φρικτός εφιάλτης, χτυπά την πόρτα του επιβλητικού κτιρίου της οδού Νίκης και λέει: «Ει, ψιτ! Δε θα ξεμπερδέψετε έτσι εύκολα μαζί μου». Κοινώς, πάει για τέταρτη αναθεώρηση, φυσικά προς τα πάνω.
Παράλληλα, η κυβέρνηση υποχρεούται μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια να καταρτίσει και να περάσει από τη Bουλή το οικονομικό πρόγραμμα για την περίοδο 2012-2015 και, ταυτόχρονα, να προωθήσει το υπερφιλόδοξο σχέδιο αποκρατικοποιήσεων των 50 δις.
Κάπως έτσι, ο χειμώνας της ελληνικής οικονομίας συναντήθηκε με την άνοιξη…
Παρασυρμένος, προφανώς, από την ψυχική ανάταση που συνοδεύει την ομορφότερη εποχή του χρόνου, ο υπουργός Οικονομικών βγήκε από τη διυπουργική σύσκεψη της Δευτέρας, όχι προαναγγέλλοντας συννεφιά, βροχές και παγωνιά, αλλά λιακάδες και ευφρόσυνα βοριαδάκια.
«Η ανάκαμψη της Οικονομίας έχει ήδη αρχίσει», είπε, αφήνοντας εμβρόντητο ο πανελλήνιο. Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό ο «Ποσειδώνας». Ας σας τον συστήσω. Ο «Ποσειδώνας» δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε ένας «απλός άνθρωπος». Είναι ένας ερημίτης της πόλης. Έχει οριοθετήσει τον κόσμο του σε ένα μικρό φυσικό όρμο του Πειραιά και επάγγελμά του είναι να συντηρεί ψαρόβαρκες ερασιτεχνών αλιέων. Όλες τις εποχές του χρόνου κυκλοφορεί ρακένδυτος, με τα ίδια ρούχα, κομμάτια υφάσματος τα λες καλύτερα. Όπως λέει, το ένα, το παλιό, το έχει 12 χρόνια. Το καινούριο, μόλις 8 και το φορά σε ιδιαίτερες περιστάσεις.
Ευτραφής αλλά μυώδης, γενειοφόρος, με βλοσυρό βλέμμα. Εξ ου και Ποσειδώνας. Δεν κρυώνει, δεν πονάει, δε ζητάει. Δεν είναι τρελός, αν και ξέρει ότι πολλοί τον θεωρούν τρελό. «Εδώ είναι ο παράδεισος» μου λέει και δείχνει το λιμανάκι και τη θάλασσα, «εκεί έξω είναι η κόλαση». Ο «Ποσειδώνας» δε σου μιλάει πάντα. Σου μιλάει όταν θέλει. Τη μια μέρα μπορεί να πιάνεις μαζί του ατελείωτη κουβέντα και την άλλη να μη γυρίσει να σε κοιτάξει καν. Έτσι είναι. Και αν θες το δέχεσαι, αλλιώς ας προσπεράσεις… Μια μέρα με σταματάει, καθώς πήγαινα βόλτα το σκύλο μου.
«Επ! Για στάσου!» Μου λέει. «Θέλω να σε ρωτήσω κάτι».
«Ό,τι θες Γιάννη μου»
«Εσύ που τα ξέρεις αυτά… Δε μου λές… Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;»
«Χάλια Γιάννη μου» αποκρίνομαι, «όμως θα φτιάξουν. Θα περάσει. Υπομονή να έχουμε».
«Πώς θα φτιάξουν ρε Σία; Ποιος θα τα φτιάξει; Άσε με από κει…»
«Και τι να κάνουμε ρε Γιάννη; Να κάτσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας και να μιζεριάζουμε;» Του αντιτείνω. «Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι.»
«Αισιόδοξοι;» μου λέει γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι και κοιτώντας με με το ύφος που ξέρει καλά ότι ψαρώνει όλο τον κόσμο. «Και τι είναι η αισιοδοξία αγάπη μου; Παρηγοριά;»
Εκεί ο χρόνος σταματά για λίγα δευτερόλεπτα. Χαμογελάω αμήχανα και το βλέμμα μου χάνεται κάπου στον αρμυρό ορίζοντα.
«Παρηγοριά ε; Ναι… Μπορεί να είναι και παρηγοριά ρε Γιάννη», του λέω κι έχω ήδη αρχίσει να περπατάω με το σκύλο μου, που ξαφνικά μοιάζει κι αυτός προβληματισμένος…
Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο αισιόδοξο όταν τίποτα γύρω του δεν πάει καλά; Είναι η πίστη ότι όντως μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν; Είναι η ανάγκη να καθησυχάσεις το φόβο που σου φρενάρει τη ζωή, τους στόχους, τα όνειρα; Ή είναι, τελικά, η παρηγοριά για μια πραγματικότητα που αν και αναγνωρίζεις, πεισματικά αρνείσαι;
Δεν θα περίμενα ποτέ ο υπουργός Οικονομικών να βγαίνει και να σπέρνει την απαισιοδοξία και την κατήφεια για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του αφενός να υπερασπιστεί τις επιλογές τις δικές του και της κυβέρνησης, αφετέρου να εμφυσήσει αισιοδοξία και ελπίδα σε μία κοινωνία που το έχει ανάγκη.
