Εκεί λοιπόν θέλοντας και μη...
γνώρισα αρκετό κόσμο. Παιδιά κοντά στην ηλικία μου,
δηλαδή εκεί γύρω στα 25-30. Έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα και θέλω να το μοιραστώ
μαζί σας γιατί πολύ φοβάμαι οτι είναι αληθινό.
Πρώτον, κανείς μα κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι γίνεται στην χώρα εδώ και είκοσι μήνες.
Πραγματικά έχω πάθει τη πλάκα μου. Δείχνουν να ενδιαφέρονται μόνο για το τι ρούχα θα
φορέσουν, πόσο ακριβά θα είναι αυτά τα ρούχα και το πώς θα και που θα βγούν το Σαββάτο
το βράδυ.
Δεύτερον, κανείς δεν δουλέυει.
Τρίτον, κανεις δεν μπορεί να δουλέψει και ο λόγος είναι απλός... Δεν ξέρουν. Και μιλάμε για
παιδιά που έχουν πτυχία ΑΕΙ. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν δυο λογιών άχυρα. Και αυτό γιατί
τα τελευταία 10-15 χρόνια στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ ο φοιτητής μαθαίνει αντί για το αντικείμενο
των σπουδών του, τις αντοχές του οργανισμού του σο ξενύχτι, στο σέξ, στο ποτό και στο... ρεμπελιό.
Μόνο εκεί στο τέταρτο πέμπτο έτος τους πιάνει μια...ανυσηχία για το πτυχίο και τότε οι περισσότεροι
ψάχνουν την παρέα από τα πρώτα εξάμηνα μπας και βρούνε κονέ στις παρατάξεις να περάσουν τα
μαθήματα στη ζούλα.
Τελικά λίγοι ανησυχουν πραγματικά. Πολύ λίγοι. Η μάχη με την τρόικα και την παρέα του ΓΑΠ είναι
άνιση και τελικά, καλα να πάθουμε κύριοι. Μας αξίζει. Σε μια κοινωνία οπού η μετριότητα είναι
περιζήτητη, γιατί τα αυτονόητα θεωρούνται δυσθεώρητα, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα
καλύτερο. Καλά να πάθουμε γιατί αυτοί είμαστε. Ένα μάτσο άσχετοι που έχουμε σε πρώτη μοίρα το
φαίνεσθαι και τα κενά από γνώσεις και καλλιέργεια πτυχία. Και ναι, αν είμαστε έτσι, δεν με χαλάει
το... μαζί τα φάγαμε, ούτε που θα φτάσουμε να παρακαλάμε για μια ντομάτα, μπας και ξεβρωμίσει
το στόμα μας από την πείνα.
Ένας μέτριος, χωρίς πτυχίο Αναγνώστης
