Κλειδί Νο 1: Το πάθος και η δίψα
Τα «κλισέ» που λέγονται πολλές φορές πριν από έναν τελικό τύπου «θα το πάρει αυτός που το θέλει περισσότερο», αυτή τη φορά δεν ήταν τυπικά. Ο Ολυμπιακός παρ’ ότι έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο σε σχέση με τον αντίπαλό του και είχε πιο πολλά «πρέπει» για την κατάκτηση του τροπαίου, φάνηκε διψασμένος, παθιασμένος και αποφασισμένος. Οι πανηγυρισμοί στον πάγκο σε κάθε καλάθι και τα «high-five» μεταξύ των παικτών σε όλη τη διάρκεια ήταν κάτι που φαινόταν δια γυμνού οφθαλμού.
Κλειδί Νο 2: Ο «δάσκαλος» Ντούντα και η αφοσίωση στο πλάνο
Την ώρα που οι εξάστεροι πελάτες όλη την προηγούμενη εβδομάδα έραβαν αστεράκια στη φανέλα, πήγαιναν για φωτογραφίσεις και συνεντεύξεις και έκαναν βαρύγδουπες δηλώσεις τύπου «ποιο ευρωπαϊκό, πάμε για το κύπελλο τώρα» προσπαθώντας να πείσουν τους εαυτούς τους ότι είναι συγκεντρωμένοι, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς δούλευε με ευλάβεια στο ΣΕΦ ζητώντας αφοσίωση στο πλάνο του. Εκανε καλό σκάουτινγκ, είχε πάντα μια λύση σε ό,τι δοκίμαζε ο Ομπράντοβιτς ενώ βραχυκύκλωσε για άλλο ένα παιχνίδι τον Διαμαντίδη. Εκτός αν ο Μητσάρας είχε πάλι γρίπη και δεν μπορούσε να παίξει…
Κλειδί Νο 3: Ο εγκέφαλος Μίλος
Απ’ τη στιγμή που ο Σπανούλης δεν ήταν 100% έτοιμος και η παρουσία του στον πάγκο ήταν περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους, ήταν προφανές ότι ο Τεόντοσιτς θα αναλάμβανε τις περισσότερες πρωτοβουλίες στο οργανωτικό και εκτελεστικό κομμάτι. Ο Σέρβος πλέι μέικερ όχι απλά ανταποκρίθηκε στο ρόλο του αλλά ήταν ο άνθρωπος που πήρε από το χέρι την ομάδα και την ανέβασε στο βάθρο. Πρώτος σκόρερ, πρώτος στις ασίστ και πολυτιμότερος του τελικού. Πραγματικό κομπιούτερ ήταν ο Τεόντοσιτς που επέλεγε πάντα την κατάλληλη πάσα ενώ όταν χρειάστηκε, έδειξε γιατί θεωρείται το πιο «καυτό» χέρι στην Ευρώπη όταν η μπάλα καίει…
Κλειδί Νο 4: Το πάρτι στη ρακέτα
Η δεύτερη μεγάλη απουσία του Ολυμπιακού ήταν ο Ράσο Νεστέροβιτς. Η απώλεια αυτή έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι η φροντ λάιν του Παναθηναϊκού είχε πλεονέκτημα, πόσο μάλλον όταν ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν εμφανώς ανέτοιμος και εκτός κλίματος για έναν τέτοιο αγώνα. Υπολόγιζαν όμως χωρίς τους ξενοδόχους, τον Γιάννη Μπουρούση και τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Οι δύο πύργοι έκαναν τους ψηλούς του Παναθηναϊκού να μοιάζουν με νάνους και όρθωσαν το ανάστημά τους σε άμυνα και επίθεση. Ο Μπουρούσαρος καθάρισε όλη την κυκλοφορία στα ριμπάουντ ενώ έσβηνε τα φώτα σε όποιον τολμούσε να πλησιάσει στη ρακέτα ενώ ο Λουκάς ήταν λίρα εκατό στην επίθεση με τις πλαστικές κινήσεις προκαλώντας λουμπάγκο στους Πράσινους.
Κλειδί Νο 5: Οι αφανείς ήρωες
Εκτός από τη μαγική τριάδα του Θρύλου (Μίλος-Μπου-Λουκάς), υπήρχαν και οι ρολίστες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη. Την ώρα που ο Ομπράντοβιτς έψαχνε έναν παίκτη για να βρει πάτημα (Νίκολας, Περπέρογλου, Μάριτς, Βουγιούκας, Καλάθης ήταν αλλού), ο Ιβκοβιτς ανέσυρε συνέχεια λαγούς από το καπέλο του. Οποιος και να έμπαινε, προσέφερε αυτό που ήθελε ο Σέρβος. Ο Χαλπερίν ήταν και πάλι εύστοχος και με ηγετικό ρόλο, ο Παπαλουκάς έδωσε εμπειρία και ηρεμία, ο Γκόρντον έκανε πάλι όλα τα μικρά πράγματα που θέλει ο Ντούντα κυνηγώντας σαν τρελός τον Διαμαντίδη, Ερτσεγκ και Κέσελ έδειξαν ζεστοί από τον πάγκο στα σουτ ενώ ακόμη και ο Γλυνιαδάκης που έπαιξε λίγο, έβαλε το καλάθι, πήρε το ριμπάουντ και έπαιξε την άμυνά του. Ομάδα με τα όλα της!
Κλειδί Νο 6: Το πάρτι της εξέδρας
Η πρώτη νίκη του Ολυμπιακού σημειώθηκε πριν ακόμα αρχίσει το ματς. Η μάχη της κερκίδας είχε βαφτεί από νωρίς Ερυθρόλευκη. Η αιτία δεν ήταν μόνο η αριθμητική υπεροχή αφού οι οπαδοί του Παναθηναϊκού γνώριζαν ότι δεν έχουν τύχη στο ματς και επικαλέστηκαν τα ακριβά εισιτήρια για να μην προσέλθουν στο γήπεδο. Ακόμη και ίσοι να ήταν αριθμητικά, η μάχη ήταν κερδισμένη. Ο κόσμος μετέφερε την ενέργεια και τη δίψα στην ομάδα και πανηγύρισε με την ψυχή του τη νίκη αυτή στο φινάλε δίνοντας ραντεβού για τους τελικούς του πρωταθλήματος.
