Όπως όλοι ξέρουμε, η ανθρώπινη κοινωνία, έκανε ένα άλμα προς την απελευθέρωση των δυνατοτήτων της, όταν τον 5ο π.Χ αιώνα, στην Αθήνα, η τότε κοινωνία των Αθηναίων, εφηύρε και εξέλιξε έναν τρόπο λειτουργίας της, (τον ονόμασαν Δημοκρατία) ώστε να...
εξασφαλίζεται περισσότερη ευημερία στους πολίτες.
Η ίδια η λέξη, σύνθετη από το Δήμος (που σημαίνει λαός) και Κράτος (που σημαίνει δύναμη, εξουσία) περιγράφει το πολίτευμα στο οποίο η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και, ως εκ τούτου, υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.
Το λογικό συμπέρασμα που προκύπτει αυτονόητα από τα παραπάνω, είναι πως, όπου η Δημοκρατία λειτουργεί, ο Λαός (υποχρεωτικά, θα λέγαμε) ευημερεί (μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων που έχει ο κάθε τόπος και ο κάθε λαός), αφού ο παραγόμενος (από τον λαό) πλούτος της κοινωνίας, μοιράζεται (από τον λαό) και διαχέεται για την ευημερία του λαού και, βέβαια, όχι κάποιων «ολίγων».
Έτσι, η Δημοκρατία, σαν πολιτική ιδεολογία και πρακτική, βρίσκεται στον αντίποδα της Ολιγαρχίας, όπου η εξουσία πηγάζει από ολίγους «εκλεκτούς» (εκλεγμένους από κάποιους ομοίους τους εκλεκτούς και ίσως και «από τον Θεό») ασκείται από ολίγους, υπηρετεί τα συμφέροντα αυτών των λίγων και ο παραγόμενος πλούτος της κοινωνίας, μοιράζεται σ’ αυτούς τους λίγους.
Άρα, όταν και όπου ο Λαός δεν ευημερεί, αλλά ευημερούν λίγοι, σημαίνει ότι η Δημοκρατία, εκεί, ή δεν υπάρχει ή δεν λειτουργεί κανονικά, έχοντας παραχωρήσει στους ολίγους αυτά που πρέπει να έχουν οι πολλοί, ο Δήμος.
Αλλά ας αφήσουμε τα γενικά και ας έλθουμε στα δικά μας:
ΕΡΩΤΗΜΑ 1ον:
Ο Ελληνικός λαός, σήμερα, ευημερεί;Ποιος μπορεί να το ισχυριστεί, όταν η φτώχεια απλώνει το κρύο χέρι της όλο και περισσότερο στο κορμί της κοινωνίας;
ΕΡΩΤΗΜΑ 2ον:
Υπάρχουν κάποιοι, λίγοι, που ευημερούν;Ποιος Έλληνας δεν ξέρει τα ονόματα των συγκεκριμένων λίγων οικογενειών που διαφεντεύουν τον πλούτο και την εξουσία της χώρας;
Οι πασιφανώς εύκολες απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, βεβαιώνουν κατά έναν αναμφισβήτητο τρόπο ότι στην Ελλάδα του 2011 η Δημοκρατία αποτελεί ψευδεπίγραφη ταμπέλα, κάτω από την οποία λειτουργεί μία ολιγαρχία (πολιτική και οικονομική) που σφετερίζεται την εξουσία.
Το γεγονός δε, (παγκόσμιο φαινόμενο στον Δυτικό/Δημοκρατικό κόσμο) της κληρονομικής διαδοχής της δημοκρατικής(;) εξουσίας από λίγες οικογένειες (στις 300 θέσεις της Βουλής οι 72 είναι «πιασμένες» από γόνους και απογόνους αυτών των οικογενειών, που διάγουν σαν «αυλικοί» των τριών «βασιλικών» οικογενειών των Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη), επισφραγίζει τη εξής διαβεβαίωση:
Η χώρα κυβερνάται από μία Ολιγαρχία.
