Βρισκομουν στη θεση σας πριν απο 10 περίπου χρονια. Δεν καταφερα να πιασω την πρωτη μου επιλογη (λογω κακων συγκυριων)και αναγκαστηκα να φοιτησω σε ενα τει(17η επιλογη) που ουτε καν ειχα ποτε φανταστει. Αισθανομουν απαισια, αποτυχημενη, οτι γκρεμιστηκαν τα ονειρα μου και αλλα τετοια που ειμαι σιγουρη οτι σκεφτεστε κι εσεις για τον εαυτο σας. Εκανα ομως λαθος. Αυτη η στραβοτιμονια στη ζωη μου ηταν η απαρχη για να γινουν τελικα τα ονειρα μου πραγματικοτητα. Σπουδασα κανονικα σε εκεινο το τει (διοτι δεν ειχα το κουραγιο να ξαναδωσω πανελληνιες)! Περασα μια καταπληκτικη και ανεπαναληπτη φοιτητικη ζωη. Κι οταν πηρα το πτυχιο μου στα 22 μου (φορτωμενη απο επιπλεον εφοδια, γνωσεις και εμπειριες) αισθανομουν πλεον πιο ωριμη απο ποτε να κυνηγησω το ονειρο μου, που το ειχα βαλει για λιγο στην αναμονη (η΄στο ψυγειο, αν προτιματε).εδωσα κατατακτηριες εξετασεις και περασα 3η στο πανεπιστημιο που ηθελα.πηρα το δευτερο πτυχιο μου μεσα σε 2 χρονια και επιασα αμεσως δουλεια. Και να σας πω κατι: αισθανομαι πολυ υπερηφανη που τα καταφερα. Και ξερετε γιατι τα καταφερα; γιατι δεν το εβαλα κατω. Γιατι δεν αφησα τις μαυρες σκεψεις να με κατακλυσουν. Πηρα την τυχη μου στα χερια μου και την αξιοποιησα οπως εγω ηθελα. Σημερα ειμαι 28 χρονων και ετοιμαζομαι να παρω και τριτο πτυχιο.οχι, δεν κανω συλλογη απο πτυχια, κανω συλλογη τα ονειρα μου που καποτε πιστεψα οτι γκρεμιστηκαν...
Αναγνώστης