Ένα πράγμα φοβάμαι. Μη βρεθούμε μια μέρα αισιόδοξοι και απαρηγόρητοι…
Παράλληλα, η κυβέρνηση υποχρεούται μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια να καταρτίσει και να περάσει από τη Bουλή το οικονομικό πρόγραμμα για την περίοδο 2012-2015 και, ταυτόχρονα, να προωθήσει το υπερφιλόδοξο σχέδιο αποκρατικοποιήσεων των 50 δις.
Κάπως έτσι, ο χειμώνας της ελληνικής οικονομίας συναντήθηκε με την άνοιξη…
Παρασυρμένος, προφανώς, από την ψυχική ανάταση που συνοδεύει την ομορφότερη εποχή του χρόνου, ο υπουργός Οικονομικών βγήκε από τη διυπουργική σύσκεψη της Δευτέρας, όχι προαναγγέλλοντας συννεφιά, βροχές και παγωνιά, αλλά λιακάδες και ευφρόσυνα βοριαδάκια.
«Η ανάκαμψη της Οικονομίας έχει ήδη αρχίσει», είπε, αφήνοντας εμβρόντητο ο πανελλήνιο. Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό ο «Ποσειδώνας». Ας σας τον συστήσω. Ο «Ποσειδώνας» δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε ένας «απλός άνθρωπος». Είναι ένας ερημίτης της πόλης. Έχει οριοθετήσει τον κόσμο του σε ένα μικρό φυσικό όρμο του Πειραιά και επάγγελμά του είναι να συντηρεί ψαρόβαρκες ερασιτεχνών αλιέων. Όλες τις εποχές του χρόνου κυκλοφορεί ρακένδυτος, με τα ίδια ρούχα, κομμάτια υφάσματος τα λες καλύτερα. Όπως λέει, το ένα, το παλιό, το έχει 12 χρόνια. Το καινούριο, μόλις 8 και το φορά σε ιδιαίτερες περιστάσεις.
Ευτραφής αλλά μυώδης, γενειοφόρος, με βλοσυρό βλέμμα. Εξ ου και Ποσειδώνας. Δεν κρυώνει, δεν πονάει, δε ζητάει. Δεν είναι τρελός, αν και ξέρει ότι πολλοί τον θεωρούν τρελό. «Εδώ είναι ο παράδεισος» μου λέει και δείχνει το λιμανάκι και τη θάλασσα, «εκεί έξω είναι η κόλαση». Ο «Ποσειδώνας» δε σου μιλάει πάντα. Σου μιλάει όταν θέλει. Τη μια μέρα μπορεί να πιάνεις μαζί του ατελείωτη κουβέντα και την άλλη να μη γυρίσει να σε κοιτάξει καν. Έτσι είναι. Και αν θες το δέχεσαι, αλλιώς ας προσπεράσεις… Μια μέρα με σταματάει, καθώς πήγαινα βόλτα το σκύλο μου.
«Επ! Για στάσου!» Μου λέει. «Θέλω να σε ρωτήσω κάτι».
«Ό,τι θες Γιάννη μου»
«Εσύ που τα ξέρεις αυτά… Δε μου λές… Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;»
«Χάλια Γιάννη μου» αποκρίνομαι, «όμως θα φτιάξουν. Θα περάσει. Υπομονή να έχουμε».
«Πώς θα φτιάξουν ρε Σία; Ποιος θα τα φτιάξει; Άσε με από κει…»
«Και τι να κάνουμε ρε Γιάννη; Να κάτσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας και να μιζεριάζουμε;» Του αντιτείνω. «Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι.»
«Αισιόδοξοι;» μου λέει γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι και κοιτώντας με με το ύφος που ξέρει καλά ότι ψαρώνει όλο τον κόσμο. «Και τι είναι η αισιοδοξία αγάπη μου; Παρηγοριά;»
Εκεί ο χρόνος σταματά για λίγα δευτερόλεπτα. Χαμογελάω αμήχανα και το βλέμμα μου χάνεται κάπου στον αρμυρό ορίζοντα.
«Παρηγοριά ε; Ναι… Μπορεί να είναι και παρηγοριά ρε Γιάννη», του λέω κι έχω ήδη αρχίσει να περπατάω με το σκύλο μου, που ξαφνικά μοιάζει κι αυτός προβληματισμένος…
Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο αισιόδοξο όταν τίποτα γύρω του δεν πάει καλά; Είναι η πίστη ότι όντως μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν; Είναι η ανάγκη να καθησυχάσεις το φόβο που σου φρενάρει τη ζωή, τους στόχους, τα όνειρα; Ή είναι, τελικά, η παρηγοριά για μια πραγματικότητα που αν και αναγνωρίζεις, πεισματικά αρνείσαι;
Δεν θα περίμενα ποτέ ο υπουργός Οικονομικών να βγαίνει και να σπέρνει την απαισιοδοξία και την κατήφεια για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του αφενός να υπερασπιστεί τις επιλογές τις δικές του και της κυβέρνησης, αφετέρου να εμφυσήσει αισιοδοξία και ελπίδα σε μία κοινωνία που το έχει ανάγκη.
Ένα πράγμα φοβάμαι. Μη βρεθούμε μια μέρα αισιόδοξοι και απαρηγόρητοι…
aixmi.gr