Ο κομβικός μηχανισμός που επέτρεψε τη δημιουργία αυτής της ολιγαρχίας και συνεχίζει να επιτρέπει την κυριαρχία της κάτω από τη δημοκρατική επιφάνεια και επίφαση, είναι τα κόμματα.
Ο ρόλος τους αποκαλύφθηκε πλέον και όλη η κοινωνία μπορεί να ιδεί ότι η «κομματική ιδεολογία» τους δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία παγίδα του λαού, η ψήφος του οποίου τους είναι απαραίτητη για να έχουν το μόνο που θέλουν και το μόνο στο οποίο πιστεύουν:
τις καρέκλες της εξουσίας και τα κλειδιά του Ταμείου.
Η Ολιγαρχία, που (εμείς, η κοινωνία) της επιτρέψαμε να αυγατίσει τον πλούτο της και να βγάλει ρίζες μέσα στο ίδιο το κορμί της Δημοκρατίας, είναι αυτή που έκανε το «κούρεμα» (haircut) της Δημοκρατίας μας και το αποτέλεσμα αυτής της μείωσης της Δημοκρατίας μας, είναι που οδήγησε στην οικονομική πτώχευση της κοινωνίας μας.
Η μόνη δικαιολογία που έχουμε για το ότι επιτρέψαμε τη διάπραξη του τεράστιου εγκλήματος της φτωχοποίησής μας, κάτω από τα μάτια μας, είναι το εξαιρετικό σερβίρισμά της. Η λαιμαριά της αιχμαλωσίας μας στους δανειστές μας, σερβιρίστηκε, με πολύ πειστικό τρόπο, σαν χρυσό μενταγιόν. Η πλαστή δυνατότητα κατανάλωσης (με δανεικά) σερβιρίστηκε σαν ο νέος, άνετος τρόπος ζωής και ακύρωσε κάθε δημιουργική και παραγωγική προσπάθεια (που απαιτεί κόπο). Η κλούβα που μας πάει στις φυλακές της φτώχειας, είχε την όψη ασημί Cayen και Jeep Grand Cherokee.
Τελικά, η φούσκα της πλαστής ευημερίας μας, έσκασε και, μαζί με την αδυσώπητη πραγματικότητα που ζούμε τώρα, φάνηκε η Αλήθεια, που την έκρυβαν τα μεγάλα ψέμματα : του δήθεν Πατριωτισμού (που αποδείχθηκε έσχατος ενδοτισμός) του δήθεν Σοσιαλισμού (που αποδείχθηκε άκρατος κυβερνητισμός) της δήθεν Δημοκρατίας (που αποδείχθηκε στυγνή Ολιγαρχία) της δήθεν οικονομικής ευρωστείας (όλοι θυμόμαστε ότι πριν λίγο, μας έλεγαν, τεκμηριωμένα, ότι είμαστε το 24ο οικονομικά δυνατότερο κράτος του κόσμου!!!) που αποδείχθηκε πλήρης οικονομική ανυπαρξία.
Κανένα από αυτά τα τεράστια ψέμματα δεν θα μπορούσε να ειπωθεί και να πείσει την κοινωνία, αν προηγουμένως, η Δημοκρατία, με την ανοχή μας, δεν υποχωρούσε, βήμα-βήμα.
Μετά από την καταγραφή αυτής της πραγματικότητας, ένα πράγμα χρειάζεται να γίνει:
Να αναστηλώσουμε τη Δημοκρατία μας.
Αν δεν αναστηλώσουμε τη Δημοκρατία μας, ώστε να λειτουργεί κανονικά, προς όφελος του Δήμου (και όχι των λίγων), κάθε προσπάθεια αναστήλωσης της Οικονομίας θα είναι προς λάθος κατεύθυνση, μάταιη και άνευ λόγου.
