Μικροί , μεγάλοι , πιτσιρίκια , νέοι , φοιτητές , μεσήλικες , γέροντες. Όλοι μια γροθιά.
Το να κατέβει κανείς στο Σύνταγμα για μένα είναι η ωραιότερη εμπειρία.Επιτέλους μιλάμε όλοι μεταξύ μας.Ήδη μέσα από το βαγόνι του μετρό ξεκινούν οι συζητήσεις. Ακούς ότι όλοι έχουν προβλήματα.Κάποιος έχασε τη δουλειά του , ένα νέο ζευγάρι θέλει να παντρευτεί και δεν μπορεί.Μείωσαν τη σύνταξη της γιαγιάς και δεν μπορεί να επιζήσει. Ο φοιτητής σκοτώθηκε να περάσει στο Πανεπιστήμιο .Οι γονείς του δυσκολεύονται να στείλουν τα στοιχειώδη χρήματα γιατί ένας έχασε τη δουλειά του.Προβληματίζεται όταν πάρει το πτυχίο ,πού θα το χρησιμοποιήσει, αφού δουλειά δε βρίσκει. Ο εκπ/κός πιο πέρα βλέπει ότι ο μισθός του συρρικνώνεται σε 15΄μερο και από τη δεύτερη μέρα πληρωμής έμεινε με 50 ευρώ για τις υπόλοιπες 13 μέρες και δεν ξέρει αν θα βρει έστω και αυτά το ψίχουλα τότε , μήπως πάει σε στάση πληρωμών.
Η γιαγιά είναι στο Σύνταγμα και χτυπά το μπρίκι με το κουτάλι , ο παππούς με τη μαγκουρίτσα πιο εκεί , ο φοιτητής με το σκουλαρικάκι εκεί , ο δικηγόρος με τη γραβάτα και το κουστουμάκι άφησε για λίγο το γραφείο και είναι και αυτός εκεί.Η μαμά με το καροτσάκι εκεί.Ο απολυμένος εκεί.
Και όλα αυτά από τους νέους.
Εδώ επαληθεόνται τα λόγια του Σαμαράκη:
"Όσο υπάρχουν νέοι , η Ελλάδα δεν έχει να φοβάται τίποτα"!!!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
