άκαρπες μιας και το μόνο επάγγελμα που μπορούσε να μου αποφέρει τα προς το ζείν με βάση τις γνώσεις μου ήταν τα ιδιαιτερα μαθήματα σε μαθητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ήθελα όμως κάτι άλλο,κάτι μεγαλύτερο,κάτι πιο δημιουργικό και εξελίξιμο, μα κανείς στην πολυαγαπημένη μου χώρα δεν μου έδωσε αυτή την ευκαιρία.Η μάλλον μου την έδωσε, μην λεώ και ψέμματα, έδωσε την ευκαιρία σε μια πτυχιούχο μεταφράστρια με μεταπτυχιακά και 4 ξένες γλώσσες...να εξασκηθεί στο....σπόρ του καφε! Μάλιστα μιλώ σοβαρά, ένα κορίτσι να κρατάει τα τηλέφωνα, να κάνει καφέδες κτλπ κτλπ φυσικά με τον ανάλογο μισθό ,μην το κάνουμε θέμα.Και έτσι πήρα την απόφαση,δεν ήθελε και πολύ να φτάσω στο αμήν,απλά κάποιες φορές λεφτά από τον μπαμπά για βενζίνη, για καφέ για μια απλή έξοδο, άρχισα να ντρέπομαι, δεν γινόταν πλέον στα 25 να συνεχίζω έτσι. Δεν είχα όμως και άλλη επιλογή...σιγά το επάγγελμα που έκανα δίδασκα σε μικρά παιδιά ξένες γλώσσες! Ως πότε όμως θα μπορούσα να το κάνω όταν ακόμα και η βασική εκπαίδευση πλέον θεωρείται πολυτέλεια. Ναι φίλε μου ζώ και εγώ καλα΄με αρκετά υψηλό μισθό σε εταιρία ιδιωτικού δικαίου,ασχολούμενη στο 80% με το αντικείμενό μου και βγάζοντας τα αρκετά καλά πέρα με δικό μου σπίτι, αυτοκίνητο, εκδρομές, εξόδους και με χαμηλό κόστος ζωής.
Λυπάμαι πολύ, ναι αυτή είναι η αλήθεια, θα θελα πολύ να προσφέρω τις υπηρεσίες και τις γνώσεις μου στο ελληνικό κράτος, αλλά...μου στέρησε αυτό το δικαίωμα και την χαρά.
Κάνε την ζωή σου όσο μπορείς, αφού δεν μας κρατάνε δεν καθόμαστε ούτε εμείς με το ζόρι..και μπορεί να φτάσει κάποια στιγμή όλα αυτά τα παιδιά να τα ζητήσει το ίδιο το κράτος πίσω!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
