Εβδομήντα πέντε χρόνια μετά την εξόντωση του Ποντιακού Ελληνισμού από τον Μουσταφά Κεμάλ... η Ελληνική Βουλή καθιέρωσε επιτέλους επίσημα την 19η Μαίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας τους. Τόσα χρόνια χρειάστηκε να περιμένουν οι μάρτυρες και απόγονοι των θυμάτων της τουρκικής βαρβαρότητας, για να αναγνωριστεί η τραγωδία τους ιστορικά στην Ελλάδα. Ωστόσο, οι 353.000 επίσημα καταγεγραμμένοι νεκροί και οι άλλοι τόσοι ξεριζωμένοι και διασκορπισμένοι αγνοούμενοι, αποτελούν πάντοτε για τους Πόντιους μια μνήμη στοιχειωμένη στην ψυχή.
Η πατρώα γη τους, που φιλοξένησε έναν πολιτισμό χιλιετιών, έγινε θέατρο μιας θηριωδίας που υπηρετούσε τα επεκτατικά σχέδια του Κεμάλ, και την επιδίωξή του να εξολοθρεύσει τις αλλότριες εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες. Ο Ποντιακός Ελληνισμός, υπέστη εντελώς άδικα απίστευτες βαρβαρότητες και βασανιστήρια, αναγκαζόμενος να εγκαταλείψει τα εδάφη ώστε να σβήσουν τα ίχνη του από την περιοχή.
Όμως η ιστορία δεν τελείωσε εκεί, τότε. Η βάρβαρη τουρκική χείρα, εξακολούθησε το "αφομοιωτικό" της έργο, εφαρμόζοντας άγρια βασανιστήρια και δολοφονίες χριστιανών από το ισλαμο-κεμαλικό κατεστημένο. Προς έκπληξη πολλών, το συνεχίζει με ανάλογο τρόπο ακόμα και σήμερα. Η άσκηση βίας και τρομοκρατίας, στοχεύει συνεχώς στις εκφάνσεις του αυτόχθονου πολιτισμού, απαγορεύοντας την επικοινωνία στην Ποντιακή γλώσσα και επιχειρώντας να καταστρέψει την πολιτισμική και ιστορική ταυτότητα της περιοχής.
Οι εκδηλώσεις μνήμης που γίνονται κάθε χρόνο, μας φέρνουν στο νου θλιβερές μνήμες, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο αγώνας που κάνουν οι Πόντιοι, είναι πολύ μεγάλος για να επιβραβευτεί με λίγα μόνο δάκρια από την πλευρά των Ελλήνων της κεντρικής Ελλάδας. Και ας μην ξεχνάμε, τα βρεγμένα μάτια στεγνώνουν εύκολα, αλλά η λήθη πληρώνεται ακριβά γιατί καμιά φορά εκδικείται... Αν η Ιστορία είναι ένα δώρο του Θεού στους ανθρώπους για να θυμούνται πώς βάδισαν στους δρόμους της ζωής, οι πικρές μνήμες θα έπρεπε να θεωρούνται διπλό δώρο. Γιατί ο πόνος διδάσκει και η διδαχή του συμβαδίζει με την διάρκεια της οδυνηρής μνήμης.
Αν λοιπόν οι εκδηλώσεις μνήμης της Ποντιακής τραγωδίας ή άλλων συναφών, μας γεννούν κάποια συναισθήματα θλίψης, ας σταθούμε λίγο παραπάνω να σκεφτούμε. Ισως κάποιοι θεωρούν ότι οι ιστορίες των Ποντίων, δεν αφορούν τόσο πολύ εμάς τους παλιολαδίτες. Ισως αγνοούν ακόμα το μέγεθος εκείνης της τραγωδίας ή δεν έχουν εκτιμήσει τις μακροπρόθεσμες συνέπειές του στην εξέλιξη της ελληνικής επικράτειας, εδαφικά και πολιτισμικά. Έπειτα, ας μην ξεχνάμε κάτι ακόμα "Μηδενί συμφορά ονειδίσεις, κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον...". Η ατυχία του ποντιακού ελληνισμού και εν γένει του Μικρασιατικού, είναι ατυχία πανελλήνιας εμβέλειας, ενώ ο τουρκικός επεκτατισμός, μια τάση που συνεχώς αναζωπυρώνεται εις βάρος της Ελλάδας.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, δεν είναι απλώς ένα δικαίωμά του -που θα έπρεπε να θεωρείται αναμφισβήτητο. Είναι χρέος όλων των Ελλήνων προς τους εαυτούς μας, εφ΄όσον μας αφορά η Ιστορία της πατρίδας μας. Της πατρίδας που πέρασε τα πάνδεινα από την τουρκική βαρβαρότητα και που δεν έπαψε ακόμα να κινδυνεύει από τον τουρκικό επεκτατισμό, παρ΄όλες τις ατελέσφορες μέχρι τώρα προσπάθειες της "ελληνοτουρκικής φιλίας". Γι΄αυτό, ας σταθούμε ευλαβικά δίπλα στον μακροχρόνιο αγώνα των Ποντίων αδελφών μας αναγνωρίζοντας συνειδητά και υπεύθυνα ότι η τραγωδία του ξεριζωμού τους, συνιστά για την Τουρκία ένα στίγμα βαρβαρότητας ανεξίτηλο. Είναι ένα χρέος εθνικό και ιστορικό που μονάχα η θλίψη μας στις ετήσιες τελετές μνήμης της Γενοκτονίας, δεν αρκεί για να το καλύψει...
