Όμως την Κυριακή 13 Μαρτίου είδα και το πρόσωπό τους. Και άλλαξα γνώμη. Τώρα είμαι εναντίον τους. Έτυχε να πρέπει να περάσω με την οικογένειά μου από τη Λεωφόρο Μαρκοπούλου το πρωί εκείνης της Κυριακής. Οι "κύριοι" αυτοί είχαν αποφασίσει ετσιθελιστικά, δικτατορικά, φασιστικά να κλείσουν το δρόμο. Όποια κι αν ήταν τα αιτήματά τους, η σκέψη τους, οι προθέσεις τους κατάφεραν το αντίθετο. Φέρθηκαν σαν τοπική χούντα και εφάρμοσαν δικό τους Νόμο και Κράτος. Κατάφεραν να ταλαιπωρήσουν χιλιάδες συμπολίτες τους που δεν φταίνε. Και ταυτόχρονα να αφήσουν ανέγγιχτους αυτούς που φταίνε και που παίρνουν τις αποφάσεις στα Υπουργεία, στην Κυβέρνηση και στη Βουλή. Κατάφεραν να γνωστοποιήσουν το πρόβλημά τους, εξοργίζοντάς με. Θα μπορούσαν να είχαν βρει άλλον τρόπο. Θα μπορούσαν να είχαν πάει να κλείσουν το δρόμο στο σπίτι του Υπουργού ή ακόμα και του ίδιου του Πρωθυπουργού στο Καστρί. Και ντόρο θα κάνανε και αυτούς θα πίεζαν.
Με είχαν κοντά τους και με έβαλαν απέναντί τους.
Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ αν θέλουν την επίλυση του θέματος ή τη δημιουργία αναταραχής. Μάλλον κάποιοι εκμεταλλεύονται την αγωνία και τις αγνές προθέσεις των κατοίκων για να κερδίσουν σε μια πολιτική σκακιέρα.
Αυτά όμως τα παιχνίδια είναι πολύ επικίνδυνα. Είναι παιχνίδια με τη φωτιά. Κάποια μανούλα θα κλάψει. Κάποιο ορφανό θα λυπόμαστε υποκριτικά σε λίγο. Αλλά όλοι τότε θα είναι Πόντιοι Πιλάτοι και θα δείχνουν με το δάκτυλό τους τον άλλον για φταίχτη.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
