Θα μπορούσε κανείς να κατηγορήσει για αρκετούς λόγους τον δημιουργό της καναδικής υποψηφιότητας για τα φετινά ξενόγλωσσα Όσκαρ: Ότι πήρε τον μονόλογο που ο λιβανέζος συγγραφέας Γουατζί Μουαβάντ έγραψε και ανέβασε πριν μερικά χρόνια σε μια άδεια θεατρική σκηνή, αφαίρεσε όλη την ποιητική του
Ότι μετέφερε τη δράση του φιλμ σε μια ακαθόριστη χώρα της Μέσης Ανατολής, αποφεύγοντας να κατονομάσει μια υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα.
Ότι θολώνει τόσο έξυπνα τα νερά της αφήγησης, ώστε να είναι δύσκολο σε κάποιον να διακρίνει τα κενά που αφήνει μια ιστορία που κινείται σε δυο διαφορετικές χρονικές περιόδους ταυτόχρονα. Όλες αυτές οι κατηγορίες είναι δεκτές και ίσως βάσιμες.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στον Ντενί Βιλνέβ, ωστόσο, το γεγονός ότι καθεμιά από τις παραπάνω επιλογές του έγιναν για να εξυπηρετήσουν μια πανίσχυρη ταινία. Προορισμένο να μην περάσει χωρίς να αγγίξει, το ατσαλένιο δράμα του 43χρονου Καναδού μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί όταν όλα τα χαμένα κομμάτια του αφηγηματικού παζλ πάρουν τη σωστή τους θέση.
Η έκρηξη ηχεί δυνατά και σε πολλούς θεατές θα μείνει αξέχαστη.
Προηγουμένως όμως υπάρχει μια αριστοτεχνικά δομημένη πλοκή. Σύμφωνα με αυτήν, μια ηλικιωμένη γυναίκα προερχόμενη από μια ανώνυμη περιοχή της Μέσης Ανατολής εγκαταλείπει τη ζωή. Στη διαθήκη που αφήνει πίσω της ζητά από τα δυο δίδυμα παιδιά της να παραδώσουν δυο σφραγισμένους φακέλους, έναν στον πατέρα που δεν γνώρισαν ποτέ και ένα στον αδερφό του οποίου την ύπαρξη μέχρι τώρα αγνοούσαν. Αναζητώντας τους παραλήπτες των μυστήριων φακέλων στα πάτρια εδάφη που παλαιότερα είχε βαδίσει η μητέρα τους, τα δυο αδέρφια ξεσκεπάζουν το βαρύ οικογενειακό τους μυστικό.
Μέχρι τη στιγμή που η ταινία αρχίζει να ξεδιπλώνει τα κρυμμένα χαρτιά της πλοκής, ο Βιλνέβ αποκρύπτει συνειδητά στον θεατή την κατεύθυνση που ακολουθεί, αφήνοντάς τον να οδηγηθεί προς αυτή με μικρά βήματα. Μόλις οι τρεις βασικοί ήρωες έρθουν αντιμέτωποι με τις συγκλονιστικές ειρωνίες που τους επιφυλάσσει η έρευνα που διεξάγουν, οι «Πυρκαγιές» (όπως μεταφράζεται ο πρωτότυπος ξένος τίτλος του φιλμ) συνδέουν τη μυστηριώδη τους ίντριγκα με μια γνήσια τραγωδία πάνω στην αναπόφευκτη σύγκρουση του ατόμου με την Ιστορία, στην αέναη κληρονομιά μίσους που ολόκληρες γενιές καλούνται να κουβαλήσουν και να εξαργυρώσουν, σε ανοιχτές πληγές που δεν θα μπορέσουν ποτέ να επουλωθούν, στη δυνατότητα της αγάπης και της συγχώρεσης ακόμη και στις περιπτώσεις όπου κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο.
Στα χέρια οποιουδήποτε άλλου σκηνοθέτη το «Μέσα από τις Φλόγες» θα είχε πιθανόν καταλήξει σε κάτι πομπώδες και αφόρητα μελοδραματικό. Είναι ευτύχημα που ο ταλαντούχος Βιλνέβ προτίμησε να προκαλέσει αντίκτυπο όχι με κραυγές αλλά με ψιθύρους.
Με ένα φιλμ εγκρατές και θλιμμένο, το οποίο δεν ζητιανεύει εντυπώσεις αλλά τις κερδίζει.
