Απέναντι στην καλπάζουσα επίθεση της κυβέρνησης, που κάποιοι θα την ήθελαν ακόμη πιο καλπάζουσα ώστε τα αποτελέσματά της να είναι πιο εμφανή και θεαματικά...
(ακόμα κι αν αυτό ισούται με περισσότερες ανθρώπινες ζωές στην «χωματερή») εξίσου θεαματικά σέρνεται το συνδικαλιστικό κίνημα, περιφέροντας την απαξίωσή του και κάνοντας πιο ευάλωτους στα κυβερνητικά σχέδια, τους εργασιακούς χώρους που εκπροσωπεί, εκθέτοντάς τους στον κοινωνικό αυτοματισμό.
Μπροστά μας βρίσκονται δύο ακόμη απεργίες, αυτή της Πρωτομαγιάς και η «επετειακή», από τον ένα χρόνο του μνημονίου, στις 11 Μαϊου, στο μεσοδιάστημα των οποίων οι τροικανοί θα μας επισκεφτούν προκειμένου να κατοχυρώσουν την «αρμένικη βίζιτα» στη χώρα των συμφερόντων που εκπροσωπούν. Σε αυτή την «επέτειο» λοιπόν, έχει διαφανεί ότι το μέλλον των εργαζομένων και των πολιτών αυτής της χώρας συνδέεται άρρηκτα με τη μεταχείριση της δημόσιας περιουσίας, η οποία ξεπουλιέται με τον κόσμο γονατισμένο, αδύναμο να την υπερασπιστεί.
Πλην όμως, τα πράγματα από πλευράς αντιδράσεων μοιάζει να έχουν βαλτώσει, κανείς δεν περιμένει κάτι ιδιαίτερο από τις απεργίες και τις μαζικές συγκεντρώσεις που μέχρι πρότινος έδειχναν να έχουν πιάσει «ταβάνι» από άποψη συμμετοχής, (σαφώς κατώτερη των περιστάσεων), τα περί Συντάγματος – Ταχρίρ (με σκοπό να συμβεί τι; - να φοβηθεί η κυβέρνηση και να πάρει το ελικόπτερο; ) ακούγονται επιπόλαια, τα «ενωτικά» καλέσματα των αριστερών προς αλλήλους ηχούν μονότονα και κούφια.
Πολλοί είναι εκείνοι που συμφωνούν ότι χρειάζεται κάτι άλλο, κάτι περισσότερο, ένας άλλος τρόπος αντίδρασης αλλά από εκεί και πέρα αρχίζουν οι διαφωνίες και η θολούρα. Οι μικρές, στοχευμένες αντιδράσεις δεν είναι αμελητέες αλλά ελπιδοφόρες όμως ακόμα κι αυτές πρέπει να διασφαλιστούν απέναντι στη χαλάρωση και τη διάβρωση.
Το ερώτημα «και τώρα τι κάνουμε»; είναι το μέγα ερώτημα της εποχής αλλά όσο μέσα στην κοινωνία θα επιδέχεται πολλών διαφορετικών και αντικρουόμενων απαντήσεων η γενικευμένη αντίδραση θα καθυστερεί...
http://www.topontiki.gr/article/16127
