της Σοφίας Βούλτεψη
Σε όλα τα κουραστικά ακούμε κατά καιρούς – περί αναμόρφωσης, επανίδρυσης, αξιοκρατίας, συμβόλαια με τον λαό και άλλα φληναφήματα – τελευταία έχει προκύψει και μια...παρελθοντολαγνεία, που βεβαίως ουδεμία σχέση με τα πραγματικά περιστατικά και την Ιστορία έχει.
Έχουν ξαφνικά γίνει όλοι ιστορικοί, μελετητές και - βασιζόμενοι στο γεγονός ότι έπλασαν έναν λαό που δεν μελετά την Ιστορία του - πετάει ο καθένας ό, τι του κατέβει στο κεφάλι.
Μπερδεύουν χρονολογίες με γεγονότα, την αποστασία με το βασιλικό πραξικόπημα και τα Ιουλιανά.
Κατά την συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ξέσπασε και καυγάς για το πότε αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα!
Απίστευτο και όμως αληθινό! Οπότε, ξεκινήσαμε από τα ξερονήσια (που έκλεισαν επί Καραμανλή και αυτό το γνωρίζουν μόνο όσοι πήγαν στην Μακρόνησο και οπωσδήποτε δεν βρίσκονταν στην αίθουσα του κοινοβουλίου) και καταλήξαμε στην ανέγερση ανδριάντα του Καραμανλή!
Από την απαξίωση στην μυθοποίηση. Από τον μινιμαλισμό στον μαξιμαλισμό.
Έτσι είναι το πολιτικό μας σύστημα. Βουτηγμένο στην άγνοια, την υπερβολή και τη διαστρέβλωση.
Περάσαμε και από την προ της δικτατορίας εποχή, οπότε πληροφορηθήκαμε από τον πρωθυπουργό πως στη χώρα συνέβαιναν ανωμαλίες κάθε φορά που η «δημοκρατική παράταξη» έφτανε στην πηγή για να πιει το νερό της εξουσίας.
Ως εκεί. Διότι αν γινόταν πραγματική ιστορική αναδρομή, και όχι κουβέντα προς χάριν των εντυπώσεων, τότε θα είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε πως ο Γεώργιος Παπανδρέου εξελέγη πρωθυπουργός τον Νοέμβριο του 1963, παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο, ζήτησε νέες εκλογές και τον Φεβρουάριο του 1964 τις κέρδισε με το θηριώδες ποσοστό του 53%.
Το πώς ξοδεύτηκε αυτό το ποσοστό δεν σχετίζεται με τις γνωστές καταγγελλόμενες (και εν πολλοίς αληθινές) ανωμαλίες.
Ξοδεύτηκε κατ’ αρχήν με αφορμή το Κυπριακό, όταν απορρίφθηκε το σχέδιο Άτσεσον, αν και ρεαλιστικό. Και απορρίφθηκε διότι υπήρξε διαφωνία μεταξύ του Γεωργίου Παπανδρέου και του γιου του Ανδρέα.
Ακολούθησε, τον Ιούλιο του 1965, η απόλυση του Γ. Παπανδρέου από τον βασιλιά, μετά την ρήξη τους σχετικά με το πρόσωπο του υπουργού Άμυνας, και ο σχηματισμός κυβερνήσεων των λεγομένων «αποστατών», καθώς προέρχονταν από την Ένωση Κέντρου.
Ο Παπανδρέου κήρυξε «ανένδοτο αγώνα» κατά της εκτροπής και στους δρόμους ξεσπούσαν ταραχές.
Οι υπηρεσιακές κυβερνήσεις έπεφταν η μία μετά την άλλη και – κάτι που επίσης επιμελώς αποσιωπάται - είναι ότι το 1966, μετά την πτώση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου και την ορκωμοσία κυβέρνησης υπό τον Παρασκευόπουλο, ξέσπασε διαφωνία μεταξύ Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Τότε ήταν που ο Ανδρέας απείλησε τον πατέρα του ότι θα πάρει τους σαράντα βουλευτές του και θα φύγει - υποχρεώνοντάς τον τελικά να… πειθαρχήσει.
Αλλαγή φρουράς
Δεν είναι, λοιπόν, τα πράγματα όπως παρουσιάζονται. Για τα χάλια της Ελλάδας, τον διαρκή διχασμό και τις εμφύλιες εσωκομματικές συγκρούσεις φταίνε όλοι.
Και ας μην παριστάνουν τώρα τις αθώες περιστερές.
Ας μην παριστάνουν τις αθώες περιστερές και όσον αφορά στα θέματα αξιοκρατίας. Ότι τάχα επί ΠΑΣΟΚ, το 1981, βγήκαν από το περιθώριο οι παραγκωνισμένοι, όπως είπε προχθές στη Βουλή ο πρωθυπουργός.
Διότι για να συμβεί αυτό, μπήκαν στο περιθώριο οι «άλλοι». Δεν έγινε αξιοκρατία. Αλλαγή φρουράς έγινε.
Ακόμη και μετά την ψήφιση του νόμου για το ΑΣΕΠ, το 2001, ακολούθησαν… 49 τροποποιήσεις του με ένα σωρό απαράδεκτες εξαιρέσεις, εξαιτίας των οποίων έχουμε και τις σημερινές κρατιστικές εκρήξεις τις οποίες καλείται να διαχειριστεί ο «τρώσας», δηλαδή το ΠΑΣΟΚ.
