Πόσοι άραγε γνωρίζουν τις συνέπειες μιας τέτοιας λύσης; Δεν είμαι οικονομολόγος, τα παρακάτω αποτελούν απλές σκέψεις και διαπιστώσεις ενός κοινού νου. Το μόνο βέβαιο κατά τη γνώμη μου είναι ότι μετά από μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας η γενιά των σημερινών 30άρηδων και ίσως και η επόμενη δεν θα δει όσο ζει άσπρη μέρα. Για μια δεκαετία το! υλάχιστον κανείς δεν θα μας δανείζει και θα πρέπει η χώρα να αρκεστεί στις δικές τις δυνάμεις και σε όσα η ίδια παράγει. Γιατί θα είναι εξαιρετικά ασύμφορη η εισαγωγή οποιουδήποτε ξένου αγαθού, οπότε πράγματα που σήμερα τα θεωρούμε δεδομένα θα σκεφτόμαστε πολύ να τα αγοράσουμε. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι για τα ξυραφάκια που εισάγουμε ξοδεύουμε ετησίως περί τα 80 εκατομμύρια ευρώ. Σκεφτείτε λοιπόν όλα τα προϊόντα που είναι πλέον απαραίτητα στη ζωή μας και τα οποία εισάγουμε: ψυγεία, κουζίνες, αυτοκίνητα, κινητά και βέβαια τρόφιμα. Τίποτα από αυτά δεν παράγεται στην Ελλαδα και για μια αγορά με υποτιμημένο και πληθωριστικό νόμισμα (δραχμή) θα είναι εντελώς απρόσιτα για το μέσο αγοραστή. Θα χαλάει το γερμανικό αυτοκίνητό σας και το ανταλλακτικό να είναι τόσο ακριβό, ώστε να σκέφτεστε αν θα το αγοράσετε (για να αγοράσει κάποιος ευρωπαϊκό αυτοκίνητο ούτε συζήτηση). Γερμανικές και ιταλικές ηλεκτρικές συσκευές; Κομμένες! Gouda Ολλανδίας για τα τοστάκια μας; Κομμένο και αυτό, αφού μπορεί να κοστίζει 10 φορές περισσότερο απ’ ότι σήμερα. Και για όλα αυτά τα προϊόντα που δεν θα μπορούμε να εισάγουμε υπάρχει εναλλακτική ! λύση; Μάλλον όχι, επειδή τίποτα μα τίποτα απολύτως δεν παράγεται στη χώρα μας. Έχουν φροντίσει για αυτό οι μέντορες οικονομολόγοι που μας κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα και η αγροτική μας παραγωγή συρρικνώθηκε τόσο, ώστε η ζήτηση σε βασικά αγαθά και τρόφιμα θα είναι αδύνατο να καλυφθεί από την εγχώρια παραγωγή. Ταξιδάκια στο εξωτερικό; Ούτε λόγος να γίνεται! Το κράτος, αδυνατώντας να καλύψει τις δαπάνες λειτουργίας του, θα αναγκαστεί να προβεί σε έκτακτες περικοπές υπηρεσιών. Πιθανόν θα κλείσουν κάποια νοσοκομεία, σχολεία το ίδιο, νώ και οι διακοπές στην ηλεκτροδότηση θα είναι στην ημερήσια διάταξη, αφού θα είναι εξαιρετικά δαπανηρή η παραγωγή του ρεύματος (στα πιο πολλά νησιά μας η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας γίνεται με μηχανές ντίζελ). Αγανακτούμε δικαίως λοιπόν για τα οικονομικά μέτρα τα οποία μας επιβάλλει η τρόικα; Σε μεγάλο βαθμό θεωρώ απαραίτητα τα μέτρα και μάλιστα έπρεπε να τα είχαμε πάρει εμείς οι ίδιοι προ πολλού, για να μην βρισκόμαστε σήμερα σε αυτή την κατάσταση. Αναρωτηθήκαμε αν το μέχρι σήμερα βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα αντιστοιχούσε στην οικονομική και παραγωγική ικανότητα! της χώρας μας; Όχι, ποτέ ως τώρα δεν το κάναμε. Ο καλομαθημένος νεοέλληνας (από τη δεκαετία του ΄80 και μετά) συνήθισε σε ένα τρόπο ζωής αντιστρόφως ανάλογο με την πραγματική οικονομική του δυνατότητα. 3 τουλάχιστον πιστωτικές κάρτες, δάνειο για σπίτι, δάνειο για αυτοκίνητο, διακοποδάνειο το καλοκαίρι, δάνειο για να σπουδάσει το παιδί του στην Αγγλία κλπ. Πλασματική ευημερία στηριγμένη σε δανεικά! Και το χειρότερο από όλα είναι ότι μέχρι και σήμερα δεν τα σκέφτονται όλα αυτά όσοι ζητάνε την επιστροφή στην προ μνημονίου κατάσταση. Αυτό είν! αι το ζητούμενο; Να επιστρέψουμε στον μικρόκοσμο της δανεικής μας ευδαιμονίας; Δεν νομίζω. Το ζητούμενο είναι η ριζική αλλαγή της οικονομίας μας και της ίδιας της κοινωνίας πρωτίστως, για την οποία όμως πρέπει να αλλάξει ο νεοέλληνας νοοτροπία που χτίσθηκε σε βάθος 3 δεκαετιών. Είμαστε σε θέση να αλλάξουμε; Θα δεχθούμε την περικοπή της κρατικής σπατάλης ή θα συνεχίσουμε να παρακαλάμε για μια θέση στο δημόσιο; Θα πίνουμε ως άνεργοι φραπέ με 5 ευρώ στις καφετέριες της παραλιακής παραπονούμενοι ότι δεν βρίσκουμε δουλειά, ή θα κάνουμε δουλειές που υπάρχουν, απλά μέχρι τώρα τις αφήναμε για τους οικονομικούς μετανάστες; (καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή όπως λέει και ο λαός). Θα δεχθούμε την μείωση των εισακτέων στα ΑΕΙ, ώστε σε αυτά να μπαίνουν όσοι πραγματικά αξίζουν και να παράγει η χώρα τους πτυχιούχους που πραγματικά έχει ανάγκη ή θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μαθητές του 8 και αιώνιους φοιτητές; Θα δεχθούμε την κατάργηση της πανευρωπαϊκής πρωτοτυπίας που λέγεται ‘’πανεπιστημιακό άσυλο’’ , ώστε να μην έχουμε καταστροφές δημόσιας περιουσίας όποτε καπνίσει σε κάθε αναρχικό; Θα διαμαρτυρόμαστε για όσο χρειαστεί έξω από το κοινοβούλιο απαιτώντας την τιμωρία των υπαιτίων όταν ξεσπά κάποιο πολιτικό σκάνδαλο (βλ. βατοπέδι, Siemens κλπ); Θα απαιτήσουμε την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών; Και κυρίως: Θα ψηφίζουμε με γνώμονα το κοινό όφελος ή το ατομικό όπως κάναμε τόσα χρόνια που, απευθυνόμενοι σε πολιτικά γραφεία πουλούσαμε την ψήφο μας για μια υπόσχεση διορισμού στο δημόσιο; Αυτά είναι τα αμείλικτα ερωτήματα των καιρών μας
Αναγνώστης
