Δυο μέρες με πόνεσες, με χτύπησες, με έκανες να κλάψω από τα δακρυγόνα σου...
Δυο μέρες με δηλητηρίασες με τον καρκίνο που μου έριξες...
Δυο μέρες, έκανες την γυναίκα μου, να σπάει τα τηλέφωνα για να δει αν είμαι καλά ή σε κάποιο νοσοκομείο...Δυο μέρες, με έριξες στην καυτή άσφαλτο και σηκώθηκα πολλές φορές ματωμένος...
Σε δυο μέρες, πέρασε όλη μου η ζωή σαν ταινία, μπροστά από τα μάτια μου...
Σε έβλεπα να με κοιτάς και να μου λες "Τι να κάνω;"...σου έγνεψα "Πέτα τα όλα και έλα μαζί μου"...γιατί και η δική σου γυναίκα σπάει τα τηλέφωνα για να δει αν είσαι καλά...
Δεν το έκανες και με απογοήτευσες...Όπως οι 155 που ξεπούλησαν εμένα, εσένα, τα παιδιά μας!
Και τώρα τι...; Τι θα πεις μεθαύριο στα παιδιά σου για αυτές τι δυο μέρες;
Εγώ, ξέρω τι θα τους πω...Θα τους δείξω τις φωτογραφίες μου, να με τραβάς σαν το σκυλί ματωμένο και δηλητηριασμένο...
Τα παιδιά μου ξέρεις τι θα πουν;
Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΑΣ...
Τα παιδιά σου ξέρεις τι θα πουν;
Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΦΡΟΣ...
Κρίμα...
