Φοβάμαι…. Φοβάμαι το σήμερα, φοβάμαι το αύριο… Φοβάμαι την κάθε μέρα που ξημερώνει… Ο ήλιος βγαίνει και ξεμακραίνει πάνω από τα βουνά κι όμως εγώ φοβάμαι… Αντικρίζω τη θάλασσα, την ηρεμία της ή άλλοτε τη φουρτουνιασμένη διάθεσή της κι όμως φοβάμαι…
Τι να φταίει άραγε, αναρωτιέμαι. Μήπως γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει είναι ένας ακόμη εφιάλτης στο δύσβατο και κακοτράχαλο μονοπάτι που με υποχρέωσαν να περπατήσω; Μήπως γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει έρχεται να προστεθεί στις μέρες που δουλεύω χωρίς να ξέρω το λόγο; Μήπως γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει, σφίγγει ακόμη περισσότερο ο κόμπος γύρω από το λαιμό μου; Ναι το νιώθω… Το νιώθω συνέχεια… Είναι ένα σφίξιμο στο στομάχι που ανεβαίνει σιγά-σιγά… Γίνεται κόμπος στο λαιμό… Που ολοένα και σφίγγει… Πίνω λίγο νερό, μα και πάλι… Δεν μπορώ να ανασάνω!!! Το τηλέφωνο χτυπάει και οι «πιστωτές» μου με λυσσαλέα μανία , ζητούν να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις τους. Μα πως αναρωτιέμαι;;;; Και ο κόμπος ολοένα και με πνίγει. Και τότε είναι που φοβάμαι…
Με κοιτούν εκείνα τα ματάκια, τα ματάκια απ’ ότι πολυτιμότερο έχω σε τούτη τη ζωή όμως και πάλι φοβάμαι… Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω τι να τους πω. Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω αύριο που θ’ ανοίξω το ντουλάπι μου αν θα βρω το κουτάκι με το γάλα τους… Τι μου ζήτησαν; Ένα κουτάκι γάλα. Κι όμως δεν ξέρω αν αύριο θα το βρω… Και ο κόμπος γίνεται ακόμη πιο μεγάλος.
Έρχεται καλοκαίρι. Μα και πάλι φοβάμαι. Τίποτα δεν είναι ίδιο… Άδεια; Να πάω που; Και πως; Μα γιατί έχω μήνες να γελάσω;;; Μα γιατί δε μπορώ να αισθανθώ όπως άλλοτε τη γαλήνη και την ηρεμία που η φύση μοναδικά προσφέρει;;; Γιατί λειτουργώ μηχανικά, με απάθεια σε ότι συμβαίνει γύρω μου;;; Όχι πρέπει να σηκωθώ, πρέπει να κάνω κάτι, πρέπει να γελάσω ξανά. ΔΕΝ πρέπει να φοβάμαι. Ο φόβος σε κρατάει μακριά από τα όνειρά σου… Κι εγώ δεν θέλω να σταματήσω να ονειρεύομαι. Δεν θα τους κάνω τη χάρη. Δεν πρέπει να τους κάνω τη χάρη. Ναι. Μια δύναμη βγαίνει από μέσα μου. Μια δυνατή φωνή. ΟΧΙ. Όχι σε όλους εσάς που μου κόψατε τον ύπνο, τα όνειρα, την ίδια μου τη ζωή. Ναι σε εμένα μπορεί να τα καταφέρατε αλλά δεν θα σας αφήσω να κάνετε το ίδιο στα παιδιά μου. Θα παλέψω. Θα παλέψουμε πολλοί μαζί και είμαι σίγουρη ότι κάτι θα καταφέρουμε. Θα παλέψω γιατί το οφείλω σ’ εκείνα τα ματάκια που με κοιτούν με το αθώο βλέμμα τους. Θα παλέψουμε για εμάς τους ίδιους, θα παλέψουμε γιατί το οφείλουμε για το αύριο των παιδιών μας.
