με την προσδοκία ότι οι οιωνοί πολιτικής ανατροπής στο Μέγαρο των Ιλισίων Πεδίων, δεν θα αποδειχτούν «στιγμιαίο λάθος», που… διορθώθηκε με την εξουδετέρωση του Ντομινίκ Στρος-Καν. Ο πρώην Γενικός Διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου εμφανιζόταν ως ο περίπου βέβαιος νικητής της μονομαχίας με τον Νικολά Σαρκοζί, που θα σηματοδοτούσε την εκλογή ενός Σοσιαλιστή στην Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια, και το 1988, οπότε μεσουρανούσε η εμβληματική φυσιογνωμία του Φρανσουά Μιτεράν.
Χωρίς τον Στρος-Καν στην κούρσα, τα ονόματα που… παραμένουν μαζί μας, είναι τρία: Του Φρανσουά Ολάντ, της Μαρτίν Ομπρί και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Ο Ολάντ υπήρξε επί σειρά ετών Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Υπονομεύτηκε από τη σύντροφο της ζωής του, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, τελικά ωστόσο πήρε την πολιτική εκδίκησή του, όταν στήριξε για τη διαδοχή του στο κόμμα τη Μαρτίν Ομπρί.
Το «περίεργο τρίγωνο» αναμένεται να αναμετρηθεί και πάλι, αυτή τη φορά για το μέλλον της Γαλλίας. Σε αντίθεση με το 2007, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ μοιάζει ξεθωριασμένη, αν όχι σκουριασμένη υποψηφιότητα. Επομένως, η μάχη θα κριθεί ανάμεσα στους δυο άλλοτε συμμάχους.
Μετά τη βίαιη απόσυρση του Στρος-Καν από το πολιτικό σκηνικό, ο Φρανσουά Ολάντ ήρθε να καλύψει το κενό των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων που συνόδευαν την υποψηφιότητα του DSK. Και οι δημοσκοπήσεις φαίνεται να τον δικαιώνουν, μιας και βρίσκεται μπροστά από τον Νικολά Σαρκοζί.
Με τη γαλλική πολιτική κουλτούρα όμως… δεν τα βγάζεις εύκολα πέρα. Έτσι, υπάρχει η «σιωπηλή αίσθηση» ότι όσο περνάει ο καιρός και πλησιάζουμε στις κάλπες, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Ολάντ έναντι του Σαρκοζί θα ξεθωριάζουν. Επειδή δεν έχει κάτι το εμπεδωμένα ανατρεπτικό να προβάλει.
Κάπου εκεί, μπαίνει στο κάδρο η κόρη του Ζακ Ντελόρ. Η Μαρτίν Ομπρί έχει μια πολιτική παρακαταθήκη από το παρελθόν της, πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί μια ενδιαφέρουσα προεκλογική ρητορική. Σε πείσμα των βαρόνων του Σοσιαλιστικού Κόμματος, και των αντιδράσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή του πολιτικού δημιουργήματος του… πατέρα της, πέτυχε τη μείωση του ωραρίου εργασίας στη Γαλλία, από 39 σε 35 ώρες.
Σε εκείνη την επώδυνη διαπραγμάτευση ήταν που κέρδισε τον χαρακτηρισμό της «σκληρής», αν και η ίδια αυτοχαρακτηρίζεται «μάλλον υπερβολικά ευαίσθητη».
Το επιτελείο της δείχνει διάθεση για παιχνίδισμα με τους συμβολισμούς. Η Μαρτίν Ομπρί προβάλλεται ως η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και ακόμη περισσότερο, ως η… Μέρκελ της Αριστεράς. Ένα ενδιαφέρον πείραμα, αρκεί να μην συμπέσει στην πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την… ορίτζιναλ Άνγκελα.
www.statesmen.gr
