Αγωνιστήκαμε παρέα, με πραγματική αλληλεγγύη.
Βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον όταν είχε πρόβλημα.
Καθησυχάσαμε ο ένας τον άλλον όταν πανικοβαλλόμασταν από τις δολοφονικές επιθέσεις ματ και κουκουλοφόρων.
Βάλαμε ο ένας μαλλόξ στο πρόσωπο του άλλου και όσοι είχαν μάσκες έδωσαν στους άλλους.
Όσοι είχαν νερό έδωσαν στους άλλους για να ξεδιψάσουν.
Μπορεί το Μνημόνιο 2 να πέρασε, αλλά αυτή η Αλληλεγγύη είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα για την αλλαγή της κοινωνίας μας.
Έτσι κι αλλιώς, παρότι είχα μια κρυφή ελπίδα όπως όλοι που αγωνίζονται, ρεαλιστικά δεν πίστευα ότι υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να μην ψηφιστεί από τους εντολοδόχους της Τρόικας και από τα ανθρωπάκια που συνωστίζονται γύρω τους για ένα βουλευτικό έδρανο ή για μια υπουργική πολυθρονάρα.
Και φυσικά κανένας αγώνας δεν κερδίζεται σε ένα-δυο μήνες.
Ένας-δυο μήνες στη γραμμή της Ιστορίας είναι μια ελάχιστη κουκκίδα.
Θα χρειατεί αρκετός αγώνας και αρκετές θυσίες ακόμη μέχρι τη νίκη.
Και αυτή νομοτελειακά θα ρθει, όσο εμείς την επιθυμούμε και την επιζητούμε ενεργά.
Αλλά οπωσδήποτε για να γυρίσει ο ήλιος... θέλει δουλειά πολλή!
Σήμερα παρότι είχε ψηφιστεί το μπουρδέλο το νομοσχέδιο, εμείς καθόμασταν πεισμωμένα στην Ερμού και δε φεύγαμε... έτσι για να μην τους κάνουμε τη χάρη...
Καθόμασταν και συζητούσαμε άγνωστοι με αγνώστους και κάναμε τον απολογισμό αυτής της μεγάλης μάχης. Είπαμε πολλά. Γι αυτά που μας έκαναν να ελπίζουμε, γι αυτά που μας έκαναν να θλιβόμαστε (απουσία σημαντικών μερίδων πληθυσμού) αλλά όλοι συμφωνήσαμε σε ένα πράγμα: ότι τώρα αρχίζουμε!
Όπως και πέρυσι στις 5 του Μάη, όταν ψηφίστηκε το Μνημόνιο 1, εκείνο το απόγευμα τέλειωνε μια μάχη και ξεκίναγε μια άλλη που κορυφώθηκε σήμερα!
Από αύριο ξεκινά καινούρια μάχη που θα κορυφωθεί εντός μικρού χρονικού διαστήματος.
Χαίρομαι που αποκτήσαμε όλη μεγαλύτερη αντοχή στην άνανδρη καταστολή της Αστυνομίας ("τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε") και παρά τις συνεχείς επιθέσεις των άνανδρων κρανιοφόρων, εμείς πλεόν αντέχουμε και δεν αποχωρούμε. Υποχωρούμε προσωρινά και πάλι απ την αρχή!
Σε αντίθεση με τις διαδηλώσεις μέχρι πριν μερικούς μήνες, όπου με το που άρχιζε ο.... χημικός πόλεμος της Αστυνομίας, διαλυόμασταν σχετικά γρήγορα και τραβάγαμε απογοητευμένοι για τα σπίτια μας.
Και όσο δίνουμε τέτοιες μάχες, τέτοιους ωραίους αγώνες, τόσο πιο κοντά θα έρχεται η νίκη!
Γιατί η νίκη δεν είναι η μη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου απλώς, αλλά η έξοδος από το Μνημόνιο, η εθνική ανεξαρτησία, η αναδιανομή του πλούτου και ο εκδημοκρατισμός των θεσμών.
Όλοι για αυτά λένε, όλοι για αυτά λέμε...
Πολλά πρόσωπα πλέον τα γνωρίζω απ αυτές τις μάχες που δώσαμε ο ένας πλάι στον άλλον, αν και δεν ξέρουμε ο ένας το όνομα του άλλου.
Αλλά ξέρουμε ότι μας ενώνουν πολλά πράγματα και κυρίως η απόφασή μας να αλλάξει η χώρα μας! Μας ενώνουν οι κοινές εμπειρίες που αποκομίσαμε, οι κοινοί κίνδυνοι πυο αντιμετωπίσαμε, η κοινή ελπίδα που μοιραστήκαμε, το ίδιο χημικό που αναπνεύσαμε, το κοινό τρελό αστέρι που ακολουθούμε!
Μας ενώνουν τόσα, όσα μας χωρίζουν από τη συμμορία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, από τις συμμορίες αυτών που κερδοσκοπούν πάνω στις ζωές μας.
Άγνωστοι Φίλοι σας ευχαριστώ για όλα!
Ας δώσουμε ραντεβού από αύριο και πάλι στο Σύνταγμα, στους χώρους δουλειάς, στα στέκια, στα πάρκα και οπουδήποτε υπάρχει κόσμος που επιβάλλεται να ξεσηκωθεί!
Καλό αγώνα και να ξέρετε: ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ!!!
(μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές, εκείνη στη Φιλελλήνων που τραγουδούσαμε γεμάτοι περηφάνεια και ανατριχίλα εν μέσω ρίψης χημικών το "Πότε θα κάνει ξαστεριά")
http://toixo-toixo.blogspot.com