Και δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
Ακούσαμε κατά την συζήτηση στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης τον πρώην υπουργό Εσωτερικών (υπερυπουργό, υπερσυντονιστή και ενίοτε πρωθυπουργεύοντα στο πρόσφατο παρελθόν) και νυν υπουργό Υποδομών, να λέει πως όλους τους προηγούμενους μήνες συντελέστηκε(!) η αναμόρφωση του κράτους.
Είπε επίσης ότι η παρούσα κυβέρνηση προχώρησε στην κατοχύρωση των αξιοκρατικών προσλήψεων (αναγκαστικά αφού δεν γίνονται προσλήψεις, διότι τα του παρελθόντος πρασινοφρουρικά τα γνωρίζουν και τα θυμούνται όλοι).
Τα ίδια γίνονται και τώρα σε επίπεδο κρίσεων διευθυντικών στελεχών στον δημόσιο τομέα.
Πιστεύει άλλωστε κανείς ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν χρησιμοποίησε την περίφημη διαδικασία των βιογραφικών και του opengov μόνο για προπαγάνδα, τοποθετώντας στο τέλος σε διάφορες θέσεις αυτούς που είχαν αποφασιστεί από την αρχή;
Opengov με επιλαχόντες
Και καλό θα είναι να μην προσπαθήσει κανείς να το αρνηθεί. Υπάρχουν δύο τελευταία κραυγαλέα παραδείγματα, που επανήλθαν στην επιφάνεια με αφορμή τις παραιτήσεις στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Τις θέσεις των κυρίων Φλωρίδη και Νασιώκα στη Βουλή, κατέλαβαν, ως γνωστόν, οι πρώτοι επιλαχόντες Γ. Φραγγίδης και Βάσω Αλεξανδρίδου.
Ήσαν δηλαδή οι πρώτοι επιλαχόντες των ψηφοδελτίων του ΠΑΣΟΚ στο Κιλκίς και στη Λάρισα. Ως εδώ κανένα πρόβλημα.
Έλα, όμως, που έτσι πληροφορηθήκαμε πως ο κ. Φραγγίδης είχε, μετά την αποτυχία του να εκλεγεί, τοποθετηθεί διοικητής στο Νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος» της Θεσσαλονίκης.
Γνωρίζω την απάντηση: Είναι γιατρός, υπήρξε Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Κιλκίς και τα λοιπά.
Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος της τοποθέτησής του. Έτσι κι’ αλλιώς, μας διαβεβαίωναν πως τα νοσοκομεία θα ανατεθούν σε μάνατζερ. Και οι γιατροί, καλοί και χρυσοί, αλλά μόνο μάνατζερ δεν είναι.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τις εκλογές του 2009, έπρεπε να βρεθεί για τον κ. Φραγγίδη μια θέση για να ανταμειφθεί για την συμμετοχή του στον εκλογικό αγώνα, αλλά και για την προηγούμενη δράση του – από τον καιρό του ΠΑΚ μέχρι την εκλογή του σε δημοτικά και νομαρχιακά συμβούλια και τις προσπάθειές του ως υποψήφιος Νομάρχης του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2006.
Έπρεπε να ανταμειφθεί και για το γεγονός ότι, όπως διαβάσαμε στο βιογραφικό του, είχε απομακρυνθεί από το ΠΑΣΟΚ, όπου επέστρεψε μετά την εκλογή του Γ. Παπανδρέου στο αξίωμα του Προέδρου του κόμματος.
Η περίπτωσή του είναι χαρακτηριστική – διαφορετικά δεν θα αναφερόμουν σ’ αυτήν.
Όπως χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση της αντικαταστάτριας του κ. Νασιώκα, πρώτης επιλαχούσας κι’ αυτής, που όταν στις εκλογές του 2009 απέτυχε να εκλεγεί, τοποθετήθηκε περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων.
Απομακρύνθηκε, βέβαια, αλλά για άλλους λόγους, στους οποίους δεν αναφέρομαι. Tο βασικό ζήτημα είναι πάλι το ίδιο: Βρέθηκε και γι’ αυτήν δουλειά να κάνει για να ανταμειφθεί για τις δύο αποτυχούσες προσπάθειές της να εκλεγεί βουλευτής.
Ας αφήσουν, λοιπόν, όλοι κατά μέρος τα περί αξιοκρατίας και Δημοκρατίας.
Αξιοκρατία δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ, καθώς κάθε φορά ο νικητής των εκλογών βλέπει την εξουσία ως λάφυρό του και την διαμοιράζει σε κομματάρχες και άλλους πιστούς.
Ούτε Δημοκρατία υπάρχει. Διότι χάρη στις άοκνες προσπάθειες του πολιτικού συστήματος, η Ελλάδα έχει υποδουλωθεί οικονομικά, έχει παραιτηθεί από κυριαρχικά της δικαιώματα και η Βουλή της ψηφίζει σε… απευθείας μετάδοση από τα ξένα μέσα ενημέρωσης, με τους δανειστές να ασκούν κριτική και πιέσεις επί των επιλογών των εκπροσώπων της.
http://www.elzoni.gr/html/ent/748/ent.10748.asp
