"Πώς γίνεται τα μεσήλικα δημοσιουπαλληλικά λαμόγια να είναι στην πλατεία συντάγματος και να υπερέχουν σε αριθμό των νέων?".... και "ΤΙ ΚΟΙΝΟ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΩΝ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΩΝ? ΑΠΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ .
'Ολους τους συμφέρει η πτώχευση της χώρας και αυτήν απεργάζονται."
Επέτρεψέ μου, με όση ψυχραιμία μπορεί να σου απομείνει από την ξέχειλη και ισοπεδωτική αγανάκτησή σου, να σου υπενθυμίσω ότι οι μεσήλικες που βρίσκονται ανάμεσά σου, υπήρξαν και αυτοί νέοι, που έκαναν όνειρα που τους τα γκρέμισαν οι συνθήκες της ζωής. Και αν κατάφεραν να επιβιώσουν και ίσως να καταφέρουν να σύρουν την ύπαρξή τους μέχρι σήμερα εδώ,κινούμενοι στην μετριοπάθεια του δημόσιου επαγγέλματος που ασκούσαν, με τον -κατά συντριπτική πλειοψηφία- μέτριο μισθουλάκο τους και τώρα με την αστέια συνταξούλα τους, το κατάφεραν -πίστεψέ μÎ! µ- έχοντας οι περισσότεροι την αγωνία να μεγαλώσουν τα παιδιά τους -την γενιά σου-, να την εφοδιάσουν με γνώσεις, με κανένα κομπόδεμα για το ξεκίνημά τους, οι τυχερότεροι με κανένα σπιτάκι ή κανένα ακίνητο, οι υπόλοιποι με δεκάδες δάνεια πληρωμένα με τον ιδρώτα τους.
Δεν νομίζω να αξίζει, στην γενιά των γονιών σου, που όσα λάθη και αν έκανε στις επιλογές της, όσο και αν πλανήθηκε από τις μεταπολιτευτικές φανφάρες και τα παρασιτικά τους παράγωγα (τράπεζες, τράστ, πολυεθνικές), να μην τους αναγνωρίζεις ότι έστω και ο πιο τεμπέλης από αυτούς, κάτι έδωσε, κάτι παραγωγικό κατάθεσε. Όσο μηδαμινό και να ήταν αυτό. Όσο και αν ανυπόλυπτα σήμερα μηδενίζεις την παρουσία τους, υπάρχουν. Και όσο και να το αρνηθείς, μέχρι να εκπνεύσουν πάλι εδώ θα είναι, ανεχόμενοι την κριτική σου, αποδεχόμενοι τα λάθη τους, με την γέυη ακόμα νωπή από τις κατουρημένες ποδιές που φίλησαν για να βολευτούν (ή να βολέψουν) και να επιβιώσουν και πολύ συχνά, για να σε αναθρέψουν. Θα είναι εδώ για να σε στηρίξουν, να μεγενθύνουν την δίκαιη φωνή σου να επναστατήσεις, να αλλάξεις, να ισοπεδώσεις, να χτίσεις το όνειρό σου. Και θεατές πάντα στην πορεία σου, στο δρόμο που εσύ θα χαράξεις και θα πορευτείς, δίκαια ή άδικα, θα πορευτούν σεβόμενοι το μέλλον που σου ανήκει.
Σε ικετεύω λοιπόν, στο όνομα τους, στον έστω και ελάχιστο ιδρώτα που έχυσαν, στην έστω και παραμικρή αγωνία που πέρασαν στα χρόνια τους, δείξε την ανοχή σου και την μεγαλοπρέπεια που αρμόζει σε κάθε Νέο Έλληνα. Εδώ και αιώνες, παρά την απαξίωση και την λήθη, οι χοροί των πρεσβύτερων, έσμιγαν στους χορούς των νέων στην πατρίδα μας. Και πάντα η ιαχή των νέων σκέπαζε το μακρόσυρτο τραγούδι τους, τονίζοντας την ελπίδα που γεννιέται.
Με αγάπη
Ένα μεσήλικο δημοσιουπαλληλικό λαμόγιο
