πολίτες, εφ’ όσον δεν εφαρμόζουν το πρόγραμμα με το οποίο εκλέχθηκαν;
Πόσο Δημοκρατία μπορεί να είναι ένα πολίτευμα, όταν ασκεί την εξουσία υπέρ των συμφερόντων των εκπροσώπων του και όχι υπέρ των πολιτών από το οποίους αντλεί την εξουσία;
Πόσο Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που χρησιμοποιεί την «αντιπροσωπευτική» ως μέθοδο για να να διαιωνίζει την παραμονή του στα πράγματα και να καλύπτει τον εθισμό του «στα σκληρά»; Στην ηδονή της εξουσίας.
Με βάση την αρχή ότι το ίδιο το πρόσωπο που παίρνει μία απόφαση οφείλει να παίρνει και την ευθύνη. Είναι άλλο να ζητήσει κάποιος, ως πρόσωπο, δάνειο – με λογική συνέπεια την υποχρέωση να το αποπληρώσει – και είναι άλλο να δανειστεί για λογαριασμό μας ένας αντιπρόσωπος μας, χωρίς να ερωτηθούμε, χωρίς να συμμετάσχουμε στην διαδικασία, χωρίς να έχουμε δει ποτέ τις συμβάσεις – να υπογράφει, αντιπρόσωπος και τράπεζα, για ποσά και ανάγκες άκρως συζητήσιμες, λεόντιες συμβάσεις, επιτόκια και ψιλά γράμματα που κανείς έχων “σώας τας φρένας” δεν θα δεχόταν, να βάζουν και κάτι στην άκρη για τον εαυτό τους (αφού γίνονται όλα εν κρυπτώ) κι ύστερα να στέλνουν τον λογαριασμό σε όλους εμάς, «τους απλούς πολίτες» όπως τους αρέσει να μας αποκαλούν, ότι εμείς τα χρωστάμε.
Μήπως εδώ έχουμε να κάνουμε με μία αριστοτεχνικά μεταλλαγμένη μορφή τυραννίας;
Πόσο Δημοκρατία μπορεί να είναι ένα πολίτευμα, όταν ασκεί την εξουσία υπέρ των συμφερόντων των εκπροσώπων του και όχι υπέρ των πολιτών από το οποίους αντλεί την εξουσία;
Πόσο Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που χρησιμοποιεί την «αντιπροσωπευτική» ως μέθοδο για να να διαιωνίζει την παραμονή του στα πράγματα και να καλύπτει τον εθισμό του «στα σκληρά»; Στην ηδονή της εξουσίας.
Με βάση την αρχή ότι το ίδιο το πρόσωπο που παίρνει μία απόφαση οφείλει να παίρνει και την ευθύνη. Είναι άλλο να ζητήσει κάποιος, ως πρόσωπο, δάνειο – με λογική συνέπεια την υποχρέωση να το αποπληρώσει – και είναι άλλο να δανειστεί για λογαριασμό μας ένας αντιπρόσωπος μας, χωρίς να ερωτηθούμε, χωρίς να συμμετάσχουμε στην διαδικασία, χωρίς να έχουμε δει ποτέ τις συμβάσεις – να υπογράφει, αντιπρόσωπος και τράπεζα, για ποσά και ανάγκες άκρως συζητήσιμες, λεόντιες συμβάσεις, επιτόκια και ψιλά γράμματα που κανείς έχων “σώας τας φρένας” δεν θα δεχόταν, να βάζουν και κάτι στην άκρη για τον εαυτό τους (αφού γίνονται όλα εν κρυπτώ) κι ύστερα να στέλνουν τον λογαριασμό σε όλους εμάς, «τους απλούς πολίτες» όπως τους αρέσει να μας αποκαλούν, ότι εμείς τα χρωστάμε.
Μήπως εδώ έχουμε να κάνουμε με μία αριστοτεχνικά μεταλλαγμένη μορφή τυραννίας;
aixmi.gr
