Η σφαίρα βγήκε απ’ το θηκάρι, βρήκε με βιαστικές κινήσεις τον θόλο, το κλείστρο άνοιξε, το όπλο…
όπλισε, και τώρα, αναζητεί τον στόχο του! Σκέφτομαι πως βασική προϋπόθεση για να τον πετύχει όμως, είναι να στοχεύσει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, υπό την αίρεση φυσικά ότι ο κάτοχος ή ο χειριστής του γνωρίζει εκ των προτέρων το πού θέλει να κατευθύνει τα πυρά του. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση εγκυμονεί ο σοβαρός κίνδυνος ατυχήματος, είτε προς τρίτους, είτε προς τον ίδιο αφού το ενδεχόμενο εκπυρσοκρότησης, ιδίως στην ζωή, όπως και στην πολιτική, είναι πάντοτε υπαρκτό…
Εξηγούμαι: Η γιορτή της Δημοκρατίας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια σκόπιμη να ισχυριστεί κάποιος ότι πρόκειται για μια παροδική αντίδραση «αγανακτισμένων-αποφασισμένων» πολιτών. Οι δεκάδες χιλιάδες είναι εκεί κάθε βράδυ πιστοί στο ραντεβού, κρυστάλλινοι στο τι τους ενοχλεί, στο τι δεν θέλουν. Δεκάδες τα συνθήματα, που μέσα τους εμπεριέχουν το σαφές πολιτικό μήνυμα: «Έξω το μνημόνιο και οι υποστηρικτές του». Πολίτες ενοχλημένοι, προσβεβλημένοι, λοιδορούμενοι, αλλά βέβαιοι ότι ο δρόμος με τ’ αγκάθια είναι αδιέξοδος. Δεν οδηγεί πουθενά.
Διερωτώμαι όμως για πόσο αυτό μπορεί να συνεχιστεί. Δηλαδή το να μαζεύονται χιλιάδες κάθε βράδυ, να παραμένουν πιστοί στο ραντεβού, στην γιορτή, περιοριζόμενοι να μιλούν λόγω ή έργω, για εκείνα που δεν τους βρίσκουν σύμφωνους… Φαντάζομαι, ότι επιβάλλεται κάποια στιγμή, να μιλήσουν και για εκείνα που θέλουν. Γι’ αυτά που προσδοκούν από το σημερινό, ή κάποιο άλλο πολιτικό προσωπικό.
Είναι αρκετοί εκείνοι που έσπευσαν να δώσουν ερμηνείες. Κάποιοι προσπαθώντας να καταλάβουν, κάποιοι για να παρερμηνεύσουν και να μειώσουν την αξία αυτής της ηχηρής, αξιοπρεπούς διαμαρτυρίας. Αυτοί όμως, πέρασαν από τα πράγματα στην… ιστορία. Και θα συνεχίσουν να στρογγυλοκάθονται εκεί χωρίς αντικείμενο, υπό την προϋπόθεση ότι οι σημερινοί πρωταγωνιστές, καταστήσουν σαφείς, ευδιάκριτες τις στοχεύσεις τους και πείσουν ότι αυτές μπορούν είτε να συμβαδίσουν, είτε να αλλάξουν ή να προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, απεγκλωβίζοντας από την σημερινή πολιτική κατάσταση.
Οι αλλαγές που μετ’ επιτάσεως ζητούνται, μπορούν να επέλθουν μόνο μέσα από κάλπες. Αυτό ζητούν οι υποστηρικτές της… «Άμεσης Δημοκρατίας»; Και για να το πάω ακόμη παραπέρα: Ζητούν την αλλαγή της σημερινής κυβέρνησης πεπεισμένοι για την αδυναμία της ν’ ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων, ή επιχειρούν να δυναμώσουν τα επιχειρήματά της προκειμένου να διαπραγματευτεί εκ νέου το μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση;
Αυτό που ξέρουμε αυτή την στιγμή είναι ότι, ούτε η Νέα Δημοκρατία του Α.Σαμαρά, δεν μιλάει για εκλογές. Ο Γ.Παπανδρέου διαβεβαιώνει επίσης ότι δεν σκέφτεται να προσφύγει σε αυτές. Άρα; Πώς τα ζητούμενα των δεκάδων χιλιάδων πολιτών που γεμίζουν τις πλατείες από την περασμένη Τετάρτη, μπορούν να γίνουν πράξη; Και αλήθεια: Μιλώντας για… «άμεση δημοκρατία», τι ακριβώς εννοούμε; Να τους «στήσουμε» στο Σύνταγμα;
Είναι πέρα για πέρα αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση για να κάνει ό,τι κάνει. Ωραία. Αυτό όμως πως μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί, σε μια χώρα που έχει Σύνταγμα και Νόμους και απολαμβάνει μιας προσχηματικής, κουτσής έστω δημοκρατίας;
Είναι ίσως η κρισιμότερη στιγμή από την ημέρα που η γενικευμένη δυσφορία, το συσσωρευμένο άγχος και η ανασφάλεια, η έλλειψη προσδοκίας και η συνειδητοποίηση πως δεν πάει άλλο, βρίσκουν τρόπο έκφρασης. Κάποιοι έσπευσαν (μήπως για να το ρίξουν στα βράχια;) να μιλήσουν για «Κίνημα». Κάποιοι και, δικαιολογημένα, σιώπησαν. Σημασία όμως δεν έχουν οι ερμηνείες… Την σκυτάλη τώρα, τρεις – τέσσερεις μέρες μετά, έχει η ουσία. Κι επειδή επιμένω πεισματικά να πιστεύω ότι κρύβεται πολύ από δαύτην πίσω από τα όμορφα πρόσωπα που συνάντησα στο Σύνταγμα, πρέπει τώρα να αποφασίσουμε προς τα πού θα στρέψουμε την κάνη. Πρέπει να βρούμε τον στόχο κι αμέσως μετά ν’ αποφασίσουμε αν το βόλι μας επιχειρεί να του επιφέρει το θανατηφόρο χτύπημα, ή να περιοριστεί απλώς σε μια προειδοποιητική βολή...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