Αναστήλωση της Δημοκρατίας μας, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, σημαίνει ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (και όχι μπαλώματα του υπάρχοντος) από μία Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Νέο Σύνταγμα που θα αποκλείει την επανάληψη των ίδιων λαθών, που άφησαν εκτεθημένη προς «κούρεμα», τη Δημοκρατία
Η ίδια η λέξη, σύνθετη από το Δήμος (που σημαίνει λαός) και Κράτος (που σημαίνει δύναμη, εξουσία) περιγράφει το πολίτευμα στο οποίο η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και, ως εκ τούτου, υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.
Το λογικό συμπέρασμα που προκύπτει αυτονόητα από τα παραπάνω, είναι πως, όπου η Δημοκρατία λειτουργεί, ο Λαός (υποχρεωτικά, θα λέγαμε) ευημερεί (μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων που έχει ο κάθε τόπος και ο κάθε λαός), αφού ο παραγόμενος (από τον λαό) πλούτος της κοινωνίας, μοιράζεται (από τον λαό) και διαχέεται για την ευημερία του λαού και, βέβαια, όχι κάποιων «ολίγων».
Έτσι, η Δημοκρατία, σαν πολιτική ιδεολογία και πρακτική, βρίσκεται στον αντίποδα της Ολιγαρχίας, όπου η εξουσία πηγάζει από ολίγους «εκλεκτούς» (εκλεγμένους από κάποιους ομοίους τους εκλεκτούς και ίσως και «από τον Θεό») ασκείται από ολίγους, υπηρετεί τα συμφέροντα αυτών των λίγων και ο παραγόμενος πλούτος της κοινωνίας, μοιράζεται σ’ αυτούς τους λίγους.
Άρα, όταν και όπου ο Λαός δεν ευημερεί, αλλά ευημερούν λίγοι, σημαίνει ότι η Δημοκρατία, εκεί, ή δεν υπάρχει ή δεν λειτουργεί κανονικά, έχοντας παραχωρήσει στους ολίγους αυτά που πρέπει να έχουν οι πολλοί, ο Δήμος.
Αλλά ας αφήσουμε τα γενικά και ας έλθουμε στα δικά μας:
ΕΡΩΤΗΜΑ 1ον:
Ο Ελληνικός λαός, σήμερα, ευημερεί;Ποιος μπορεί να το ισχυριστεί, όταν η φτώχεια απλώνει το κρύο χέρι της όλο και περισσότερο στο κορμί της κοινωνίας;
ΕΡΩΤΗΜΑ 2ον:
Υπάρχουν κάποιοι, λίγοι, που ευημερούν;Ποιος Έλληνας δεν ξέρει τα ονόματα των συγκεκριμένων λίγων οικογενειών που διαφεντεύουν τον πλούτο και την εξουσία της χώρας;
Οι πασιφανώς εύκολες απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, βεβαιώνουν κατά έναν αναμφισβήτητο τρόπο ότι στην Ελλάδα του 2011 η Δημοκρατία αποτελεί ψευδεπίγραφη ταμπέλα, κάτω από την οποία λειτουργεί μία ολιγαρχία (πολιτική και οικονομική) που σφετερίζεται την εξουσία.
Το γεγονός δε, (παγκόσμιο φαινόμενο στον Δυτικό/Δημοκρατικό κόσμο) της κληρονομικής διαδοχής της δημοκρατικής(;) εξουσίας από λίγες οικογένειες (στις 300 θέσεις της Βουλής οι 72 είναι «πιασμένες» από γόνους και απογόνους αυτών των οικογενειών, που διάγουν σαν «αυλικοί» των τριών «βασιλικών» οικογενειών των Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη), επισφραγίζει τη εξής διαβεβαίωση:
Η χώρα κυβερνάται από μία Ολιγαρχία.
Ο κομβικός μηχανισμός που επέτρεψε τη δημιουργία αυτής της ολιγαρχίας και συνεχίζει να επιτρέπει την κυριαρχία της κάτω από τη δημοκρατική επιφάνεια και επίφαση, είναι τα κόμματα.
