Ένα εικοσιτετράωρο χωρίζει τον σημερινό εορτασμό και την αργία του Αγίου Πνεύματος από τη γενική πανελλαδική απεργία της Τετάρτης κόντρα στη συμφορά του...
υπό ψήφιση νέου Μνημονίου ονόματι «Μεοσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής».
Σημειολογική η «γειτνίαση» των δύο, σε μια συγκυρία κορυφαίων εκπτώσεων, υλικών και πνευματικών:
1.Στη τρέχουσα συγκυρία αυτό που ζητείται από τους πολίτες, οι οποίοι για δεκαετίες μάθαιναν ότι η εργασία είναι όρος επιβίωσης και για κάποια μεγάλο χρονικό διάστημα και όρος αυτοεκπλήρωσης , είναι στο εξής να ζήσουν ει δυνατόν μόνο ως... πνευματικές και όχι ως υλικές οντότητες, ελέω χρεών. Τα χρέη νομιμοποιούνται στην αντίληψη των κυρίαρχων να ξηλώνουν ότι βρουν στο διάβα τους προκειμένου να τραφούν: από κομβικούς στην οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας θεσμούς όπως η εργασία, μέχρι και ανθρώπους ολόκληρους.
Η πνευματική βαρβαρότητα που επιστρατεύεται προκειμένου να στηριχθεί αυτή την υπόθεση δίπλα στην κοινωνική βαρβαρότητα που είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού πια, είναι ιστορικών διαστάσεων.
2. Συμβολική γέφυρα ανάμεσα στον πνευματικό κόσμο που συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα και την εργασία που υπερασπίζεται η απεργία, αποτελεί η πνευματική εργασία η οποία έρχεται διπλά αντιμέτωπη με το μέγεθος των παραπάνω «εκπτώσεων».
Ειδικά σε ένα χώρο όπως τα ΜΜΕ που βρίσκονται μπροστά στις τερατώδεις συνέπειες της χρόνιας μεταχείρισης ενός πνευματικού προϊόντος, όπως είναι το αποτέλεσμα του «δημοσιογραφικού λειτουργήματος» ως ακραία εμπορικού και ανταλλάξιμου στο παιχνίδι της συναλλαγής με την εξουσία (καθιστώντας σήμερα τα ΜΜΕ εξίσου απαξιωμένα και εξίσου υπόλογα με το πολιτικό σύστημα) , με κατάληξη την απολύτως στρεβλή ανάπτυξη ενός ολόκληρου κλάδου. Ενώ την ίδια ώρα είναι αντιμέτωπα με την κρίση και τα μνημόνια όπως όλοι οι άλλοι.
Ίσως και λίγο περισσότερο ακριβώς λόγω του ότι επιχειρηματικά ο χώρος των ΜΜΕ δεν είναι αυτόνομος αλλά ως επί το πλείστον παρακλάδι άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οι εργαζόμενοι, όσοι συνειδητά παρακολουθούν την καταστροφή, είναι αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα εξαθλίωσης : ο όποιος όρος πνευματικής εργασίας έχει αρχίσει να εκφυλίζεται ως προς το πρώτο του συνθετικό τα προηγούμενο χρόνια με την εμπορευματοποίηση της ενημέρωσης και τώρα καταποντίζεται ως προς το δεύτερο συνθετικό του , καθώς επί της ουσίας ο χώρος των ΜΜΕ βρίσκεται σε διαδικασία αποσάθρωσης με πρώτο θύμα τον εργαζόμενο και την εργασία του ως περιεχόμενο και ως κεκτημένα δικαιώματα.
Πλέον η δημοσιογραφική εργασία στενάζει υπό το βάρος της ταχύτητας και της συνεχούς ροής που επιβάλει το νέο δεδομένο του ίντερνετ, μαζί με τον ακραίο ανταγωνισμό, πολλαπλάσιο πια εξαιτίας της εκτόξευσης της εργασιακής ανασφάλειας. Ειδικά, το μαζικό πέρασμα των διαφόρων εκδόσεων από το χαρτί στην ηλεκτρονική τους εκδοχή έφτασε αντί για πρόοδος, όπως κάποτε φαντασιώνονταν μερικοί να συνιστά πάνω από όλα μια μέγιστη απειλή για τον απλό εργαζόμενο. Κι αυτό γιατί η απόσυρση (ή η επίδειξη τέτοιας διάθεσης εκ μέρους των μεγαλοεκδοτών) από τα παραδοσιακά έντυπα ΜΜΕ, λόγω κόστους- που σηματοδοτήθηκε περίτρανα με το κλείσιμο του ημερήσιου «Βήματος» και όχι μόνο – οδηγεί χιλιάδες εργαζόμενους στις εργασιακές μαύρες τρύπες και γαλέρες των ηλεκτρονικών εκδόσεων, ενός χώρου παντελώς αρύθμιστου εργασιακά.
Τι είδος ενημέρωσης κι εμβάθυνσης στα γεγονότα μπορεί να παράξει ένας τέτοιος κόσμος, άλλης από την αβασάνιστη αναπαραγωγή γεγονότων και ειδήσεων, ευνοώντας εννοείται το πρίσμα της κυρίαρχης οπτικής, με ολίγον από πρόχειρο εξυπνακίστικο σχολιασμό; Ειδικά σε μια συγκυρία που παράγει τερατώδη όγκο πληροφορίας η συνολική διαχείριση του οποίου, μια στοιχειώδης έστω γενική εποπτεία στα πράγματα, καθίσταται άθλος. «Καλωδιωμένοι» επί μονίμου βάσεως με τον υπολογιστή, το λάπτοπ, το i- pad και το i- phone, χιλιάδες εργαζόμενοι και ανεξαρτήτως αν κάποιοι εκπληρώνουν κι ένα «λάιφ στάιλ» μέσα από την κάθε γκατζετοσυσκευή, μεταδίδουν και αναπαράγουν περισσότερο και σκέφτονται λιγότερο (εκ των πραγμάτων, καθώς το burn out είναι τμήμα τη καθημερινότητας, όσο η εργασία έρχεται και ταυτίζεται με τη ζωή ).
Καθ΄υπερβολή ή ίσως όχι και τόσο θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δημοσιογραφική εργασία σε μεγάλο μέρος της κοντεύει να μετατραπεί σε «χειρωνακτική» αφού βασικό συστατικό της αποτελεί το κατακλυσμιαίο χτύπημα των πλήκτρων και το κλικάρισμα του κέρσορα επί της οθόνης, χωρίς απαραίτητα τη διαμεσολάβηση καμιάς ιδιαίτερης πνευματικής λειτουργίας. Κι αν μια ολόκληρη γενιά νέων εργαζόμενων διαπλάθεται μέσα σε τέτοιες συνθήκες ποιο μπορεί να είναι το μέλλον για ένα χώρο του οποίου καταστατικός όρος ύπαρξης οφείλει να είναι ο έλεγχος της εξουσίας;
http://topontiki.gr/article/18149
