Ήταν Σεπτέμβριος του 1998 όταν περνούσε για πρώτη φορά την είσοδο του σχολείου ένα παιδάκι 6 ετών.
Ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας και δεν έκανε παρέα με τους συμμαθητές του, συνήθιζε να φοράει και κουκούλα γιατί ντρεπόταν. Σε κάποιο διάλειμμα ο Γιώργος και ο Γιάννης, ο πρώτος τετάρτη δημοτικού και ο δεύτερος πέμπτη, πήγανε δίπλα στο μικρό ''κουκουλοφόρο''.
-Πως σε λένε, ρώτησε ο Γιώργος.
-Αλέξη....
Αλέξη Γρηγορόπουλο, απέντησε ο μικρός.
-Εμένα Γιώργο Σκυλογιάννη και το φίλο μου Γιάννη Ευαγγελινέλη, θέλεις να παίξουμε;
Έτσι λοιπόν τα τρία παιδιά ξεκινήσανε να κάνουνε παρέα. Συνήθως παίζανε με τ' αυτοκινητάκια του Αλέξη, είχε και δύο μηχανές. Ο Γιώργος και ο Γιάννης, λέγανε στον Αλέξη...
-Εμείς όταν μεγαλώσουμε θέλουμε να γίνουμε μηχανόβιοι...εσύ;
-Δεν ξέρω ακόμη, είμαι πολύ μικρός, απαντούσε αυτός.
Τα παιδιά μεγαλώσανε, ο Αλέξης πήγαινε πρώτη λυκείου και ο Γιώργος με το Γιάννη περάσανε σε κάποια αστυνομική σχολή της επαρχίας.
-Σε είκοσι μέρες θα δούμε το φίλο μας τον Αλέξη, λέει ο Γιάννης.
-Ναι κοντεύουν Χριστούγεννα. Σήμερα γιορτάζει και ο μπαμπάς του ο Νίκος να τον πάρουμε τηλέφωνο.
-Ας τελειώσουμε με τις σκοπιές και θα τον πάρουμε το βράδυ.
Το βράδυ αφού τελειώσανε με όλες τις αγγαρείες της σχολής, καθίσανε να φάνε.
-Τα μάθατε τα νέα, τους λέει ο μάγειρας, σκότωσε ένας αστυνομικός κάποιον Αλέξη Γρηγορόπουλο!
-Δεν μπορεί κάποιο λάθος έγινε, λέει ο Γιώργος.
-Όχι σας λέω, στην Αθήνα γίνεται χαμός. Έχουν πάρει όλα φωτιά, βρίζουν τους αστυνομικούς. Δύσκολο επάγγελμα διαλέξατε παιδιά, καλά μου έλεγε εμένα η μάνα μου - γίνε μάγειρας!
Μετά την κηδεία του Αλέξη, οι δύο φίλοι ορκιστήκανε να μην κάνουν κακό σε κανέναν αθώο πολίτη.
-Εμείς μόνο κλέφτες θα πιάνουμε, είπε ο Γιάννης.
Μετά από δυο χρόνια και τρείς μήνες, σε μια γωνιά του νεκροταφείου, οι δύο φίλοι αφήνανε ένα μπουκέτο λουλούδια στον τάφο του Αλέξη.
-Αλέξη πως να είναι άραγε εκεί πάνω......σκέφτεται ο Γιάννης.
-Καλά είναι φίλε μου σας πεθύμησα, σκέφτομαι συνέχεια πως παίζαμε με τα αυτοκινητάκια και τις μηχανές.
-Μπορεί κάποτε να ξαναπαίξουμε.....ααα δε σου είπα τελικά εγώ κι ο Γιώργος γίναμε μηχανόβιοι, είμαστε στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ., έχουμε δικιά μας μηχανή!
Φίλε μου πρέπει να φύγουμε τώρα γιατί έχουμε υπηρεσία, σύντομα θα τα ξαναπούμε.
Ο Γιώργος με το Γιάννη πήγανε για υπηρεσία, είχανε πολύ δουλειά με τους κλέφτες.
Στο γυρισμό όμως δεν πήγανε σπίτια τους, πήγανε στον αγγέλων την αυλή για να παίξουνε με το φίλο τους Αλέξη!!!
...με αληθινούς ήρωες
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
