευθέρωση του φαρμακευτικού επαγγέλματος που έκανε κ. Λοβέρδος είναι μια τρύπα στο νερό. Δεν θα δημιουργήσει ανάπτυξη και στο τέλος της ημέρας τα ίδια προβλήματα θα δημιουργηθούν. H αλλαγή, για παράδειγμα, των πληθυσμιακών κριτηρίων από ένα φαρμακείο ανά 1.500 κατοίκους σ’ ένα φαρμακείο ανά 1.000 κατοίκους απλώς θα εκτονώσει εν μέρει την πίεση από τους άνεργους φαρμακοποιούς. Δεν είναι απελευθέρωση.
Το χειρότερο όλων είναι ότι το κέρδος των φαρμακοποιών παραμένει αμετάβλητο. Σε μια χώρα που στενάζει από ιδιωτικές και κρατικές δαπάνες στα φάρμακα, οι φαρμακοποιοί θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν 35% κέρδος. Κέρδος το οποίο θα το πληρώνουμε όλοι και πρώτα απ’ όλα τα πολύπαθα Ταμεία.
Αναγνώστης