προβληματίζομαι για το αν οι ειρηνικές συγκεντρώσεις είναι από μόνες τους ικανές να πιέσουν αυτούς που κυβερνάνε και να καταλάβουν ότι ο λαός δεν θέλει να συνεχίσει στο δρόμο που έχουν χαράξει αυτοί και οι υπόλοιποι σωτήρες μας.
Στην Αργεντινή για παράδειγμα χρειάστηκε να φτάσουν τα πράγματα σε πολύ ακραίο σημείο. Η κυβέρνηση εκεί και το ΔΝΤ έφτασαν τον κόσμο στην απόλυτη εξαθλίωση και φτώχεια και σε σημείο να δημιουργούνται καταστάσεις που μόνο σε πολέμους θα φανταζόμασταν ποτέ ότι υπάρχουν. Από την άλλη αυτό οδήγησε και σε ακραία αντίδραση από το λαό, ο οποίος τελικά βγήκε στο δρόμο όχι σαν αγανακτισμένος αλλά σαν ψυχασθενής με τσεκούρια και πριόνια και κηνηγούσε ότι "κουστούμι" κυκλοφορούσε.
Δε πιστεύω ότι αρέσουν σε κάποιον αυτές οι εικόνες και δε νομίζω να θέλει κανείς να τις ζήσει, πόσο μάλλον να μπεί σε αυτή τη ψυχολογία που βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι.
Εδώ γεννάται λοιπόν ο προβληματισμός μου που θέλησα να μοιράστώ μέσα από εδώ.
Πρίν φτάσουμε κι εμείς σε κάποιο παρόμοιο σημείο και μιας και ξυπνήσαμε τις τελευταίες μέρες, μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και λίγο παράπέρα πρίν μας προλάβουν οι εξελίξεις?
Μήπως πρέπει να εντείνουμε με κάποιο τρόπο τη πίεση προς τα "πάνω" και να είμαστε πιο ξεκάθαροι στο τί ζητάμε σαν λαός?
Μήπως πρέπει να βγούμε ΟΛΟΙ και να κατασκηνώσουμε, μερά - νύχτα μπροστά από τη Βουλή και να νεκρώσουν τα πάντα μέχρι να γίνει αυτό που ζητάμε?
Μήπως τελικά πρέπει να απαιτήσουμε απο μόνοι μας την έξοδο μας από μια Ε.Ε. η οποία τελικά μονο ενωμένη δεν είναι και να αρχίσουμε από το μηδέν, εξοστρακίζοντας όλους όσους μας έφεραν σε αυτή τη κατάσταση και ζητώντας λογιστικό έλεγχο του συνόλου του χρέους μας.
Είμαστε έτοιμοι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο να δεχτούμε τις συνέπειες και να δουλέψουμε από το μηδέν για εμάς και τα παιδία μας?
Πιστεύω ότι είναι ώρα να πάρουμε τις αποφάσεις μας, ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί. Τα δεδομένα τα έχουμε, τις συνέπειες τις ξέρουμε, μένει η τελική απόφαση που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να είναι δική μας και μόνο δική μας.
Αν ξεκινήσουμε να πιέζουμε τώρα ίσως στο τέλος να έχουμε προλάβει κάποιες από τις ακραίες καταστάσεις που έζησαν κάποιοι άλλοι λαοί. Αν πάλι θέλουμε να περιμένουμε τότε θεωρώ ότι θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για χειρότερα σενάρια.
Το τελευταίο χρόνο αν μετρήσουμε πόσες φορές έχουμε απειληθεί σαν λαός με πτώχευση, με έξοδο από την Ε.Ε. και με επιστροφή στη δραχμή ίσως χάσουμε το μέτρημα. Η μεγάλη απορία μου είναι πως μπορεί κάποιος να πτωχεύσει αύριο όταν σήμερα δεν έχει γάλα για το παιδί του ή φαί ή δουλεία για να καλύψει τις ανάγκες του. Αυτό δεν είναι πτώχευση?
Μήπως αυτό με το οποίο μας απειλούν είναι ή μόνη σωτηρία μας και σε τελική ανάλυση και αυτό που ίσως μας αξίζει μετά από τη νοοτροπία που υπήρχε τόσα χρόνια στη χώρα με τα δάνεια και τα βολέματα?
Μήπως για να έρθει η κάθαρση σε όλα τα επίπεδα πρέπει να έρθει πρώτα το τέλος όλων αυτών των καταστάσεων που μας οδήγησαν εδώ. Μήπως τελικά η χρεωκοπία και η πάυση πληρωμών έιναι ένας τρόπος να ξεβολευτούμε και να αρχίσουμε να πάλι από την αρχή? Μια αρχή σίγουρα πολύ δύσκολη αλλά αυτή τη φορά με το δικό μας κόπο και ιδρώτα και χωρίς δανεικά (αφού έτσι κι αλλιώς δε θα μας δανείζει κανείς).
Δεν θα είναι εύκολο και σίγουρα θα πάρει καιρό αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να το κάνουμε και να φέρουμε από μόνοι μας την ανάπτυξη που ζητάμε. Χωρίς καμία Μέρκελ, ΔΝΤ ή άλλους κέρβερους και τοκογλύφους.
Αναγνώστης
