ΑΠ’ τη σχολική αίθουσα με τα τσαλακωμένα χαρτάκια στο δάπεδο και την τσίχλα κολλημένη στο θρανίο, βγήκαμε στην εξοχή.
Στον τόπο του σχολικού τους περιπάτου, που τον παράτησαν τα πιτσιρίκια με την πλαστική και χάρτινη συσκευασία των προϊόντων που κατανάλωσαν, με δίπλα τον κάδο άδειο.
ΥΣΤΕΡΑ βρεθήκαμε στην… εξοχή. Εκεί όπου κάποια προβατάκια απολάμβαναν την… τροφή τους σκαλίζοντας το σκουπιδαριό με τα νοσοκομειακά απόβλητα. Και παραπέρα; Φωτογραφίσαμε τα πεταμένα σακιά με ο γεωργικό φάρμακο που «σκοτώνει» τα ζωντανά που θα πιουν νεράκι απ’ το… ρυάκι. Λίγο παραπέρα η «αυτοσχέδια» και ελεύθερη χωματερή, όπου «νύκτωρ» και ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ θα παρατούσε ό,τι ήταν για πέταμα ο «πολιτισμένος» της πόλης και ο «αγνός» του χωριού.
ΣΥΝΕΧΙΣΑΜΕ προς τα… παραθαλάσσια. Κάποια «κορόιδα» καθάριζαν τις ακτές, με γάντια, σακούλες και εθελοντική διάθεση, ξέθαβαν σακιά, σχοινιά και δίχτυα. Την ίδια ώρα που παραδίπλα τους έβαφαν τη βάρκα τους «αγνοί ψαράδες» (διάβαζε κακομαθημένοι ρωμιοί) πετώντας τα χημικά στην άμμο. Δεν συνεχίσαμε… υποβρυχίως, γιατί μας είπαν πως ο «μαγικός κόσμος του βυθού» είναι μόνο στα παραμύθια. Μια ματιά τριγύρω και κάποια φουγάρα μας θύμισαν πως η «καλοζωία» απαιτεί θυσίες και τα φουγάρα θέλουν φίλτρα. Ο «εργοστασιάρχης» δεν θέλει πρόστιμα και η εξουσία «τεμπελιάζει».
ΠΕΡΑΣΑΜΕ τα σύνορα, και τα Βαλκάνια μας έπεισαν πως το περιβάλλον λογαριάζεται λιγότερο απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Συνεχίσαμε με τον πολιτισμό να κερδίζει πόντους κλιμακωτά και βρεθήκαμε στη Ευρώπη της Αυστρίας και στη Γερμανία της αυστηρότητας. Στα πάρκα της διαδρομής με τραπεζάκια πεντακάθαρα. Με τον βαλκάνιο νταλικέρη πειθαρχημένο στους κανόνες του πολιτισμού και τρομαγμένο (για το πρόστιμο). Περάσαμε από πεντακάθαρα χωριά και δρόμους πόλεων, «αστόλιστους» από αφίσες… αοιδών.
ΔΕΝ είναι όλα «μαύρα» στην πατρίδα μας και θα κλείσουμε αισιόδοξα. Μέρα περιβάλλοντος σήμερα, και κατέβηκαν στις πλατείες πολίτες με τα σύνεργα. Θα καθαρίσουν κολώνες, θα βάψουν ακόμα και παγκάκια. Η ελπίδα δεν πέθανε και οι «ανασκουμπωμένοι» που ευαισθητοποιούνται και αυξάνονται μας το βεβαιώνουν. «Το προλαμβάνει κάλλιον του θεραπεύειν» και είναι βέβαιο πως αυτός που φροντίζει εθελοντικά το περιβάλλον είναι ο τελευταίος που θα το ρυπάνει ασυλλόγιστα. ΚΑΙ, βέβαια, το μέλλον του πλανήτη ανήκει στα παιδιά. Όταν, λοιπόν, τα βλέπεις να ξεχύνονται στις παραλίες καθαρίζοντας και να εθίζονται «εξ
