Η κρίση των αξιών είναι πρόβλημα βαθιά κοινωνικό και η επίλυσή του δεν μπορεί να δρομολογηθεί από κανένα μηχανισμό στήριξης και καμιά εξωτερική «χείρα βοήθειας».
Το ερώτημα είναι αν από το γενικότερο κλίμα διαφθοράς και αναξιοκρατίας μπορούσε να διαφύγει και να διασωθεί κάτι; Αλλά ακόμη και αν μπορούσε, προφανώς αυτό το κάτι όμως δεν είναι η Δικαιοσύνη… Και εξηγούμαι:
Από αρχαιοτάτων χρόνων, οι Έλληνες είχαν καταλάβει τη δύναμη της Δικαιοσύνης και γι αυτό προσπάθησαν να τη χειραγωγήσουν για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Προκειμένου να το καταφέρουν αυτό, τη θεοποίησαν, ούτως ώστε οι αποφάσεις της να θεωρούνται ιερές και πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Άπειρα τα ιστορικά παραδείγματα χειραγώγησης της ΔΙκαιοσύνης από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Υπό την αυθεντία της δεν εκδιώχθηκε ο Αλκιβιάδης από την Αρχαία Αθήνα; Με απόφασή της δε θανατώθηκε ο Σωκράτης; Μέχρι και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάστηκε και φυλακίστηκε. Ή μήπως επί 7ετίας όλες οι αποφάσεις για φυλακίσεις και εξορίες δε λαμβάνονταν υπό το συγκαλυμμένο πέπλο της δικαιοσύνης;
Προφανώς (και για να προλάβω τις αντιδράσεις των φίλων νομικών) δεν μπορούμε να γενικεύσουμε ασύστολα και να ισχυριστούμε ότι επειδή υπήρξαν στο διάβα των αιώνων κάποιες ιστορικές αναφορές και παραδείγματα, αυτό σημαίνει γενικά ότι η Δικαιοσύνη είναι μεροληπτική και αναξιόπιστη. Αυτό που προσπαθώ να επισημάνω όμως, είναι πως μερικές φορές (ουκ ολίγες) τα πολιτικά οφέλη και οι εξωτερικές δυνάμεις της επιβάλλονται και τη χειραγωγούν. Και εδώ θα έπρεπε να έγκειται ο ισχυρός ρόλος του πολιτικού προϊσταμένου της Δικαιοσύνης, του αρμόδιου Υπουργείου. Στη διαφύλαξη της αρχής από τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Δυστυχώς όμως αυτό δε γίνεται πάντα.
Και τότε η Δικαιοσύνη αρχίζει και αλληθωρίζει… Από σύμμαχος της δημοκρατίας μεταμορφώνεται στο χειρότερο και πιο ύπουλο εχθρό της! Εξυπηρετεί συμφέροντα φατριών, κομματικά, μικρο-πολιτικά ακόμη και ατομικά σε πολλές περιπτώσεις. Οι αποφάσεις της από αναμφισβήτητες γίνονται προκλητικές και αντιμετωπίζονται με δυσπιστία. Ο Martin Luther King Jr είχε πει σχετικά: «Αν υπάρχει αδικία κάπου, είναι απειλή για τη δικαιοσύνη παντού».Και ανέκαθεν τα κίνητρα για μια τόσο παρεκκλίνουσα από την ορθή συμπεριφορά είναι πιο σκοτεινά και βαθυστόχαστα από τα προφανή.
Και όλος αυτός ο μηχανισμός, μετά λύπης μου, έχω την εντύπωση ότι κινήθηκε και λειτούργησε στην υπόθεση Ψωμιάδη. Δε θα σχολιάσω αν η ποινή που επιβλήθηκε ήταν δίκαιη ή αυστηρή. Ούτε αν η πράξη αυτή καθ’ αυτή ήταν κατακριτέα και επιλήψιμη. Ο καθένας έχει τη στοιχειώδη λογική και κρίση για να βγάλει τα συμπεράσματά του, χωρίς να του τα υποδείξει κάποιος άλλος.
Μακάρι η τιμωρία του Μακεδόνα Περιφερειάρχη να σημαίνει την αρχή της κάθαρσης σε ολόκληρο ανεξαιρέτως το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας. Να σημάνει εφαλτήριο για την παραδειγματική τιμωρία όλων όσων έχουν καταδυναστεύσει τα δημόσια ταμεία για ίδια συμφέροντα. Όμως ελάτε τώρα… Ποίος τα πιστεύει πραγματικά αυτά; Ποιος έχει την εντύπωση (ή την ψευδαίσθηση καλύτερα) ότι κάτι θα αλλάξει; Ότι κάτι θα πάει προς το καλύτερο;
Συνειρμικά προκύπτουν τα ερωτήματα: Γιατί συγκεκριμένα τον κ Ψωμιάδη; Γιατί αυτήν την περίοδο; Τι υπάρχει από πίσω; Ποια συμφέροντα εξυπηρετούνται από μια τέτοια απόφαση; Η δυναμική του Μακεδόνα πολιτικού στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων είναι αρκετά σημαντικός λόγος για να κινητοποιήσει τα γρανάζια του παρασκηνίου;
Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, ναι, θα μπορούσε να είναι αυτός ο λόγος. Σε μια αποχαυνωμένη και μισοκοιμισμένη κοινωνία, με τους νέους της γενιάς του Facebook και τους μεσήλικες πνιγμένους από τα προβλήματα της καθημερινότητας, ο κ Ψωμιάδης έχει τη μοναδική ικανότητα να μιλάει απευθείας στο συναίσθημα και στην καρδιά του μέσου απλού Μακεδόνα. Φυσικά κατακρίθηκε πολλάκις, λοιδορήθηκε, λασπολογήθηκε, αλλά μέχρι τώρα είναι απόλυτα δικαιωμένος και το όνομα του φιγουράρει άρρηκτα συνδεδεμένο με μεγάλες πολιτικές , αλλά και προσωπικές του νίκες.
Ποιοι παράγοντες «συνωμότησαν», από το εσωτερικό ή το εξωτερικό της χώρας, προκειμένου να πληγεί και να σβήσει αυτή η δυνατή Μακεδονική φωνή, είναι δυστυχώς κάτι που ποτέ δε θα μάθουμε. Το μόνο που μπορούμε να υποδείξουμε με βεβαιότητα είναι το «εργαλείο» που χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να επιτευχθεί ο ύπουλος και ανθελληνικός στόχος τους.
Και μετά λύπης διαπιστώνουμε ότι το μέσο αυτό δεν είναι άλλο από τη Δικαιοσύνη…
του Γιώργου Χατζηπάντσιου
οικονομολόγου
οικονομολόγου
