Γνωρίζαμε ότι δεν ήταν δυνατό να τον σώσουμε, όμως όπως αντιλαμβάνεστε όλοι, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και ένα θαύμα μικρό ή μεγάλο, είναι πάντα ευπρόσδεκτο στο φτωχό, θνητό μυαλό μας…
Από την πρώτη κιόλας στιγμή της εισαγωγής μας στο νοσοκομείο, έγινε μία «συνολική» προσπάθεια από όλους τους εργαζόμενους (καθηγητή, ιατρούς και νοσοκόμες) όχι παροχής βοήθειας, ή ανακούφισης του ασθενή, αλλά ενημέρωσής μας με όλους τους δυνατούς τρόπους, σε όλους τους τόνους, με εξαιρετική ενίοτε αγένεια, σχετικά με τη μη αναστρέψιμη πορεία του ασθενή.
Με λίγα λόγια, μας έλεγαν συνεχώς «…πεθαίνει ξεγράφτε τον…».
Οι εκκλήσεις μας για την προσφορά έστω βασικών στοιχείων, όπως π.χ. τη συνέχιση της φαρμακευτικής αγωγής της (φάρμακα για την καρδιά που ΔΕΝ δόθηκαν!!!) ή αλλαγή των ορρών, έπεσαν στο απόλυτο κενό. Και μη φαντάζεστε ούτε για ένα λεπτό, ότι εμείς αποτελούσαμε την εξαίρεση…ΟΧΙ! Οι ασθενείς στο σύνολό τους, ήταν παρατημένοι στο έλεος της ασθένειάς τους, βασίζονταν δε μόνο στην αγάπη και φροντίδα της οικογένειας τους –εάν & εφόσον αυτή υπήρχε.
Τι θα πει αυτό; Εάν η οικογένεια εκλιπαρούσε, ενοχλούσε, φώναζε, απειλούσε, δημιουργούσε σκηνή και όλα τα υπόλοιπα γραφικά που φαντάζεστε, τότε υπήρχε ίσως η πιθανότητα …εμφάνισης γιατρού, ο οποίος για κάποιον λόγο που κανείς μας ποτέ δεν κατάλαβε, ήταν πάντα κάπου αλλού (κανείς στον όροφο δεν γνώριζε πού…), πάντως όχι στο νοσοκομείο!!!
Το αποκορύφωμα του δράματος, ήταν όταν ανακαλύψαμε ότι οι νοσοκόμες δεν έλεγχαν, όπως είχαν υποχρέωση, τον καθετήρα του ασθενή, γιατί όπως σας προείπα τον είχαν απλά ξεγράψει… Στις συνεχόμενες, επί 33 ώρες εκκλήσεις μας, απαντούσαν με ένα μείγμα βαριεστημάρας-ενόχλησης στη φωνή, ότι τα νεφρά ΔΕΝ δούλευαν πια και γιαυτό δε βλέπαμε ούρα στο σακουλάκι και εν πάση περιπτώση πάρτε το χαμπάρι ΠΕΘΑΙΝΕΙ πως αλλιώς να σας το πούμε για να το βάλετε στο ξερό σας κεφάλι!!!
Το απίθανο ήταν, ότι τελικά ο καθετήρας είχε βουλώσει και καμία από αυτές τις κυρίες που έκαναν νοσηλεία δεν έκανε τον κόπο, απλά να μας ακούσει (!) με αποτέλεσμα ο άνθρωπός μας, να θέλει να ουρήσει για 33 ολόκληρες ώρες (ο καθετήρας στη συνέχεια έβγαλε κοντά 1,5 lt) και να περνά τις τελευταίες ουσιαστικά ώρες της ζωής του, χωρίς την απλούστερη, αυτονόητη παροχή ανακούφισης στον πόνο του!!!
Δεν λέω σε καμία περίπτωση, ότι ο άνθρωπός μας είχε ελπίδα να ζήσει. Λέω απλά ότι θα έπρεπε να έχει ελπίδα παρηγοριάς, ανακούφισης και ενδεδειγμένης περίθαλψης μέχρι και το τελευταίο λεπτό της ζωής του.
Άλλωστε ακόμη και εάν αγνοήσεις το στοιχείο του ανθρωπισμού, ο άνθρωπος αυτός πλήρωνε ανελλιπώς, για όλα τα παραγωγικά του χρόνια τις εισφορές του στο Δημόσιο, για να μπορεί τώρα ο καθηγητής, ο γιατρός και οι νοσοκόμες αυτές, να έχουν εργασία και να ζουν με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Αξιοπρέπεια που ο άνθρωπός μας στερήθηκε τις τελευταίες ώρες της δικής του ζωή…
Μην αγνοήσετε αυτό το μήνυμα, κε Διευθυντά της 6ης Πνευμονολογικής κλινικής του Νοσοκομείου Σωτηρία, γιατί ΕΣΕΙΣ είστε υπεύθυνος για τη δράση, ή εάν θέλετε την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ αυτών των ανθρώπων. Εσάς εκθέτουν με τη στάση τους, εσείς διασύρεστε καθημερινά και το δικό σας όνομα υβρίζουν οι ασθενείς και οι οικογένειες τους, γιαυτή την πρωτοφανή αδιαφορία!
Και εσείς φίλοι συναναγνώστες, μην προσπερνάτε αυτό το μήνυμα γιατί δυστυχώς μας αφορά όλους ανεξαιρέτως…Αυτή είναι ΚΑΙ η δική μας μοίρα, να πληρώνουμε μια ολόκληρη ζωή, να στηρίζουμε αυτό το σαθρό οικοδόμημα και να καταλήγουμε να πεθαίνουμε αβοήθητοι σαν τα ζώα σε κάποιο νοσοκομείο, που ω! τι ειρωνεία ΕΜΕΙΣ το έχουμε πληρώσει…
