Ας μην γελιόμαστε όμως. Το ΠΑΣΟΚ, ως κατεξοχήν κρατικιστικό κόμμα, νομής και ελέγχου της εξουσίας, αναζητεί ήδη τους μηχανισμούς και τα φίλτρα που θα του επιτρέψουν να περιορίσει, όσο γίνεται τη ζημιά.
Γι’ αυτό και στη δημόσια συζήτηση περί των απολύσεων, διαμορφώθηκαν από χθες τρία επίπεδα απενοχοποίησης: Ο Γιώργος Παπανδρέου είπε ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις. Και τις αντικατέστησε με την εθελούσια έξοδο από το δημόσιο, όσων βρίσκονται στα πρόθυρα των ορίων συνταξιοδότησης. Είναι ο Πρωθυπουργός, έχει τις φιλοδοξίες του, καθώς και ευαισθησίες γύρω από τα κοινωνικά αντανακλαστικά τα οποία εγείρει το επώνυμό του.
Ο Γιάννης Ραγκούσης πέταξε το μπαλάκι στο ΑΣΕΠ. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι κι αν ακόμη οδηγηθούμε σε απολύσεις, αυτές θα έχουν… δοκιμαστικό ορίζοντα ανοχής, τριών ετών. Έχει επίσης τις φιλοδοξίες του για το μέλλον, προσδοκώντας να κληρονομήσει τους «παπανδρεϊκούς» από τον Γιώργο.
Ο μόνος που μίλησε με… άγνοια κινδύνου για τις απολύσεις, είναι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Δεν έχει περαιτέρω πολιτικές φιλοδοξίες, στην Ελλάδα τουλάχιστον, γνωρίζει ότι έχει ήδη ταυτιστεί με την κρίση, δεν τον αναστατώνει λοιπόν η προοπτική της ταύτισης και με τις απολύσεις.
Ο σημερινός «τσάρος» της Οικονομίας άλλωστε, συμβιβάστηκε εγκαίρως με τη δραματουργία του ρόλου του ως «Ιφιγένεια». Για την κρίση, για το Μνημόνιο, για τις περικοπές στους μισθούς, για την άγρια και άδικη φορολόγηση, για την εκποίηση των «ασημικών», και τώρα και για τις απολύσεις.
Το ΠΑΣΟΚ έχει βρει το «πρόθυμο θύμα», και προσδοκά να ταυτίσει με το πρόσωπο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου όλες τις υστερήσεις και τα δεινά της σημερινής διακυβέρνησης. Σε μια άλλη εποχή, μπορεί και να τα κατάφερνε. Σήμερα όμως, οι υποψιασμένοι και μελαγχολικοί Έλληνες, δεν είναι έτοιμοι… να σαλπάρουν, όσες Ιφιγένειες και αν θυσιαστούν.