Ο ρόλος τους αποκαλύφθηκε πλέον και όλη η κοινωνία μπορεί να ιδεί ότι η «κομματική ιδεολογία» τους δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία παγίδα του λαού, η ψήφος του οποίου τους είναι απαραίτητη για να έχουν το μόνο που θέλουν και το μόνο στο οποίο πιστεύουν:
τις καρέκλες της εξουσίας και τα κλειδιά του Ταμείου.
Η Ολιγαρχία, που (εμείς, η κοινωνία) της επιτρέψαμε να αυγατίσει τον πλούτο της και να βγάλει ρίζες μέσα στο ίδιο το κορμί της Δημοκρατίας, είναι αυτή που έκανε το «κούρεμα» (haircut) της Δημοκρατίας μας και το αποτέλεσμα αυτής της μείωσης της Δημοκρατίας μας, είναι που οδήγησε στην οικονομική πτώχευση της κοινωνίας μας.
Η μόνη δικαιολογία που έχουμε για το ότι επιτρέψαμε τη διάπραξη του τεράστιου εγκλήματος της φτωχοποίησής μας, κάτω από τα μάτια μας, είναι το εξαιρετικό σερβίρισμά της. Η λαιμαριά της αιχμαλωσίας μας στους δανειστές μας, σερβιρίστηκε, με πολύ πειστικό τρόπο, σαν χρυσό μενταγιόν. Η πλαστή δυνατότητα κατανάλωσης (με δανεικά) σερβιρίστηκε σαν ο νέος, άνετος τρόπος ζωής και ακύρωσε κάθε δημιουργική και παραγωγική προσπάθεια (που απαιτεί κόπο). Η κλούβα που μας πάει στις φυλακές της φτώχειας, είχε την όψη ασημί Cayen και Jeep Grand Cherokee.
Τελικά, η φούσκα της πλαστής ευημερίας μας, έσκασε και, μαζί με την αδυσώπητη πραγματικότητα που ζούμε τώρα, φάνηκε η Αλήθεια, που την έκρυβαν τα μεγάλα ψέμματα : του δήθεν Πατριωτισμού (που αποδείχθηκε έσχατος ενδοτισμός) του δήθεν Σοσιαλισμού (που αποδείχθηκε άκρατος κυβερνητισμός) της δήθεν Δημοκρατίας (που αποδείχθηκε στυγνή Ολιγαρχία) της δήθεν οικονομικής ευρωστείας (όλοι θυμόμαστε ότι πριν λίγο, μας έλεγαν, τεκμηριωμένα, ότι είμαστε το 24ο οικονομικά δυνατότερο κράτος του κόσμου!!!) που αποδείχθηκε πλήρης οικονομική ανυπαρξία.
Κανένα από αυτά τα τεράστια ψέμματα δεν θα μπορούσε να ειπωθεί και να πείσει την κοινωνία, αν προηγουμένως, η Δημοκρατία, με την ανοχή μας, δεν υποχωρούσε, βήμα-βήμα.
Μετά από την καταγραφή αυτής της πραγματικότητας, ένα πράγμα χρειάζεται να γίνει:
Να αναστηλώσουμε τη Δημοκρατία μας.
Αν δεν αναστηλώσουμε τη Δημοκρατία μας, ώστε να λειτουργεί κανονικά, προς όφελος του Δήμου (και όχι των λίγων), κάθε προσπάθεια αναστήλωσης της Οικονομίας θα είναι προς λάθος κατεύθυνση, μάταιη και άνευ λόγου.
Αναστήλωση της Δημοκρατίας μας, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, σημαίνει ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (και όχι μπαλώματα του υπάρχοντος) από μία Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Νέο Σύνταγμα που θα αποκλείει την επανάληψη των ίδιων λαθών, που άφησαν εκτεθημένη προς «κούρεμα», τη Δημοκρατία
activistis.gr
