Απαλλαγμένος αν όχι πλήρως -θα ήταν και υπερβολή άλλωστε- σε σημαντικό όμως βαθμό, για τα πρόσωπα που θα πλαισιώσουν το νέο κυβερνητικό σχήμα, σκέφτομαι πως...
παρά τα γρήγορα βήματα στο κενό, τις ερμηνείες και τις αναγνώσεις, τα προβλήματα που ανέδειξαν την σημερινή έκπτωση, παραμένουν εδώ. Και ζητούν λύση. Αξιώνουν διαχειριστή.
Αναμφισβήτητα οι εξελίξεις της τελευταίας περιόδου θα καταλάβουν ένα σημαντικό κομμάτι στις έρευνες των ιστορικών του μέλλοντος. Δεν περιμένω από τους σημερινούς πρωταγωνιστές να επιδείξουν την επιβαλλόμενη από τα πράγματα ψυχραιμία, άλλωστε δεν μπορείς να περιμένεις πράγματα από κάποιον που αποδεδειγμένα δεν μπορεί ή ποτέ δεν θέλησε να σου δώσει. Περιμένω όμως από εκείνους που δεν συμμετείχαν στο πάρτι, που αντελήφθησαν έστω καθυστερημένα ότι η ιστορία που ο Γιώργος Παπανδρέου έγραψε, δεν βγάζει πουθενά, να προτείνουν διέξοδο.
Το σαθρό και το γκρίζο που καταγγέλλουν δικαιολογημένα οι πλατείες, υποστήριξαν ή ανέχθηκαν επί σειρά ετών οι ίδιοι οι καταγγέλλοντες. Εκούσια ή ακούσια συναίνεσαν, συνυπέγραψαν, χειροκρότησαν… Και τώρα; Τώρα δηλώνουν αγανακτισμένοι. Δικαίως, αφού ποτέ δεν συνηγόρησαν σε ό,τι ακολούθησε, ποτέ δεν νομιμοποίησαν την κυβέρνηση Παπανδρέου να κάνει ό,τι έκανε. Τα αποτελέσματα της διαμαρτυρίας τους προφανή και δύσκολα αναστρέψιμα.
Δεν θα ήταν αυτές οι εξελίξεις αν η πλατεία στο Σύνταγμα ήταν άδεια. Αν οι πολίτες αυτής της χώρας συνέχιζαν να αυτοακυρώνονται, επιτρέποντας σε οποιονδήποτε να ερμηνεύει όπως του καπνίσει την σιωπηρή τους διαμαρτυρία.
Φθάσαμε μέχρις εδώ και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο δρόμος ήταν δύσκολος, δύσβατος και μακρύς. Το… «εδώ» όμως δεν είναι και ποτέ δεν υπήρξε ο αρχικός προορισμός. Ζητούμενο δεν ήταν ποτέ να καταγραφεί απλώς η χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος ή ότι η κυβέρνηση εξήντλησε το πολιτικό της κεφάλαιο. Ζητούμενο ήταν και παραμένει η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, ο επαναπροσδιορισμός του χρέους, η δικαιοσύνη και η καλύτερη δυνατή εκπροσώπηση του εκλογικού σώματος στην Δημοκρατία μας. Ακούστηκαν πολλά το τελευταίο 20ήμερο, πολλά εξ’ αυτών θα μπορούσα ανέτως να τα χαρακτηρίσω και μπούρδες! Όμως δεν θα πάψω να ευλογώ και να συμπαρίσταμαι όλους εκείνους που το προκινδυνεύουν. Μέσα από την διατύπωση απόψεων και σκέψεων άλλωστε μπορεί να προέλθει η σύνθεση. Η διατύπωση των συγκεκριμένων προτάσεων που απαιτούνται για την έξοδο από την υφιστάμενη κρίση.
Τι εννοώ; Είναι σημαντικό, αλλά εύκολο να κάθεσαι απέναντι από την Βουλή και να πετάς «βελάκια». Να σιχτιρίζεις τους σημερινούς ένοικους. Δικαίως συμβαίνει, αλλά δεν φθάνει. Δεν φθάνει για να φύγει το μνημόνιο, δεν φθάνει για να βρεθούν δουλειές, δεν φθάνει για να μπορείς να κοιτάζεις ή να ονειρεύεσαι το μέλλον προσδοκώντας… Εκτός κι αν έχεις συνθηκολογήσει με την ιδέα να αφήνεις εσαεί στους άλλους την πρωτοβουλία των κινήσεων. Κινήσεων που εσύ στην συνέχεια θα καταγγέλλεις μέχρι τα βαθιά σου γεράματα μέσα από κάποια πλατεία…
