Η οικονομική και πολιτική χρεωκοπία ante portas (με μία αφιέρωση)
Τα νέα είναι καταιγιστικά.
Οι σφαλιάρες διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά τα παλικάρια της πολιτικής σκηνής συνεχίζουν να προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο (α, συγνώμη, να …δώσουν λύσεις, το είπαν) με τους κλασσικούς πολιτικούς όρους και τη διαχείριση των μίντια. Ότι δηλαδή κάνουν τα τελευταία χρόνια. Μόνο που ο χρόνος έχει τελειώσει. Και στο επίπεδο της πολιτικής και της οικονομίας.
Όσοι διαβάζουν συστηματικά το «Π» και topontiki.gr δεν αιφνιδιάζονται από τις εξελίξεις. Δεν είναι ότι χαιρόμαστε που τα είχαμε πει. Σε τέτοιες περιστάσεις δεν έχει νόημα να βλογάει κανείς τα γένια του. Το μόνο νόημα «είναι» ότι ήμασταν μια φωνή προειδοποίησης. Για όποιον καταλάβαινε…
Ας δούμε λοιπόν, γιατί ο χρόνος μας έχει τελειώσει μετά το χθεσινό κουκλοθέατρο με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Να ξεκινήσουμε με την οικονομία, πλέκοντας σταδιακά και την πολιτική: Από προχθές που ύστερα από το Eurogroup «φάνηκε» το πρόβλημα στην 5η δόση, τα ασφάλιστρα κινδύνου των ελληνικών 5ετων ομολόγων ενισχύθηκαν κατά 142 μονάδες βάσης (9%), σε νέο ιστορικό υψηλό στις 1.732 μονάδες.
Τα spread των 10ετών ομολόγων ξεπέρασαν τις 1500 μονάδες με την απόδοση να υπερβαίνει το 18%, των 5ετώ ομολόγων έφτασε τις 2.300 μονάδες ενώ των 2ετων ομολόγων πλησίασαν τις 2.700 μονάδες, με την απόδοσή να φτάνει το 27% .
Οι ελληνικές τράπεζες υποβαθμίστηκαν για μία ακόμη φορά, ενώ φτάσαμε στο σημείο να τσεκάρονται από τους (λ)οίκους αξιολόγησης και οι γαλλικές τράπεζες επειδή είναι εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα. Και μπορεί να μην αγαπάμε τους οίκους, αλλά για τις ελληνικές τράπεζες, δεν έχουμε παρά να διαπιστώσουμε ότι τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν είναι μεγαλύτερης αξίας από την χρηματιστηριακή τους αξία -σε μερικές περιπτώσεις μικρών οίκων και τις καταθέσεις τους μαζί.
Τώρα, με δεδομένο ότι το ΔΝΤ έθεσε ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της συμμετοχής του στην 5η δόση, την παροχή αποδείξεων για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, και κυρίως την κάλυψη του κενού χρηματοδότησης των δανειακών αναγκών της χώρας μετά τους πρώτους μήνες του 2012, έγινε προφανές ότι ο «κίνδυνος» μιας καταψήφισης του Μεσοπρόθεσμου θα φέρει τη χώρα στα όριά της. Γιατί;
Απλά γιατί χωρίς την 5η δόση και με τα ταμειακά αποθέματα της χώρας να διαρκούν το πολύ για τον επόμενο μήνα, έχουμε απλά «τελειώσει». Η διαφαινόμενη, δε, πρόθεση της Ευρώπης να αποφασίσει το πακέτο βοήθειας για τη χώρα στις 11 Ιουλίου, δείχνει ότι τόσο η Ευρώπη όσο και το ΔΝΤ περιμένουν πρώτα την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και μετά να εγκρίνουν την αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους από το 2012 ως το 2014.
Και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο ΓΑΠ, έπαιξε αυτό το γαϊτανάκι, με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αφενός για να ψήσει τους δικούς του και αφετέρου για να βάλει στο «κόλπο» (υπερψήφισης του Μεσοπρόθεσμου) και τη Ν.Δ.
Το κακό όμως είναι ότι η εποχή και οι περιστάσεις δεν ενδείκνυνται για τέτοια πολιτικά παιχνίδια. Όπως διάβαζα στο σχόλιο ενός ξένου αναλυτή: «ένα μόλις χρόνο από την “διάσωση” της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, η χώρα πέφτει σε ύφεση ανάλογη με αυτή της δεκαετίας του ’30. Μια Χώρα που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, δεν αποπληρώνει το χρέος της. Ούτε φέρνει υπό έλεγχο το έλλειμμά της. Πλέον δεν αποτελεί ερώτημα το εάν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει, αυτό όλοι το αποδέχονται. Είναι απλώς ζήτημα χρόνου, ποσοστού και όρων. Και το βασικό ερώτημα είναι ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό». Άλλωστε στα γραφεία στοιχημάτων η ελληνική χρεωκοπία θεωρείται δεδομένη σε βαθμό 74% και πλέον δεν αποτελεί ένα καλό ποντάρισμα. Τώρα περιθώρια κέρδους έχουν όσοι παίζουν στη διάσωση.
Με τα δραματικά αυτά γεγονότα να απλώνονται ως δεδομένα πλέον, είναι σαφές ότι η κυβέρνηση και οι υπουργοί της δεν γνώριζαν, ή απλά δεν μπορούσαν να λύσουν ένα πρόβλημα με τόσο μεγάλες διαστάσεις. Επομένως, και ο ανασχηματισμός που θα κάνει σήμερα ο ΓΑΠ, δεν έχει κανένα νόημα.
Άλλωστε και οι φωνές διαμαρτυρίας μέσα στο ΠΑΣΟΚ, δεν πρότειναν άλλες λύσεις. Μόνο τους διαχειριστές κατηγορούσαν. Κι αν στη Ν.Δ. δεν νιώθουν έτοιμοι να «μοιραστούν» σήμερα το πρόβλημα, τι θα μπορέσουν άραγε να κάνουν όταν θα πάνε να το επιλύσουν μόνοι (και με τα γνωστά συστημικά προβλήματα);
Δυστυχώς, τόσο ο Γιώργος, όσο κι ο Αντώνης, συναπόφοιτοι των Κολλεγίων της Ανατολικής Ακτής των ΗΠΑ στη δεκαετία του ‘70, δεν δείχνουν να είναι… «up to the circumstances» (στμ. στο ύψος των περιστάσεων) όπως έλεγαν στα Σχολεία που φοίτησαν. Και είναι πολύ πιθανόν επί των ημερών τους η πολιτική σκηνή όπως την ξέραμε να σταματήσει να υπάρχει. Όπως σίγουρα θα σταματήσει να υπάρχει η οικονομία...
Όπερ και η κάτωθι… αφιέρωση!
