(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
Η κοσμοπλημμύρα διαδηλώνει ειρηνικά και περιμένει.
Τους πολιτικούς να πάρουν θέση, να τα βρουν μεταξύ τους κι αν δεν τα βρουν να κινηθούν για εκλογές. Άλλοτε θα’ χαν ξαμολήσει «μπιστικούς», θα’ χαν ετοιμάσει λόγους προεκλογικούς προβάροντάς τους στον καθρέφτη. Σήμερα λουφάζουν, γενικώς, και περιμένουν οι αντίμαχοι ποιος πρώτος θα τραβήξει το πιστόλι. Λες και μας νοιάζουν τα κομματικά τους όσο μας ένοιαζαν. Μέχρι τότε η μέγγενη θα σφίγγει, οι ελπίδες λιγοστεύουν και το ηθικό θα πέφτει.
ΚΑΙ είναι πάνω απ’ όλα το ηθικό, στη μάχη. Και περιμένουμε κινήσεις τους που θα το ενισχύσουν. Για κουράγιο και υπομονή στο σταυροδρόμι. Με μιαν επίθεση ειρήνης, που θα μας μπάσει στο κάστρο. Κάνει τα λάθη της η Κυβέρνηση που τα αντιδιαστείλαμε απ’ τα καλά της, δέχονται ομαδικά πυρά οι κυβερνώντες(;) γιατί όλοι (μας) πρέπει να «εκτονωθούμε», τρώνε στη…μάπα τους «δυσαρεστημένους» (γιατί αποκλείστηκαν) Μητρόπουλους που λύσσαξαν και τις τσιρίδες του κ. Μαριά, αλλά δεν κάνουν απλές κινήσεις που θα τόνωναν το ηθικό μας. Τι περιμέναμε, λοιπόν;
ΝΑ βάλουν χέρι στα πιράνχας του ΕΣΥ και στο κομπόδεμα των μεγαλογιατρών, στην Ελβετία. Με (νέο) νόμο να στριμώξουν τους μαγαλομιζαδόρους και τότε αυτοί θα’ χαν τσακιστεί για να ξεράσουν την αλήθεια και να επιστρέψουν τα κλεμμένα, στο κατώφλι του κελιού. Να πετσοκόψουν τους (16) μισθούς των «εργαζομένων» της βουλής και τις δαπάνες υπουργείων (όπου τα κλιματιστικά δεν κλείνουν το σαββατοκύριακο) και τους ηγεμονικούς μισθούς διευθυντάδων.
ΚΑΙ πάμε σ’ αυτούς καθ’ αυτούς που μάντρωσαν την ύπαρξή τους σε τείχος προστατευτικό και με τη τσέπη ανοιχτή για επιτροπές και υπερωρίες, συντάξεις (πολλαπλές) και επιδόματα. Έναν αστυνομικό στη…δούλεψή του έκαστος κι αν δεν γουστάρει (ακόμα κι αν φοβάται) να παραιτηθεί. Μια σύνταξη και η κοροϊδία…τέλος. Ένας (μία) γραμματέας στο γραφείο και πολύς τους πέφτει, αποκλειομένων των συγγενών (άρα και των συζύγων).
ΚΑΙ, βέβαια, που βρίσκεις τη δύναμη να τους το επιβάλεις, μιας και αυτοί οι ίδιοι νομοθετούν; Ρίξε, λοιπόν, τη ματιά στην ήρεμη θάλασσα των αγανακτισμένων, πριν πιάσει θύελλα και σκάσει το άγριο κύμα, κάνε τους νεύμα να τη δουν κι αυτοί. Ως κυβέρνηση που κρατάει μαχαίρι και πεπόνι, ως κοινοβούλιο πολιτικών με αξεπλήρωτες «αμαρτίες». Αν περιμένουν (γι αυτά που περιμένουμε) κοιτώντας αδιάφορα το ποτάμι και δεν γραδάρουν την οργή του κόσμου, θα τους πάρει το…ποτάμι.
